Een lang verhaal:
Na mijn studie HBO bouwkunde ben ik op een architectenbureau terecht gekomen. Zo heel uitdagend is het werk van een bouwkundige blijkbaar niet, want na anderhalf jaar had ik de werkzaamheden wel een beetje gezien en ben ik naast mijn baan een studie architectuur begonnen om uiteindelijk architect te worden. De studie liep na 4 jaar, voor m’n afstuderen vast. Na veel nadenken de conclusie getrokken dat ik eigenlijk helemaal niet thuis hoorde in de techniek/bouw/architectuur en de beslissing genomen om de studie te stoppen. Ik wilde geen architect meer worden. Daarna heb ik, mede door een lastige periode in de bouw op diverse architectenbureaus gewerkt en doordat ik ieder half jaar wel op een ander architectenbureau terecht kwam bleef het op een of andere manier wel leuk om dat werk te blijven doen. Ik had toen een simpele flat, dus financieel was het ook allemaal niet zo’n probleem.
Toen kwam er een sterfgeval van een dierbaar iemand uit zeer nabije omgeving. 2 weken thuis gezeten en (te snel)weer aan het werk. Werk ging toch wel heel slecht en ik heb vervolgens op advies van de huisarts 4 maanden thuis gezeten met een depressie en hulp gezocht voor de depressie. Tijdens de depressie heb ik me op fotografie gestort, om toch ook bezig te zijn want van thuis zitten kwamen de muren ook op me af.
Na de depressie weer aan het werk gegaan. Ik werd echter ontslagen vanwege zogenaamde tegenvallende bedrijfsresultaten, maar eigenlijk waren ze er niet blij mee dat ik 4 maanden thuis zat. Wederom een tegenslag dus. Na het ontslag op eigen houtje wederom een architectenbureau gevonden, waar ik nu een jaar in dienst ben. Het begint echter weer van voren af aan. Ik zit hier nu een jaar, ik heb het wel gezien met de werkzaamheden, m’n werk is 0,0 uitdaging, iedere dag is hier het zelfde en de tijd kruipt voorbij, ik zit meer te mailen en te internetten dan dat ik werk op een dag, m’n werkgever vraagt zich serieus (en terecht) af of ik hier wel hoor en gemotiveerd ben, ik ben ‘savonds doodop van een dag werken, chagrijnig en ongeďnteresseerd. Kortom, ik zit hier gewoon weer niet op m’n plek en overweeg serieus om te stoppen. Niet dat dat nou zo makkelijk is zonder inkomen
De fotohobby is daarnaast intussen dermate uit de hand gelopen dat ik er best m’n beroep van zou willen –en volgens mij ook wel kunnen- maken, ik zit te denken aan architectuurfotografie. De liefde voor architectuur is namelijk niet geheel verdwenen. Maar goed, ik zit wel met een hypotheek en een pasgeboren kind. De drang om hier te stoppen is echter nog nooit zo groot geweest. Niet heel handig in deze periode, waarbij de banen niet echt voor het oprapen liggen.
Herkennen mensen dit? Heeft iemand advies voor me waar ik kan beginnen? Dit is zo ontzettend uitzichtloos…
Bedankt voor het lezen.
Een uitgebluste bouwkundige.