Leuke niet-kantoorbanen?

[Roque Santa Cruz]

Dank voor je reactie en erg leuk om jouw verhaal te lezen. Ook fijn om te weten dat toch niet iedereen een kantoorbaan zo leuk vindt. Ik voel me in dat opzicht vaak een roepende in de woestijn. Mensen kijken raar op als ik vertel dat ik liever niet voltijd op kantoor werk.

Het klopt dat ik het lastig vind om mijn capaciteiten, karakter, werkvoorkeuren e.d. te vertalen naar werkopties. Dat komt ook omdat ik veeleisend ben en bang ben om ergens voor te gaan. Journalistiek is eigenlijk de enige serieuze optie die ik heb overwogen. Er is weinig werk voor journalisten en zonder een diploma journalistiek ben je feitelijk kansloos. Correspondent lijkt me een geweldige job. Helaas is ook mijn spraakgebrek een extra belemmering.

Uit jouw verhaal maak ik op dat je heel goed weet wat je ambieert: juridisch advies geven zonder commerciële inslag en veel face-to-face contact. Ik ben totaal niet bekend in de juridische wereld, maar als leek zou ik zeggen dat zulke banen er zeker moeten zijn. Of eventueel bij een juridisch loket waar mensen met juridische vragen komen?

Het feit dat je thuis mag werken, is een kleine pleister op de wonde. Het geeft je in elk geval de mogelijkheid om zelf je tijd in te delen en tussendoor andere dingen te doen. Daardoor zit je niet 8 uur aan één stuk aan een beeldscherm gekluisterd.

Tsja, je kunt wel collega’s om je heen hebben op kantoor, het principe blijft hetzelfde. Je zit de hele dag opgesloten op een kantoor en het merendeel van het werk is computerwerk. Alleen de gedachte is beangstigend.

Je lijkt me een sociale, ietwat timide persoon die graag mensen op juridisch gebied helpt, maar dan wel zoveel mogelijk face-to-face. Acht uur per dag, 40 uur per week op kantoor computerwerk is niks voor jou (understatement). Helaas is de commercie bijna niet meer weg te denken en bij de meeste bedrijven heb je te maken met doelstellingen. Kun je niet bij de overheid gaan werken? Of bij een non-profit organisatie? Daar staan logischerwijs wel lagere verdiensten tegenover.

Ik begrijp volledig wat je bedoelt: het is opmerkelijk dat er tegenwoordig zóveel werk is waarbij je een groot deel van de tijd op kantoor naar een beeldscherm staart. Natuurlijk heb je ook telefonisch contact en vergaderingen, maar het blijft een duffe werkomgeving. Dat heel veel mensen er klaarblijkelijk geen problemen mee hebben, maakt het nóg opmerkelijker.

Is een horecacarrière geen optie? In Nederland kennen we trouwens de hbo-opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening (SJD). Dat zou wel iets voor jou zijn.

Heeft jouw vriendin trouwens wél plezier in haar werk?

Ik wens je in elk geval heel veel wijsheid en hopelijk vind je op termijn werk dat je wél gelukkig maakt.

[Roque Santa Cruz]

Het lijkt me zó fantastisch om niet een groot deel van de dag op kantoor (of thuis) computerwerk te hoeven doen, maar juist veel onderweg/ in beweging te zijn en face-to-face contact met mensen te hebben. Een deel van de werkdag computerwerk doen, is geen probleem, maar niet het merendeel van de dag. Dit moet mogelijk zijn!

[Roque Santa Cruz]

Waarschijnlijk heb ik deze speech al een keer gepost, maar ik blijf het een fántastische en vooral inspirerende speech vinden:
http://www.youtube.com/watch?v=VHWUCX6osgM

Beste Roque Santa Cruz,

Dit topic opende je twee jaar geleden en vergeef me maar ik ben wat te gemakzuchtig om 17 pagina's te doorworstelen.. Wat doe je nu? Heb je iets gevonden waar je meer voldoening uithaalt?

Ik heb precies hetzelfde! Ik werk bij een "best leuk" (mwah) bedrijf dat "best interessante" (mwah) ict-diensten levert. Het zou interessant kunnen zijn, wellicht maar het is inderdaad het kantoorbestaan dat killing is. Ik ben regelmatig doodmoe en geïrriteerd eigenlijk uit pure onvrede. Ik heb me voorgenomen om op zoek te gaan naar iets wat me meer voldoening geeft maar ik loop tegen dezelfde obstakels aan als jij.

