ik leg deze maar eens voor als een open case. Vind het zelf nog al een puzzel dus misschien kan iemand anders een frisse blik op de zaak werpen.
ik ben afgestudeerd als social werker en werk nog regelmatig in dit veld, Daarnaast ben ik ook nog buitensportinstructeur, dit werk doe ik in de zomer en dat wissel ik af met werk in de sociale sector. In het sociaal werk heb ik ruimte ervaring op heel veel verschillende plekken. En als buitensportinstructeur heb ik meer dan 10 jaar ervaring. Daarnaast heb ik een heel behoorlijke portie levenservaring, je kent het wel: stomme keuzes maken en dan heel ver weg moeten komen.
De laatste tijd denk ik er over om coach te worden. Ik ben me enigzins aan het orienteren op dit vak: competenties, vaardigheden, houding etc. Dit is een vrij beroep dus bij wijze van spreken kan iedere *&^* zich coach noemen. Ik heb eens gekeken naar opleidingen in deze branche en er wordt heel veel aangeboden. Maar ik krijg niet echt duidelijk waar ik bij moet spijkeren.
Verder moet ik hard geld gaan verdienen want er komt weinig binnen op het moment en mijn vaste lasten lopen wel door. De kosten voor een opleiding kn ik op dit moment niet opbrengen.
De vraag die ik aan jullie voor wil leggen: wat weerhoudt mij er eigenlijk van om mezelf gewoon coach te noemen en aan de slag te gaan. Eventueel gecombineerd meteen supervisietraject? Ik denk namelijk dat ik de vereiste vaardigheden en integriteit wel in huis heb.