Catbert en Pauline,
nog van harte bedankt voor jullie reacties. Catbert, een strand om langs te lopen had ik hier helaas niet in de buurt, maar veel praten en nadenken heb ik zeker gedaan. Ik weet inderdaad dat het een enorme versimpeling is om "het bedrijfsleven" en "de wetenschap" op twee grote hopen te vegen, want wat jij zegt Pauline klopt ook helemaal: er bestaan R&D banen waarin de focus echt op onderzoek ligt, en het onderzoek bij een universiteit hoeft niet altijd fundamenteel te zijn, maar desondanks voelde de keuze voor mij wel zo zwart-wit. Misschien ook omdat er op de universiteit altijd zo over werd gepraat.
Maar omdat ik in mijn huidige baan zo doodongelukkig ben raadden mijn vriend en familie me aan om toch maar weer eens contact op te nemen met mijn prof. en dit heb ik ook gedaan. Deze was natuurlijk erg enthousiast dat ik erover nadacht om toch een postdoc te doen en is voor mij meteen op zoek gegaan naar mogelijke postdoc plaatsen in het buitenland (want wil je kans maken om uiteindelijk hogerop te komen, dan zul je een tijdje in het buitenland bij een goede universiteit moeten hebben gezeten). Ik heb nu contact met een prof. in het buitenland die wat meer toepassingsgericht onderzoek doet, terwijl hij toch ook gebruik maakt van materialen waar ik veel mee heb gewerkt. Of ik een plek in zijn groep kan krijgen is nog niet helemaal zeker, maar het idee dat ik straks weer lekker "proefjes" kan doen en wetenschappelijk bezig kan zijn zonder me druk te hoeven maken om de hoeveelheid geld die een onderzoek uiteindelijk moet opbrengen maakt me al helemaal blij! En dat geeft me weer het gevoel dat ik met het zoeken van een postdoc de juiste keuze maak.
Het is jammer dat ik daarvoor eerst ergens moest zitten waar ik totaal ontevreden was, voordat ik kon zien hoe goed ik op de universiteit eigenlijk op mijn plek zat. Ik zag op het laatst alleen nog maar de nadelen van mijn werk op de universiteit, in plaats van ook de vele positieve punten te bekijken. Ik ben bang dat dat nou eenmaal mijn karakter is en ik helaas zo iemand ben voor wie het glas altijd half leeg zal zijn in plaats van half vol.
De kinderen zullen helaas even moeten wachten, maar ben wel van plan om niet langer dan 2 jaar (samen met mijn vriend, want die gaat gewoon mee) in het buitenland te zitten, en wanneer ik terug ben hoe dan ook kinderen (proberen) te krijgen. Pauline, een vrouwelijke prof. bij ons op de universiteit zei ook altijd dat het laatste jaar van je promotie de beste tijd is om kinderen te krijgen. Zelf had ze ze later gekregen, wat in haar geval dus ook goed is gegaan, maar eerder kon ze zeker aanbevelen. Nou ja, ik zie vanzelf wel hoe het allemaal loopt. Voorlopig vind ik het belangrijk dat ik het op mijn werk naar mijn zin krijg, waardoor ik beter in mijn vel zit en de rest vanzelf ook wel goed zal komen! Ik kan de toekomst wel willen controleren, maar het leven loopt toch nooit zoals je denkt, dus kun je beter doen wat je op het moment zelf het leukst vindt, toch?
Het enige probleem is dat ik het op mijn huidige werk zo langzamerhand zo gezien heb, dat ik enorm op zie tegen de lange tijd die ik er nog moet werken (2 maanden opzegtermijn plus de tijd die ik nog nodig heb om een postdoc te vinden) en ik ook geen idee heb wat ik moet zeggen tegen mijn baas wanneer hij vraagt hoe het gaat. "goed" zeggen vind ik verschrikkelijk hypocriet, want ik zou het zelf ook niet leuk vinden als hij me ineens uit het niets zou ontslaan, maar iedereen raadt me af om te zeggen hoe het werkelijk zit, omdat ik mezelf dan in mijn vingers snijd als ik hier nog enkele maanden zal moeten zitten... Nou ja, voorlopig ploeter ik nog wel even door hier
Groetjes,
Wendy