[Darluz]

Dag allemaal!

Na de druif en de aardbei vandaag de riekende ananas.

Afgelopen week heb ik 2 keer met mijn leidinggevende rond de tafel gezeten om verder te spreken over ons nieuwe project. Ik merk dat hij mijn plannen zeer serieus neemt en hierover met meer mensen heeft gesproken waarbij hij de credits aan mij geeft en groot enthousiasme uitstraalt voor dit nieuwe avontuur binnen donorzaken. Hij spreekt hierbij in termen van het project Darluz (maar dan mijn echte naam). Ik voel een glimlach van oor tot oor en weer terug.

We zijn allebei gefocussed en met heel ons hart en hoofd erbij. Hierdoor komen de gesprekken tot kern en kwaliteit. Ook daar waar we aanvankelijk verschillen van ideeën blijft het vloeien en komen we tot een superlatief waarbij geïntegreerd en niet uitgesloten wordt. Gedachten delen is het mooiste spel dat er is als je beiden volkomen open staat voor andere gedachten en met hetzelfde doel voor ogen speelt.
In pretlichten en lachkuilen maken we tussen het brainstormen door verbinding en zie ik het enorme plezier van het samen creëren. De ruimte en vrijheid (vertrouwen!) die ik krijg en de respons is niet te beschrijven. We hebben er allebei zin in! De robuuste ananas ligt op tafel.

Om te kijken of de tijd rijp is, hebben we eerst de ananas aan zijn groene brutale stekels getrokken. De binnenste bladeren horen dan makkelijk los te komen, dan is de ananas rijp en niet met geweld uit de boom gerukt. We wilden het zeker weten. De kleur (prachtig geel, weinig groen) en ook de geur (van pure sap die zijn weg naar buiten zoekt) waren ook aanwijzingen in diezelfde richting. De tijd is rijp. Dat was mooi en het rook lekker.

Daarna zijn we gaan kijken hoe we het sap er het best uit kunnen krijgen. De geur is puur belofte en die belofte moet je waarmaken. We willen hierbij zo optimaal mogelijk gebruik maken van de eigenschappen en aardigheden van de ananas.
De (prachtige) stoere sterke schil. Met houtachtige schubben, een schorsige huid. Het volgezogen vruchtvlees en de speciale bijt die niet te vergelijken is met een bijt in een appel of banaan. De dikke puntige donkergroene bladeren op de kruin. Het pure sap. De witte harde kern die veel mensen eruit snijden.
Uitgangspunt is dat we zoveel mogelijk ananas in 1 bijt willen kunnen proeven, zien, ruiken, voelen. En de ananas hierbij geen geweld aandoen. Niet bijlen en zagen dus. De ananas in al zijn mogelijkheid zien en deze verder uitdiepen en vernieuwen.

De ananas in ronde repen snijden, wat goed bij cake werkt, viel dus af. Deze methode is weliswaar handig want je kunt elke keer een plakje eraf snijden en de rest in de koelkast on hold leggen. Maar voor de ananas minder prettig. Half onthoofd in de koelkast en het vruchtvlees roept dat het tocht. Het sap probeert zich terug te trekken in het veilige vruchtvlees maar die raakt eens vol en kan niet nog meer opzuigen dan zij al zuigt. Aan de tochtrand ontstaat een riekend gelek en uitdroging. De hele koelkast smaakt ineens naar ananas. Het vruchtvlees raakt gedesullisioneerd en verhardt.
Het duurt niet lang of heel de ananas (ook in de top) weet ervan want het gonst van de ananasverhalen in de koelkast.
Geen enkele smaak komt meer tot zijn recht. Daarbij komt dat je de schijf op je bord keer op keer moet ontdoen van de robuuste houtachtige schil, waardoor er weinig overblijft van die krachtige schors. Ervan uitgaande dat dit kunstje echt een kunst is en de meesten er zich met een paar grove hakvlakken vanaf brengen, gaat er hierbij wederom vruchtvlees verloren. Dan moet de witte kern er ook nog vaak uit, vindt men. En dat wordt dan allemaal bij elkaar met de neus omhoog tezamen van het bord geschoven en afgedankt. Van de ananas blijft geen donder over. En natuurlijk zijn er ananasvrienden die de kunst beheersen om prachtige diagonale snijlijnen te snijden langs de ronde binnenste kern en zo al het vruchtvlees benutten en alleen een klein wit rondje overhouden. Maar dit is meer uitzondering dan regel. Een andere manier dus.

Wij hebben de ananas eerst in de lengte gehalveerd zoals je dit ook met een meloen zou doen. Met een vlijmscherp mens, snel en pijnloos, de ananas voelt er niks van. Je kunt hem zo weer in elkaar zetten, niets is verloren gegaan. Afhankelijk van het aantal mensen dat dorstig loopt te wezen, blijf je de ananas halveren. Je krijgt dan mooie gelijkmatige langwerpige stukken (net als bij de meloen). De blaadjes komen dan los te zitten, dat gebeurt vanzelf, ook weer geen geweld voor nodig. Deze steken we straks in het bolletje ijs (vernieuwing). Met de grote bladeren kunnen we dit ijs oplepelen (geen lepel meer nodig). De schil is handig om de ananas aan vast te pakken als we hem eten. Dit spaart bord en bestek uit, en we voelen ons mobiel blijven bewegen.

De witte kern snijden we er alleen uit als deze echt te hard is, want dat is teken dat er geen enkele druppel sap inzit, en dan is het vergelijkbaar met een pit van elke andere vrucht. Zijn bedoeling is dan niet-eetbaar overblijven. Dat willen we respecteren. We gaan dus niet op de automatische piloot de witte kern uit de ananas snijden en daarmee onszelf en het oude te herhalen. We geven het een nieuwe kans en proeven in elke kern een nieuw keuzemoment.
Als de kern pitmateriaal blijkt, dan kan dit in 1 vloeiende moeiteloze beweging weggesneden worden. No swet no pain. De ananas voelt het hooguit kietelen. De witte kern zelf wordt onze uitdaging om iets mee te doen, niet te snel denken in termen van onbruikbaar afvalproduct.

Eindelijk kunnen we onze tanden in het vruchtvlees zetten. Dan komt het genieten en uit dit genieten nog meer inspiratie om elke keer meer uit een ananas te halen. Van de kaalgevroten schors blijft een halve maan over. Daar maken we bootjes van die in de vijver onze ideeën vrolijk ananasriekend ronddrijven.

Volgende week ga ik samen met de leidinggevende en een extern persoon praten over de kickoff/aftrap van ons project,
het moment waarop we het op de afdeling naar buiten brengen. We willen dit doen in de vorm van een bijeenkomst voor alle medewerkers binnen Donoradministratie en Callcenter waarin we het ananasgevoel gaan aansnijden. Op een nieuwe en verfrissende manier zodat iedereen zo veel mogelijk uit de automatische piloot en ingeblikte gedachten geïnspireerd wordt te komen. Want uit v e r s e ananas kun je zoveel meer halen.

Darluz