Soms moet je ook gewoon je eigen koers durven varen denk ik.
Ik deed zelf een universitaire opleiding, maar ben gestopt na m'n bachelor aangezien fundamenteel onderzoek me niet aansprak en de alternatieve opties eigenlijk ook niet. Geen master dus.
De jaren erna rolde ik van reorganisatie in reorganisatie. Meestal waren het gewoon MBO-banen. Toen kwam ik bij een bedrijf waar ik me erg thuis voelde en daar heb ik mijn nieuwe koers bepaald. Wel heb ik heel vaak gehoord dat het zo zonde is en dat het zo vreemd is dat ik geen baan op niveau zou kunnen krijgen. Helaas moest ik wel weg bij dit bedrijf, opnieuw omdat het economisch slecht ging. Al hebben ze het wel een beetje op de man gespeeld, wat mijn zelfvertrouwen niet ten goede kwam.
Bij de werkgever daarna ben ik toch dezelfde koers blijven varen, maar kansen waren nog steeds schaars. 3 jaarcontracten wegens economische onzekerheid, maar ach, dat was beter dan elke keer na een jaar weg moeten. Toen besloot ik opnieuw een studie te doen bij de NCOI, een HBO programma van een jaar.
Ook bij deze werkgever moest ik uiteindelijk weg en met een vrijstelling van werk zat ik eigenlijk al op het vertrekbankje. Maar ik voer mijn koers al 4 jaar en was niet van plan me van de wijs te laten brengen door zo'n stomme reorganisatie. Er kwam plotseling een interne vacature vrij die in de eerste instantie veel te hoog gegrepen leek en zich allerlei "problemen" voordeden. Maar ik wilde een gesprek afdwingen om te kijken of ik nog wel op de goede koers zat omdat de kansen maar niet kwamen. Volgens mij heb ik ze voor deze ene vacature wel 10 keer aan de telefoon gehad (al was ik niet alle keren de initiatiefnemer).
En wat gebeurde er? Ze hadden zich lelijk vergist, ik was juist wel een interessante kandidaat. Ik kreeg de baan, naar beneden bijgeschaald, met vast contract. Door de vrijstelling van werk kan ik vrije dagen verkopen om de studie te bekostigen. En zo heb ik ineens in 1 keer het complete pakket; baan op niveau, inhoudelijk interessant werkgebied, groeimogelijkheden en een vast contract. En zelfs een leuk salaris, al was dat niet de drijfveer.
Wat hier doorslaggevend was, was het feit dat ik zo enorm had doorgezet. Soms moet je blijkbaar ook gewoon wat lef hebben. Geloof in jezelf, geloof dat je het kunt en luister naar de mensen die je willen helpen om verder te komen. Maar wat je ook doet, geef niet zomaar je koers op. Als je er zelf in gelooft heb je uiteindelijk zoveel stakeholders en zoveel relevante prestaties dat ze gewoon niet meer om je heen kunnen.
|