[Mo.]

Sinds januari werk ik bij een onderwijs-zorg combi als psychologisch medewerker.

Mijn tweede werkdag kreeg 1 van mijn 2 bazen een burn-out. Dit betekende dat contactmomenten uit de weg werden gegaan en ik niet werd ingewerkt, langzaam werd het contact grimmiger en zelfs beledigend tav collegas.
Het resultaat is dat ik, toch al wat verlegen, stiller ben geworden, en nog meer moeite heb me te profileren.

Mijn jaarcontract loopt af in januari: Ik heb het idee dat men van me af wil, zonder me te willen ontslaan, de sfeer wordt grimmiger, mijn andere baas reageert anders, en ik heb nu te weinig taken voor een hele werkdag.

In door mij aangevraagde functioneringsgesprekken werd aangegeven dat ik niet ontspannen genoeg ben, en dat men daar verandering in wil zien. Mijn andere baas heeft mij al eerder verantwoordelijk gemaakt (ondanks mijn bezwaren) voor dingen die mijn baas fout doet of nalaat. Er gaat heel veel mis, en ondanks het feit dat ik denk te kunnen adviseren lijkt mijn bazin hier niet voor open te staan. Ze vind dat ik een te groot ego heb, en qua persoonlijke ontwikkeling en levensvisie ver onder haar sta. Tevens denkt ze dat ik mezelf in de directiekamer wil installeren (wat absoluut niet het geval is, ik wil niet op de voorgrond staan, en probeer haar zo weinig mogelijk in verlegenheid te brengen).

Ik vind het heel leuk met de kinderen te werken, en met mijn overige collegae klikt het ook goed. Toch ben ik op dit moment aan het solliciteren naar een andere baan, omdat ik de situatie als redelijk hopeloos inschat. Ik kan niet ontspannen in deze situatie. Wel heb ik steeds meer moeite mijn telleurstellingen in te slikken. Ik moet nog tot januari werken. Wat is er toch misgegaan, ben ik te timide/ te weinig assertief geweest, had ik dit kunnen voorkomen?