Los bericht bekijken
  #7  
Oud 15 juli 2006, 17:51
Darluz Darluz is offline
Seniorlid
 
Geregistreerd: 1 juni 2006
Berichten: 40
Darluz is on a distinguished road
Standaard Netwerken werkt

Dag allemaal,

Mijn kijk op netwerken is heus veranderd. Ik ben iemand die van origine het thuisnetwerk mist, dit was mijn eerste kennismaking met het netwerk. Eentje met gaten en afwijzing. Je leert dan dat een netwerk iets kan zijn waar je je niet thuis of geaccepteerd voelt. Waar je graag uit wilt, om jezelf te kunnen zijn. Vanaf dat moment ga je dus al verder kijken. Al lezende kwam ik erachter dat dit 'verder kijken' ook netwerken is. Ik ben dus ook een netwerker! Mijn interesse in andere mensen is groot, en hierin zie ik nu achteraf bekeken een grote drang om allerlei netwerken te leren kennen om zo te bepalen tot welk netwerk ikzelf behoor.
Als ik terugkijk dan is mijn leven een groot netwerk van o.a. veel mooie ontmoetingen, met mensen die ik daarna wellicht nooit meer zie, maar mij wel een stukje verder hebben gebracht. Dichter bij mezelf, dichter bij een nieuw inzicht. Nieuwe mensen, nieuwe dingen is mijn hobby. Juist omdat alles dan open ligt: geen verleden, misschien een toekomst, maar in elk geval geen verwachtingen, geen belangen. Kernen komen dan het eerste boven. En tussendoor wat koetjes en kalfjes.

Naast de vele onbekende ontmoetingen zijn er ook die mensen die ik vaak zie vanwege werk, studie, vriendschap, liefde. Deze geef ik veel water. Sommige netwerken sneuvelen, mijn eigen innerlijke netwerk blijft. Het is er eentje die van inzichten aan elkaar hangt. De weg/route in dat netwerk tussen de verschillende inzichten is inderdaad vrijwel altijd gelinkt aan ontmoetingen, contacten, ervaringen, mensen. Het ene inzicht heeft het andere nodig om verder te komen. Zo werkt het blijkbaar ook met mensen. Ik maak gebruik van contacten, verbinding om zo tot thuisgevoel, herkenning, groei, verandering te komen. Om een ruimte te maken voor mezelf waarbinnen ik kan bewegen. Maar nooit om verder te komen op het gebied van werk. Raar eigenlijk, nu ik er zo bij stil sta.

Misschien is het, omdat ik het moeilijk vind om mezelf aan de wereld te laten zien en aan te bieden. Ergens denk ik dat de wereld dan de deur voor mijn neus dichtgooit en roept: We hebben je niet gemist, dus waarom denk je dat we je nu wel nodig hebben? Ik weet dat het dan aan mij is, en dat ik het dan van mijn zelfvertrouwen moet hebben om die deur open te maken, en te zeggen dat ik er sta en iets te geven heb. Het is aan mij om dit te doen op een plek waar ik écht denk thuis te zijn en misschien zelfs te bloeien. Maar juist die plekken zoek ik niet van dichtbij op, terwijl ik best weet hoe ik er netwerkgewijs zou kunnen komen, helemaal na het lezen van het boek. In plaats daarvan ben ik bezig met cirkelen, de plek van een afstandje gade slaand, vogelview.

Dat cirkelen geeft me weliswaar het gevoel dat ik dichtbij ben, maar rondjes blijven rondjes, en maken een doel draaierig en vicieus. Je moet landen. Met alle risico’s van dien. Misschien moet je er dan achterkomen dat je niet voldoet op een plek waar je dacht thuis te horen, en jezelf te kunnen zijn. …zuur appeltje…
Maar misschien moet ik dat appeltje gewoon even oefenen bij de groenteboer-connectie (een kilootje Granny Smith en die glimmende citroen graag).

Het boek* heeft mij geleerd dat er zoiets is als een ‘tussenlanding’. Je zoekt een contact die (in)direct contact heeft met jouw doelcontact, en jou waardevolle informatie kan geven. Van binnenuit dit keer, niet cirkelend vanuit de hoogte van de internet-velden. En, ook erg belangrijk, in persona, dus niet in e-mail of andere schriftelijke vormen waarin je geen kans krijgt een onuitwisbare indruk achter te laten en jezelf compleet overlevert aan andermans interpretatie/evaluatie van jouw woorden. Iemand kan wel een pesthekel hebben aan mails, weet jij veel. Of een beroerde dag hebben. Of simpelweg geen tijd voor onbekende levens die het zijne kruisen. It takes just one finger tot delete your mail. Je bent in deze vorm allesbehalve onuitwisbaar.

Een persoonlijke indruk kun je wél voelbaar achterlaten, in levende lijve blijf je beter overeind. Bij het polijsten van die eerste indruk kunnen de tussenpersonen je goed helpen. Bij zo’n kennismaking is je doel niet het vragen om een baan, maar het vragen om advies. Een oriënterend gesprek. Een tussenstop die je verder kan helpen aan andere tussenstops, net zolang todat je daar komt, waar je wilt zijn en thuishoort. Ik ben er dus achter gekomen dat ik me wel bewust ben van mijn netwerken, contacten.
Maar dat ik deze niet altijd even optimaal gebruik. Niet voor de dingen die ik werkelijk voor mezelf wens, wil, verlang. Ik laat me te veel tegenhouden door ‘beren’ die mij toegrommen dat het netwerk zelf, of het einddoel waar ik op afsteven net als ikzelf, niet genoeg in mij geloven om me verder te helpen. Ik maak dan ook vooral gebruik van mijn innerlijk netwerk: mijn eigen inzichten, gedachten, gevoelens, ervaringen, intuïties om tot oplossingen te komen. Ik ben in het verleden iets te veel uit mezelf verdwaald en wil daarom nu in alles kunnen voelen dat ik het ben, en niet iemand anders. Dat iemand mij kiest om mij, en niet omdat ik me als een kameleon kan voegen naar de ander.
Ik doe te weinig beroep op het externe netwerk. Tussen mijn interne en externe netwerk zit het Intranet van de generaliserende beren, en een paar oude koeien. Het interne kan soms niet voorbij dit Intranet komen. Het vindt niet altijd zijn weg naar buiten. Ook het externe heeft door dit intranet soms niet de kans om écht naar binnen te gaan. Via het schrijven kan ik die beren en koeien even tot rust aaien en dan laten ze los, en vind ik toch een weg naar buiten. Maar deze weg is mijn inziens dan nog altijd te innerlijk, te veel in mezelf. En daarom wordt mijn nieuwe hobby het netwerken zonder beren en zonder oude koeien, buiten in mezelf én in de zon.

Darluz

* Netwerken werkt, op weg naar de baan die je wilt (auteur: Rob van Eeden)

Met citaat reageren