[Darluz]

Dag allemaal,

Afgelopen vrijdag heb ik een gesprek gehad met Barbara van Erp, redacteur van Vrij Nederland. In de trein ernaar toe zocht ik mijn rust en concentratie op.
Deze werd na een half uur ingedeukt door een grafstem die zwaar en traag door de intercom bromde dat er een aanrijding was geweest en de trein niet doorreed. Ik en velen met mij pakten dezelfde andere trein, volgestouwd met vissen happend naar zuurstof. Gelukkig vond ik een plek en minder gelukkig was dit naast iemand die op 15 minuten na de hele tocht in zijn mobiel heeft lopen stampvoeten dat dit toch zomaar niet kón, want hij was wéér te laat, en dat het maar góed was dat hij de politiek (SP) inging. Ik vroeg het mij af. Ik probeerde mijn en zijn rustpunt te onderhandelen door hem aan te kijken en iets in mijn ogen te leggen van: is-dit-nu-een-manier-om-kiezers-te-trekken-kom-eens-tot-bedaren-man-ik-heb-zo-een-belangrijk-gesprek-en-het-interesseert-me-niet-dat-jij-bij-de-SP-gaat-is-dat-overigens-echt-nodig erg-sociaal-ben-je-niet-noch-ruimdenkend-schuif-eens-op-je-stem-slaat-striemen-tegen-mijn-wang. Het effect was averechts. Ik ben maar uit het raam mezelf tot hypnose gaan staren. Toen hij ophing ging er een zucht van jewelste als een wave door de trein. Totdat zijn woeste mp3 speler in schreeuwen uitbarstte en de oorlog tegen de NS bloederig naas me verder ging in death metal taal die de hele trein wegblies, bijna verorberde. Deze man heeft een onwisbare indruk op zijn omgeving achtergelaten en dat was duidelijk zijn bedoeling. We waren er allemaal kapot van en kunnen onze oren wel beter besteden.

Ik kwam een uur later dan afgesproken aan op het terras waar Barbara op mij zat te wachten en we besloten een blokje te gaan lopen. Haar baby was mee, en die had zich natuurlijk een uur lang stierlijk verveeld met wachten op een vreemde dame. Er was meteen een click. Die kan ik het best uitleggen aan de hand van de ogen. Felix (baby) had een grote blauwe glimlach in zijn ogen die zacht is en tegelijkertijd dapper. Barbara had dezelfde glimlach in het diep donkerbruin, maar net zo gul en optimistisch al lag er in de hare natuurlijk wel wat meer levenservaring. Haar manier van zijn was mij vertrouwd, iets van herkenning. Ik was verkocht.

We liepen naar de redactie van VN waar Barbara me rondleidde terwijl Felix als een gelukspop liefdevol van de ene in de andere vertroetelende armen zweefde. Felix was zo klein als die was een volleerd bliksemafleider waardoor ik rustig en onopvallend wat van de sfeer heb kunnen inademen. Een sfeer van stilte en concentratie die vrij en ontspannen in de ruimte hangt en het zachte tikken van vingers op het toetsenbord. Er zaten schrijvers, redacteuren, een persoon die de foto’s bewerkt, eindredacteuren allemaal tezamen in 1 grote open hoge zaal in clusters bij elkaar. Het viel me op dat 1 van de schrijvers een krachtige levendige blik op oneindig had die van zijn scherm naar zijn vingers op en neer schoot, totaal verzonken in de wereld waarover hij schreef en het vinden van letters. Het gevoel dat ik op de goede weg ben en dat de schrijfwereld mijn wereld is, overviel mij.

In het pand waren meerdere redacties ondergebracht van dezelfde uitgever (b.v. tijdschrift Psychologie). Na de rondleiding kwamen we in de zon op een terras verder op verhaal. We hadden een VN meegenomen om te analyseren. Barbara vertelde me hoe zij geheel zonder papieren het redactievak in was gerold. Het was een indrukwekkend verhaal van vele wegen die naar Rome leiden. Ik voel hieruit een optimisme dat ik er zonder papiertje wel kom.

Ze vertelde me van origine zelf niets met schrijven te hebben. Omdat zij een grote honger heeft en altijd gehad om zich verder te ontwikkelen maar dit niet in de studiebanken heeft gedaan, heeft zij altijd veel gelezen. Het schrijven is vanzelf gekomen door veel te lezen, en door redactionele ervaringen steeds verder uit te bouwen. Nog altijd is lezen een groot onderdeel van haar werk. Research doen, artikelen lezen, boeken lezen, internet en de eigen database waarin alle gepubliceerde artikelen over 1 bepaalde persoon terug te vinden zijn, raadplegen.

