[Lintje]

Al 25 jaar werk ik als managementondersteuner. Sinds 2009 doe ik dat in een non-profit instelling, daarvoor altijd in het bedrijfsleven.
In het begin had ik een hele fijne baan in deze instelling, maar er is nogal wat uit de hand gelopen. Conflicten met mijn directe collega die mijn komst niet zag zitten, ontzettend veel overuren door ziekte van collega's en uiteindelijk met een vette burn-out intern een andere positie geaccepteerd. Triest maar waar. Deze functie vervul ik nu twee jaar, maar vanaf het begin is het niet mijn ding geweest. Te weinig druk, vooral ook te weinig inhoud en ondertussen zit ik tegen een bore-out aan. Ik solliciteer vooral intern, maar iets anders vinden is nog niet gelukt. Ben ook met personeelszaken bezig geweest, maar "men heeft geen capaciteit om mensen met problemen zoals de mijne te helpen". Ja, outplacement is een optie, maar zonder baangarantie. En dat is geen optie als je een zelfstandige moeder van drie kinderen bent. De externe markt is lastig. Bovendien sluit mijn opleiding (secretaresse, uitstervend beroep) niet aan bij mijn cognitieve capaciteiten (ruimgemiddeld academisch volgens een assessment van afgelopen jaar). Ik ben bang dat ik nooit een functie met voldoende uitdaging en plezier vind. Voel me compleet vastgelopen. Weer studeren? Maar hoe doe ik dat met drie opgroeiende kinderen en een baan van 28 uur? En waarschijnlijk ben ik dan te oud en onervaren als starter in een ander vakgebied. Ik moet een plan maken, zegt men, waar ik over een jaar wil zijn. Heb ik gedaan, maar hoe creëer ik dan een baan? Wie geeft mij een kans om te laten zien wat ik kan? Want ik kan het ook moeilijk laten zien, ik zit in een uitgestorven noodgebouw, geïsoleerd.
Ondertussen trekt dit alles een wissel op mij: ik voel me down en futloos, ook niet echt een positie om een andere baan te vinden of opleiding te starten. Het roer omgooien, terwijl mijn kopje hangt...

Misschien is er iemand die iets van een uitgang in dit cirkeltje ziet?
Dankjewel...