[Darluz]

Dag allemaal,

Afgelopen week heb ik vruchten geplukt. Vandaag over de druif.

Na een oefengesprek met Pierre heb ik een netwerkcontact gebeld die mij mogelijk dichter bij het tijdschrift Happinez kon brengen.

Na een aantal belpogingen waarbij ik rechtstreeks met de voicemail werd doorgeschakeld, dacht ik er goed aan te doen de volgende dag als mogelijkheid te zien. Ik liet mijn scherpte krullen en zakte in een heerlijke dikke ontspannen wolk.
Kort daarna ging de telefoon. Ik keek op uit mijn wolk. Het was mijn netwerkcontact. Of ik maar even los wou branden.
In no-time stonden mijn wangen in brand, en mijn kop in lichterlaaie. Ik moest maken dat ik uit die doezelig gapende wolk kwam. Het gevoel van een mondvol druiven en dan je mooiste zin tot wijn willen persen. Wat een troep geeft dat. Het begin van het gesprek was dan ook leuk geprobeerd. Te veel woorden en te weinig adem. De velletjes zaten tussen mijn tanden, en pitjes onopvallend uitspugen valt toch op. Er vallen aan de andere kant van de lijn onsmakelijke stiltes.
De in een eerder oefengesprek zorgvuldig voorgeproefde zinnen bleven platgekauwd aan het verhemelte plakken. De ander zat duidelijk niet te wachten op platgestampte druiventaal.

Hij vertelde me vrijwel meteen dat hij 2 jaar geen contact met Inez (hoofdredacteur van Happinez) had gehad en daarom geen opgewarmd contact kon verzorgen waarbij hij mij kon voorstellen. Hij was onderweg naar zijn volgende afspraak, en vroeg zich waarschijnlijk af wat een druif nog meer van hem wilde. Hij leek er klaar mee.
Wijn. Ik moest met wijn komen. Ik koos een nuchtere rosé als middenweg tussen mijn en zijn taal en snelheid. Hij en zijn vraagteken (bijna punt) lopend op straat op een mooie zonnige zakelijke netwerkende mobiele dag. Ik en mijn rokende uitroepteken in een oriënterende kleermakerszit omsingeld door afgedankte druivenpitten. De wijn moest snel weg te klokken zijn en binnen nu en 1 seconde concreet op smaak en temperatuur zijn.
Dat was een ding wat zeker was.

Ik vertelde hem wat de tot nu toe ondernomen stappen waren geweest in de richting van (Happ)Inez en mijn gedachten over vervolgstappen. Ook maakte ik duidelijk te twijfelen aan de manier waarop ik haar het best zou kunnen benaderen. Ook dat ik me realiseer dat ik door een onvoorbereide aanpak mogelijk met 1 veeg alles dichtmetsel waar nu mogelijk een kier piept. Hij begon met me mee te denken.
Ik kwam eindelijk tot mezelf en kon hierdoor tot kern en pit komen. Dit werd vervolgens beantwoord. De ander begreep nu wat hij concreet voor mij kon betekenen. En dat ik niet op zoek was naar een centraal verwarmde achterdeur, maar naar een warming up naar wegen om er zélf te komen. Zo kwam het tot klinkende Lambrusco. Bruisend van goede en bruikbare adviezen. Onverwachts verkwikkend en opgewekt.

Volgende keer de aardbei.

Darluz