We hebben het gehad over het schrijfhart van VN, en deze vergeleken met het mijne. De VN is met name gericht op actualiteiten, nieuws, wereldlijke onderwerpen en beschrijft deze van buitenaf. Ik ben een persoon die weken, soms maanden geen enkel journaal kijkt en hier erg gelukkig bij leeft. De actualiteiten zelf zetten mij zelden in vuur en vlam, het zijn vaak de achtergronden van die actualiteiten, de verhalen van de mens erachter die mij warm maken. Als ik de VN bestudeer zijn het met name de stukken die over mensen gaan die me interesseren (de interviews, of de stukken waar mensen over zichzelf en het leven schrijven), en ook de sectie letteren, kunst en cultuur. Barbara schrijft o.a. de artikelen voor de sectie Kunst en Cultuur.

Ze raadde me aan een stageplek te organiseren. En vertelde me dat men in redacties vaak warm loopt voor mensen van mijn leeftijd die levenservaring hebben ten opzichte van een 23-jarige die koud onder moeder vleugels vandaan komt. Ik sprong onzichtbaar op uit mijn stoel. Ze vertelde me dat er op dit moment veel interne beweging binnen VN was in de sectie Kunst en Cultuur en geen goed moment om een stageplek binnen die sectie aan te vragen. Ze bracht me op het idee om een blad op te delen in items en wellicht voor 1 specifiek item in stage te gaan. De stages zijn vaak fulltime, maar ze sloot niet uit dat er redacties waren waar een stage van enkele dagen per week mogelijk was zodat ik daarnaast kon blijven werken om rond te komen.

We hadden het over de verschillende bladen en uit zichzelf noemde ze het tijdschrift Rails in relatie tot mijn schrijven. De overige bladen waar mijn hart naar uitgaat kende ze helaas niet. Het toeval wil dat ik een van diegenen ben die de Rails altijd mee gapt uit de trein omdat ik dit inderdaad een geweldig blad vind. Ze vertelde me dat de redactie van Rails een kleine redactie was, en dat ik het juist van dit soort kleine redacties moest hebben voor een stageplek. Ze gaf me het idee dat die redacties heel goed benaderbaar waren. Ervaring opdoen bij een vrouwenblad zoals BLVD was ook een optie die zij noemde. Haar advies was te gaan voor een maandblad, niet een dag- of weekblad. Ze benadrukte dat de slaagkans voor een stage groter werd naarmate de uitgeverij minder groot was, en de redactie van het blad niet gevestigd was in 1 van de grote steden maar in de omringende steden.
Het Colofon achterin elk tijdschrift gaf goede informatie over wie je het best kon benaderen en bruikbare adressen. En anders dan was dit eenvoudig via internet te achterhalen.

Felix hield zich kranig gedurende het hele gesprek, maar begon zich te realiseren dat hij die dag toch wel erg veel verschillende armen, ogen en stemmen had gevoeld en dit voor zo’n klein dapper ventje. Hij had er nú genoeg van. Dat die rare dame zei dat zijn naam 'geluk' betekende in het Latijn wist hij al lang, en dat geluk werd nu wel héel erg op de proef gesteld. Daarbij had hij nu toch wel érg lang zijn moeder aan allerhande wezens uitgeleend en wilde haar onverdeelde aandacht terug. Die vreemde dame die wist nu toch zeker wel genoeg en anders kon híj er wel een boek over schrijven. En zijn moeder had toch net gezegd dat die dame best nog eens mocht bellen dus dat was dan opgelost, maar niet in zijn tijd graag. Ook vond hij het niet eerlijk dat hij al die tijd droog stond terwijl die vreemde dame aan haar ice-tea zat te lurken, zijn speen was lang zo lekker niet, waarom mocht híj eigenlijk geen rietje. Hij was ontroostbaar. Tijd om naar bed te gaan. Barbara en ik namen afscheid terwijl ze me nog een laatste tip gaf om -nu ik toch in Amsterdam was- naar de winkel Athenaeum te gaan op het Spui. En ik heb het geweten. Ik heb 2 uur tussen ontelbare tijdschriften gedanst waarvan ik het bestaan niet wist, en met een tas vol moois heb ik de stad glunderend verlaten. Mijn hart sprong open.

Een glimlach, groot, gelukkig en blauw.

Het is toch niet te geloven.
Ik voel me steeds dichterbij huis.

Darluz