Er zijn zoveel interessante vakgebieden dat ik er moeite mee heb om mijn interesses goed te definiëren.

[Roque Santa Cruz]

Dank voor je reactie. Ik kan me heel goed voorstellen dat je geen zin hebt om 17 pagina’s door te lezen.

Het positieve aan jouw verhaal is dat je juist wel veel vakgebieden interessant vindt. Weet je vanzelf waar je écht gelukkig van wordt? Wat zijn jouw passies? Waar word je écht enthousiast van? Als je daar een beeld van hebt, kun je proberen om daar werk bij te zoeken. Of in elk geval werk dat daar zo dicht mogelijk in de buurt komt.

Zou je een kantoorbaan hetzelfde ervaren als je werk zou doen wat je wél super leuk/ interessant vindt? Misschien is je onvrede vooral het gevolg van het feit dat je het werk inhoudelijk niet boeiend vindt. Wellicht vind je een kantooromgeving helemaal niet zo erg, als het werk inhoudelijk maar interessant is.

Helaas doe ik nog steeds hetzelfde en het maakt me nog steeds doodongelukkig. Bijzonder pijnlijk trouwens om te moeten constateren dat ik nog steeds hetzelfde werk doe. Het voelt alsof ik mezelf gevangen houd en mijn leven verdoe. Zó zonde ook. Ik heb vaak medelijden met mezelf. Waarom doe ik mezelf dit aan? Alleen maar omdat ik geen alternatief weet, iedereen moet immers geld verdienen. Hoe frustrerend…..

Ik weet dat ik doorgaans negatief denk en veelal uitga van de (eventuele) negatieve consequenties van een besluit of optie. Daardoor valt er veel af en blijft er weinig bewegingsruimte over. Het feit dat ik vrijwel geen leuk werk kan bedenken, ligt vooral aan mijn negatieve manier van denken. Daardoor lijkt het alsof ik niets leuk vind.

Ik denk dat niets anders me zo gelukkig zou maken als stoppen met dit werk. Maar zonder alternatief is dat natuurlijk geen optie. Hoe fijn zou het zijn om niet meer over dat debiele gokken te hoeven schrijven, om niet meer zoveel computerwerk te hoeven doen, zucht…….

Vorige week heb ik 3 dagen vanuit Spanje gewerkt en dat was een heerlijke afwisseling. Tijdens de treinreis van Sevilla naar Málaga kon ik werken en dat was een geweldig gevoel. Dat wil ik zeker vaker gaan doen. Het is echter slechts een pleister op de wonde omdat het structureel niets verandert. Feitelijk is het een poging om het werk wat dragelijker te maken door de omstandigheden te veraangenamen, maar de essentie blijft natuurlijk hetzelfde.

Het probleem zit bij de inhoud van mijn werk. Ik vind het vreselijk om zoveel computerwerk te doen, alleen maar teksten schrijven, ik haat gokken, zoveel alleen binnen zitten, het geeft me totaal geen voldoening, ik ontwikkel me op deze manier niet, ik doe niet wat ik écht leuk vind, enz. Ik wil zó graag de wereld in, reizen, mensen helpen, de wereld verbeteren, werk met een sociale inslag, Spaans, een aangenaam klimaat, mezelf ontwikkelen, Spanje, Latijns Amerika, enz. Daar word ik enthousiast van!

De gesprekken met de psycholoog zetten ook weinig zoden aan de dijk. Het heeft me weliswaar meer inzicht gegeven in mijn manier van denken/ zijn, maar ik schiet er verder niet zoveel mee op. Geen idee wat ik hierna ga proberen om uit deze situatie te geraken.

Misschien brainstormen met een soort van arbeidsmarktdeskundige om te kijken waar het misgaat bij mijn manier van denken. Dus waarom ik zo weinig dingen leuk vind. Samen concreet analyseren waarom ik bepaalde keuzes maak, waarom bepaalde werkopties afvallen, waarom ik er zo over denk, enz.

Oorspronkelijk geplaatst door Roque Santa Cruz

Dank voor je reactie. Ik kan me heel goed voorstellen dat je geen zin hebt om 17 pagina’s door te lezen.

