Los bericht bekijken
  #1  
Oud 19 april 2015, 22:11
Greetjew Greetjew is offline
Juniorlid
 
Geregistreerd: 19 april 2015
Berichten: 2
Greetjew is on a distinguished road
Question Zie door de bomen het bos niet meer

Hallo,

Ik ben Greetje en ik ben 30 jaar. Eigenlijk ben ik al mijn hele leven aan het zoeken naar wat ik wil, maar omdat ik vooral niemand teleur wilde stellen, ben ik uiteindelijk docent wiskunde geworden. Ik heb de MAVO gedaan, ik mocht geen HAVO doen omdat ik te weinig inzet zou hebben, niet omdat ik het niet aan zou kunnen. Ik heb niet zoveel gedaan om dat diploma te halen, wel bijna een herexamen omdat ik voor mijn examen wiskunde een 9,6 nodig had voor een 10 op mijn diploma en 'maar' een 9,2 voor mijn examen had gehaald. Heb dit niet gedaan want vond dit te veel moeite. Na de MAVO heb ik MBO Interieur; Vormgeving en Techniek gedaan op het Sint Lucas en vervolgens HBO lerarenopleiding Wiskunde. Omdat ik MAVO had gedaan en geen HAVO mocht doen, had ik altijd de indruk dat ik "dom" was. Tijdens de lerarenopleiding heb ik echter een toelatingstest bij de Mensa gedaan (ik haalde op het HBO hogere punten dan ooit tevoren) en volgens die test heb ik een IQ van 147.

Nu ben ik werkzaam als docent, maar ik merk dat ik hier niet genoeg voldoening uit haal. De omgang met leerlingen gaat goed, het uitleggen van de stof gaat geweldig: leerlingen vinden wiskunde leuk, dan doe ik toch wel iets goed geloof ik! Maar ik merk dat ik me echt te pletter verveel. De uitdaging in het onderwijs is niet mijn uitdaging zeg maar. Een klas muisstil krijgen geeft mij echt niet de voldoening die ik krijg wanneer ik bijvoorbeeld een leerling eindelijk iets heb kunnen uitleggen zodat ze het echt begrijpen en kunnen toepassen. Ik heb al gekeken naar verschillende functies die er zijn in het onderwijs, maar helaas is deze "poel" niet zo groot en ook niet echt iets dat mij aanspreekt.. Ik ben toe aan iets nieuws.

Nu ga ik al een tijdje naar een loopbaanbegeleider, daar ben ik nu zo'n 7 keer geweest. Ik heb in het begin van dit jaar een ongeluk gehad waardoor ik een hersenschudding heb opgelopen en hierdoor is de loopbaanbegeleiding even stil komen te liggen. Ik heb het wel weer opgepakt, maar voor mijn gevoel gaat dit proces erg langzaam..?
Omdat er na het ongeluk vanuit het werk steeds dingen gevraagd werden aan/van me, heb ik nu een burn-out.

Iedereen die ik spreek zegt dat dit ongeluk een "blessing in disguise" is voor mij, dat ik nu gedwongen word om alles nog eens te evalueren. Nu wist ik voor het ongeluk al dat ik iets anders wilde en ben zo bij een loopbaanbegeleider terecht gekomen. Ik weet dat ik iets wiskundigs wil, waar ik mezelf écht nuttig kan maken en ook echt gebruik kan maken van mijn hersencapaciteiten. Verder wil ik graag ergens terecht komen waar ik gewaardeerd word om wat ik kan en niet "een van de velen" ben en me niet echt kan onderscheiden van anderen die allemaal dezelfde functie/stempel hebben.

Ik weet mijn eigen sterke punten en ook mijn valkuilen, ik ben niet bang voor een uitdaging, maar ik ben wel realistisch en dit houdt mij wat tegen om radicale veranderingen aan te gaan. Zou ik bijvoorbeeld Actuaris of Accountant willen worden, zal ik weer een nieuwe opleiding moeten volgen en me waarschijnlijk in de schulden moeten werken omdat ik al een HBO opleiding heb gedaan. Wil ik ergens de IT richting op, kan ik dit met zelfstudie doen, maar dan heb ik geen papieren om "officieel" te bewijzen dat ik bepaalde vaardigheden bezit. En dan is mijn grootste probleem: ik weet niet wat ik kan/wil. Niet direct. Ik kan zeggen welke dingen ik wenselijk vind en wat mijn voorkeur heeft, maar dan lijken er nog 1001 beroepen mogelijk te zijn?

Heeft er iemand advies of ideeën hoe ik misschien nu al een betere selectie kan maken in welke beroepen ik beter wel of niet kan bekijken als mijn aller sterkste punt wiskundig inzicht is, gevolgd door loyaal, verantwoordelijk, nieuwsgierig/leergierig en eerlijk?
Met citaat reageren