[Darluz]

Dag allemaal,

Mission Happinez heeft afgelopen week een vervolg gekregen. Mijn brief aan Inez. Het zou een titel voor een roman kunnen zijn.
Met als ondertitel: een weesgegroet, mag ik een baan. Op het eerste gezicht weinig romantisch aan. Tóch, als ik zie hoeveel versies hier met zorgvuldig gew(r)ik en geweeg aan vooraf zijn gegaan, verdient het een plek op de psychologische schap naast andere onzekere briefverhalen die meesterlijk en veelbelovend eindigen, dankzij co-schrijverschap.

De versies zijn per electronische meeuw tussen mij heen en Pierre terug gevlogen. Hij plaatste er keer op keer bruikbare adviezen bij. Onze visies zijn aanvullend en Pierre heeft geen last van zenuwen, hij waait er als een frisse, praktische wind doorheen. Niet mijn sterkste kant als het gaat om zelfpresentatie.
In woorden tot ziel komen is onder een trilling van zenuwen niet eenvoudig. Ook het gesprek met Boudewijn en het telefonische druifspektakel leverden tips op om mee te nemen. Na versie 3 dacht ik de definitieve versie in handen te hebben. Ik besloot dit keer niet alleen Pierre, maar ook Boudewijn de versie te sturen.
Een prachtige versie is hieruit gerold. Laat ik daar nu graag onbescheiden over zijn. Van zelfpresentatie hebben zij duidelijk alle soorten kaas gegeten.

Zoals ik het bezie, is de inhoud en ziel van mij en de structuur en zelfverzekerdheid van hen. Deze ervaring heeft het schrijven van een ‘sollicitatie’ brief verheven tot een kunst. Ervan uitgaande dat telepathie bestaat en dat gebundelde gedachten die naar 1 persoon uitgaan ontvangen kunnen worden, heeft Inez een formidabele week achter de rug.

Uit het gesprek met Barbara van Erp (redacteur VN) kwam gisteren het laatste staartje, een inzicht. Deze heb ik verwerkt in mijn cv. Het blijft jammer dat je de eigen ziel niet uit de mouw kunt schudden en geruisloos in een envelop kunt laten glijden om dan per wind direct te laten bezorgen met de hartelijke groeten van de zon eronder. Maar het is niet anders. We leven (helaas) niet in een dierenverhaal van Toon Tellegen. Gelukkig is papier geduldig en stil, dat geeft concentratie en word ik omringd door goede adviezen.

De meeuwen hebben de brief gisteravond rond 20.00 uur bezorgd. Met een onzichtbare maar daarom niet minder verpletterende regel eronder: met dank aan Boudewijn en Pierre, zonder wiens adviezen deze vrucht nog aan de boom zou hangen.

Het wachten is nu een schone zaak. Vanochtend heb ik als een meeuw op de wind, op mijn bus staan wachten. De buschauffeur vroeg zich af wat hij zag. Hij is het niet gewend dat ik met een gevleugeld warm geduld op hem sta te wachten en dat mijn buskaart zo kalm met mijn geduld meewappert. Ik rol meestal met wind en al de bus binnen met een fronsende gekreukte buskaart en rol ons beide voor zijn neus uit. Hij moet er vaak om lachen, maar vandaag keek hij verbaasd. Ik heb hem uitgelegd dat ik me aan het voorbereiden ben. En dat het straks een kwestie is van vliegen. En dat het niets persoonlijks is, en ik de volgende keer weer naar hem grom, fluit en snuif omdat hij laat is terwijl ik onderzoek of het gaspedaal wel werkt. Hij begreep het gelukkig en veegde zijn vriendelijke witte snor, die ook op het krullige punt staat weg te vliegen.

Darluz