Het positieve aan jouw verhaal is dat je juist wel veel vakgebieden interessant vindt. Weet je vanzelf waar je écht gelukkig van wordt? Wat zijn jouw passies? Waar word je écht enthousiast van? Als je daar een beeld van hebt, kun je proberen om daar werk bij te zoeken. Of in elk geval werk dat daar zo dicht mogelijk in de buurt komt.

Zou je een kantoorbaan hetzelfde ervaren als je werk zou doen wat je wél super leuk/ interessant vindt? Misschien is je onvrede vooral het gevolg van het feit dat je het werk inhoudelijk niet boeiend vindt. Wellicht vind je een kantooromgeving helemaal niet zo erg, als het werk inhoudelijk maar interessant is.

Helaas doe ik nog steeds hetzelfde en het maakt me nog steeds doodongelukkig. Bijzonder pijnlijk trouwens om te moeten constateren dat ik nog steeds hetzelfde werk doe. Het voelt alsof ik mezelf gevangen houd en mijn leven verdoe. Zó zonde ook. Ik heb vaak medelijden met mezelf. Waarom doe ik mezelf dit aan? Alleen maar omdat ik geen alternatief weet, iedereen moet immers geld verdienen. Hoe frustrerend…..

Ik weet dat ik doorgaans negatief denk en veelal uitga van de (eventuele) negatieve consequenties van een besluit of optie. Daardoor valt er veel af en blijft er weinig bewegingsruimte over. Het feit dat ik vrijwel geen leuk werk kan bedenken, ligt vooral aan mijn negatieve manier van denken. Daardoor lijkt het alsof ik niets leuk vind.

Ik denk dat niets anders me zo gelukkig zou maken als stoppen met dit werk. Maar zonder alternatief is dat natuurlijk geen optie. Hoe fijn zou het zijn om niet meer over dat debiele gokken te hoeven schrijven, om niet meer zoveel computerwerk te hoeven doen, zucht…….

Vorige week heb ik 3 dagen vanuit Spanje gewerkt en dat was een heerlijke afwisseling. Tijdens de treinreis van Sevilla naar Málaga kon ik werken en dat was een geweldig gevoel. Dat wil ik zeker vaker gaan doen. Het is echter slechts een pleister op de wonde omdat het structureel niets verandert. Feitelijk is het een poging om het werk wat dragelijker te maken door de omstandigheden te veraangenamen, maar de essentie blijft natuurlijk hetzelfde.

Het probleem zit bij de inhoud van mijn werk. Ik vind het vreselijk om zoveel computerwerk te doen, alleen maar teksten schrijven, ik haat gokken, zoveel alleen binnen zitten, het geeft me totaal geen voldoening, ik ontwikkel me op deze manier niet, ik doe niet wat ik écht leuk vind, enz. Ik wil zó graag de wereld in, reizen, mensen helpen, de wereld verbeteren, werk met een sociale inslag, Spaans, een aangenaam klimaat, mezelf ontwikkelen, Spanje, Latijns Amerika, enz. Daar word ik enthousiast van!

De gesprekken met de psycholoog zetten ook weinig zoden aan de dijk. Het heeft me weliswaar meer inzicht gegeven in mijn manier van denken/ zijn, maar ik schiet er verder niet zoveel mee op. Geen idee wat ik hierna ga proberen om uit deze situatie te geraken.

Misschien brainstormen met een soort van arbeidsmarktdeskundige om te kijken waar het misgaat bij mijn manier van denken. Dus waarom ik zo weinig dingen leuk vind. Samen concreet analyseren waarom ik bepaalde keuzes maak, waarom bepaalde werkopties afvallen, waarom ik er zo over denk, enz.

Hoi Roque!

Jeetje, het is wel erg met je gesteld zo, hoor.. Nou ben ik geen expert, natuurlijk en roep ik maar wat maar is het voor jou dan niet een idee om je boeltje op te pakken en naar Spanje of een Spaanstalig land te verhuizen? Ik kan me voorstellen dat er veel vraag is naar iemand die zowel de Spaanse als Engelse taal goed beheerst én een lekker mopje kan schrijven, wat jij zonder meer kunt!

Mijn broer werd zijn bestaan in Nederland zat en is nu zijn boeltje aan het pakken een zit midden in zijn verhuizing van Amsterdam naar Berlijn, gewoon, pats! Boem! Bedankt voor de bloemen en wegwezen!

