Een tijd geleden heb ik hier gepost over
twijfels tussen "de wetenschap" en "het bedrijfsleven". Ik heb uiteindelijk voor het wetenschappelijke pad gekozen, en werk nu alweer meer dan 2 jaar als postdoc onderzoeker in de VS, waar ik het na wat opstartproblemen (wennen aan de prestatiecultuur in de VS) best naar mijn zin heb. Het doel was om hierna een baan als assistent professor (tenure track) aan een NL universiteit te vinden. Ik was echter nauwelijks teleurgesteld toen de eerste sollicitaties niet lukten. Ik heb stiekem toch helemaal geen zin in de rat race, de publicatiedruk en 60+ -urige werkweken die toch echt bij een tenure track lijken te horen.
Ik vraag me af of er uberhaupt een passende baan voor mij bestaat. Ik ben inmiddels de 30 gepasseerd, maar voel me vaak nog steeds een naief klein meisje dat niet tegen onrecht kan, graag wil dat de hele wereld lief voor elkaar is, en uren op haar kamertje weg kan zinken in een goed boek. Ik weet dat ik een hoog IQ heb, sterk analytisch vermogen, en bijvoorbeeld emoties van andere mensen inschatten kan ik ook goed, maar ik voel me totaal niet lekker bij competitie en ben ook niet bepaald stressbestendig. Het ontbreekt me aan zelfvertrouwen. En laat nou juist de laatste drie eigenschappen erg belangrijk zijn, in welke carriere dan ook.
Ook ben ik meer van de details, dan van het grote geheel. Ik weet niet hoe ik het beter uit moet leggen, maar ik heb vaak het idee dat ik zogezegd de klok wel heb horen luiden, maar niet weet waar de klepel hangt. Het grote geheel boeit me ook eigenlijk helemaal niet, en ik kan ook niet zeggen dat ik een brede interesse heb. Een origineel en maatschappelijk relevant onderzoeksvoorstel schrijven was bijvoorbeeld ook erg moeilijk voor me. Te moeilijk blijkt, want ik heb er tot nu toe geen baan of onderzoeksgeld mee weten te bemachtigen. Ik werk juist beter vanuit een vastomlijnde opdracht.
Soms denk ik dat ik beter een baan op HBO niveau kan zoeken: laborant o.i.d., maar doordat mijn hele leven tegen me geroepen is dat ik zo slim ben en alles kan worden wat ik zou willen, zou dat weer voelen als falen. Ook ben ik bang dat zoiets me uiteindelijk ook te weinig uitdaging zou bieden. Ik zou in de R&D bij een multinational kunnen gaan werken, maar het "up or out" principe in de meeste van dergelijke bedrijven staat me tegen (want: kan niet tegen competitie).
Iets anders dat meeweegt, is dat ik ook graag parttime (32 uur) zou werken omdat ik ook in de nabije toekomst kinderen wil hebben, en helaas niet het type persoon ben dat een schijnbaar oneindige voorraad energie heeft. (Ik lees verhalen van mensen die fulltime werken, er een avondstudie naast doen, en ook nog eens kinderen hebben. Hoe doen ze het?!?)
Ik ben me aan het orienteren op een baan als patentonderzoeker (werk op hoog niveau, maar wel vastomlijnde opdrachten), maar ben bang dat ik dan het hands-on gedeelte zou missen (ik scoor hoog op "conventioneel" en "onderzoekend", maar ook op "praktisch" in de carrieretijger beroepskeuzetest).
Is er iemand die een tip voor me heeft, op welk gebied dan ook? Ik zit op dit moment een beetje vast en maak me zorgen om de toekomst.