[thor2002]

Ik denk dat ik de door jouw omschreven eigenschap wel herken. Zoals je zelf ook al hebt gemerkt zorgt deze eigenschap er echter voor dat mensen je kunnen plaatsen. Of dit van belang is voor je ligt ook aan de situatie. Als je in een bepaalde functie zit en daar vrede mee hebt, is er geen vuiltje aan de lucht. Wil je echter verder of iets anders, dan zul je ook af en toe een mening moeten geven. hoe kan een ander anders inzien hoe jij in een bepaalde situatie zou reageren?
Stel dat je bij de brandweer wilt gaan werken en de personeelsmedewerker vraagt je of je moeite hebt met een bepaald aspect. De reden om daarnaar te vragen is jouw niet gelijk duidelijk (voorbeeld: kun jij tegen kleine ruimtes?). Met jouw grondhouding zul je je dus in allerlei verbale bochten wringen om jouw mening voor je te houden. De personeelsmedewerker heeft echter een belangrijker doel voor ogen dan jij zult inzien: Is diegene die ik tegenover mij heb, geschikt om in een gaspak (da's een hermetisch gesloten kunststof pak dat je niet zelf kunt openen)te werken. In het verleden bleek dat dit een paar maal fout ging (brandweerman die in een gifwolk in paniek raakte en het gaspak opensneed met een mes...).
Kortom: de baan gaat aan je neus voorbij. Zo zijn er natuurlijk zat voorbeelden te bedenken.
Ikzelf heb dit ook een lange tijd volgehouden. Hoe ik daar achter kwam? Ik ging op latere leeftijd studeren en moest daar een eindgesprek voeren. Daar heb ik een uur (!) lang moeten uitleggen waarom ik telkens maar over 'men' sprak en niet mijn eigen mening gaf. Daar draait het uiteindelijk om als je een carriereverandering wilt doorvoeren. Ik solliciteer af en toe voor een leidinggevende functie: stel dat ik geen enkele keer vertel hoe ik persoonlijk tegenover belangrijke zaken denk... krijg ik die baan, blijkt plotseling dat ik bij elke beslissing van de raad van bestuur begin te vloeken en tieren dat het een slechte beslissing is....

Zolang je gen eigen baas bent, is dat toch lastig lijkt me...

Thor2002