Een herkenbaar verhaal. En ja, zoiets kan lang duren. eerlijk gezegd snap ik niet dat veel mensen het zo abnormaal vinden dat je zowaar niet binnen acht maanden je levenspad hebt uitgestippeld en inmiddels op je droomplek zit. Zoiets kan toch jaren duren, en voordat je er een werkplek vol zekerheid voor verlaat wil je tenminste zeker weten of je de stap echt moet zetten en niet weer ergens op een kantoor eindigt. "Neems eens risico", tja.. Ik heb zelf vaak zat risico genomen en ben toch telkens op kantoor terecht gekomen.
Ik heb eigenlijk een beetje hetzelfde probleem. Heb twee universitaire diploma's op zak op het gebied van talen/ culturen en ook nog een paar jaar Hogeschool voor de Kunsten gedaan. Ik wist altijd wat ik wilde en ging ervoor: ik wilde weg uit de Randstad en ik vond woonruitme in Harderwijk, ik wilde tentoonstellingen maken en dat heb ik gedaan, ik wilde in mijn eentje een compleet museum runnen en dat heb ik gedaan. En weet je wat? Bij al die banen zat ik de hele week op kantoor. Tentoonstellingsmaker een creatief beroep? Ik heb één dag aan een ander kantoortafeltje gezeten om de maguette te bouwen, verder gaat het pc-scherm inmiddels draaien voor m'n ogen. Uiteindelijk ontdekte ik dat mijn talent lag op het gebied van schrijven. en ook daar ben ik voor gegaan. Ik schrijf nu ook nieuwsberichten en werk als persvoorlichter van een bekende organisatie. Eigenlijk een droombaan, maar ben ik nu blij? Nee, nog steeds dat kantoor.
Ik word ook enorm getrokken door talen, culturen en toerisme. En door kunst. Ik heb veel geprobeerd maar had vantevoren nooit verwacht dat zelfs creatieve banen in de kunstensector in de praktijk werden opgeslokt door een pc op een kantoor. Dit is een van mijn grote teleurstellingen in het leven, het voelt als een gevangenis. Maar op HBO+ niveau schijnt het vrijwel onmogelijk te zijn een baan te vinden die ondanks de geweldige vacature omschrijving niet gewoon op een kantoor plaatsvindt. En eigenlijk heb ik het al opgegeven. Ik ben nu maar gewoon erg weinig gaan werken: twee dagen per week op kantoor en een dag thuis. Verder heb ik een OV-kaart waar ik het hele land mee afreis en op al mijn vrije dagen vertoef ik in de trein, in het theater of in een museum.
Nadeel: ik kan geen fatsoenlijke woonruimte huren omdat ik met dit urenaantal te weinig verdien en dus zit ik op mijn 30e nog bij mensen in huis. Ik heb het gevoel dat er iets gebeuren moet. Maar wat? Ik zou het leuk vinden om mensen te schminken voordat ze het podium opgaan, ruimtes in te richten, *iets* in het toerisme te doen (al zie ik hier ook vooral bureaubanen voorbijkomen). Dus nu, neem eens een risico? Ik ben 30 jaar, kan niet zomaar meer aan de opleiding beginnen. Kan ook niet meer van een paar honderdjes per maand leven. Ik weet wat ik nu heb en ga dit niet opgeven voor een vage droom die misschien wel geen enkele kans heeft ooit een vaste vorm aan te nemen. Nee, ik zie mezelf over 8 maanden ook nog in dit topic rondhangen..
|