[Darluz]

Dag allemaal,

De afgelopen 2/3 weken ben ik druk geweest met het project en de herfst.
Het vliegen van overleg naar overleg is leuk. Ook het meedenken over een verscheidenheid aan deelprojectjes maakt het werk bevlogener.
Het besef dat ik elders thuis hoor, zorgt zo nu en dan voor onverenigbare klanken in het hoofd. Maar dat is niet anders.

De afspraak was aanvankelijk dat ik m.i.v. van september 1 dag per week vrij gemaakt zou worden voor het project, en een extra vergoeding zou krijgen.
Het zal niemand ontgaan zijn, maar de blaadjes beginnen te vallen en november nadert. Nog altijd is het van beide afspraken niet gekomen.
Het brainstormen is en blijft met hart en ziel, maar helaas als vanouds: tussen alle bedrijven door. Over de extra vergoeding is niet meer gerept.
Old habits die hard.

Vorige week ben ik dan ook in de mail geklommen en heb mijn leidinggevende een bericht gestuurd. Daarin heb ik de afspraken zoals die aanvankelijk gemaakt waren nog eens verwoord, en de vraag gesteld wanneer hij het moment rijp acht om het een en ander te concretiseren aangezien mijn commitment hem geenszins ontgaan kon zijn. Hier tussendoor heb ik een zakelijk soort vriendelijkheid geweven.

Dit keer geen magnetron effect. De reactie liet iets langer op zich wachten.
(Beter) laat (dan nooit) in de middag kreeg ik zijn antwoord.
Hij bedankte mij voor mijn mail en had er begrip voor dat ik duidelijkheid wenste. Helaas was het door grote personele onderbezetting er niet eerder van gekomen om mij een dag per week vrij te maken.
Zijn verwachtig was dat dit m.i.v. 6 november een feit wordt.
Ook schreef hij deze week nog een gesprek met HRM aan te gaan aangaande de extra vergoeding.

Ik blijf het jammer vinden dat het spreekwoord 'een man een man, een woord een woord' in eerste instantie niet altijd opgaat, en dat er schriftelijke actie nodig is om mondelinge afspraken te bestendigen, maar het zij zo.
Ik ben er voorlopig gerust op dat het goed komt.

Vandaag heb ik met de redactie van Happinez gebeld.
Met vuur in de wangen en plakkende zenuwen druipend tussen het mobieltje en mijn rechterhand dacht ik even dat het morsen zou worden, maar niks gespild.
De medewerkster kwam mij vriendelijk en betrokken tegemoet.
Het vuur zakte uit de wangen en ik depte mijn handen.
Om te voorkomen dat er wellicht iets verkeerd gegaan is bij het versturen van mijn mail, vroeg ze mij nogmaals de brief aan Inez door te sturen en dit keer naar het redactieadres o.v.v. haar naam. We spraken kort over de inhoud en intentie van mijn brief en uit zichzelf bood zij aan om intern te gaan kijken naar de mogelijkheden om voor mij een gesprek te kunnen organiseren met iemand van de organisatie. Ik ving tussen neus en lippen door dat het op dit moment razend druk was op de redactie, hetgeen een goede verklaring zou kunnen zijn voor het feit dat mijn brief tot dusver onderaan de prioriteiten betekenisloos en als een vergeet-me-niet met 1 teen van de grond bungelde.
Dan hoop ik nu met dit persoonlijke onderhoud net dat beetje extra betekenis gegeven te hebben die nodig is om uit dat gevaarlijke bungelen te komen.

Vanavond heb ik samen met Siebrich en Biatch een gezellige samenkomst met Marieke en Isabelle van Carrièretijger.
Ik verheug me erop om iedereen te zien!
Tijdens een vrolijk hapje en drankje vindt de gezamenlijke eindevaluatie plaats van het traject.
Niet zonder pijn in het hart wat mij betreft.
Afscheid nemen van iets moois is soms onvermijdelijk en juist de bedoeling van het verder gaan.

Dag allemaal,

Darluz