Nou weet ik niet opf je een gezin hebt dat op je rekent maar ook al heb je dat wel, je partner wil toch dat je gelukkig bent?

Dit is maar een idee dat in me opkwam toen ik je bericht las maar wellicht heb je er wat aan! Ik ben intussen naar een loopbaanadviseur geweest die me heeft aanbevolen om een loopbaanonderzoek van één dag te doen, daaruit komen dan als het goed is wat functies rollen waar ik naar zou 'moeten' kijken.

[Roque Santa Cruz]

Allereerst mijn excuses aan iedereen voor al mijn posts, maar de wanhoop drijft me tot het uiten van mijn onvrede op dit forum. Ook ben ik me bewust van het feit dat ik vaak in herhaling val.

Bedankt voor je reactie trouwens. Je hebt gelijk dat ik eigenlijk mijn spullen zou moeten pakken en naar het buitenland zou moeten gaan. Precies zoals jouw broer heeft gedaan. Maar er is veel lef nodig voor zo’n stap. Ik heb geen vrouw/ vriendin, geen kinderen, noch een eigen huis, wat zo’n stap wel makkelijker maakt.

Prima idee om een loopbaanonderzoek te doen. Tegelijkertijd vraag ik me af of je zelf niet de vertaalslag vanuit je passies naar werk kunt maken. Als je weet waar je enthousiast van wordt, dan kun je daar werk bij zoeken.

Ik baal vooral van het feit dat ik niet in staat ben om voor mezelf op te komen en te stoppen met deze ellende die me doodongelukkig maakt. Ook baal ik van mijn loyaliteit. Waarom ben ik niet sterk genoeg om een einde te maken aan deze belachelijke situatie?

Al zo’n 4 jaar werk ik vanuit huis, waarmee ik mezelf dagelijks pijnig. Ik ervaar het vaak als een geestelijke martelgang (totaal geen uitdaging, eenzaam, totaal niet interessant en ik ontwikkel me totaal niet op deze manier).

Werkinhoudelijk vind ik het vreselijk, maar de randvoorwaarden houden me levend. Godzijdank hoef ik niet voltijd op kantoor te zitten en heb ik veel vrijheid. Ook veel sporten is een geweldige remedie gebleken.

De afgelopen jaren heb ik heel vaak gedacht aan een tijdelijk verblijf in het buitenland. Een aangenaam klimaat en de Spaanse taal maken me oprecht gelukkig. Ik vrees nu al de Nederlandse herfst en winter, de vele grijze, koude dagen zonder überhaupt de zon te zien. Málaga zou een aardige optie kunnen zijn.
Maar ja, dan komen de bekende beren op de weg weer om de hoek kijken: sociale contacten maken, niet meer naar PSV kunnen gaan, angst voor eenzaamheid, geen idee hoe ik daar mijn geld zou kunnen verdienen, enz.

Mijn ouders hebben het heel zwaar door mijn ‘problematische’ zus en al haar problemen. Daardoor zijn mijn ouders altijd erg blij als ik ze bezoek en ze zijn zelfs ietwat aanhankelijk. Bovendien ga ik al jaren samen met mijn vader naar de thuiswedstrijden van PSV. Mijn ouders zouden het vreselijk vinden als ik naar het buitenland zou gaan. Ik vrees dat ik het niet over mijn hart kan halen om hun nog meer verdriet aan te doen. Eigenlijk voel ik me verantwoordelijkheid voor hun.

In mijn hart weet ik dat ik naar het buitenland zou moeten gaan, want dat blijft me enorm trekken. Ik hunker naar iets heel anders dan webteksten schrijven. Nog maar een keer de dingen waar ik vrolijk van word:
• Reizen
• Spaans
• Een aangenaam klimaat
• Onderweg zijn
• Mensen helpen
• Dingen verbeteren
• Sociale inslag
• Spanje
• Latijns-Amerika
• PSV
• Voetbal
• Gezondheid
• Hotels

[Roque Santa Cruz]

Je kunt je leven alleen maar veranderen door dingen anders te doen. Ik zit in een soort van vicieuze cirkel en door steeds hetzelfde te blijven doen, verandert er ook niks.

Het lijkt een kwestie van tijd voordat het werk (en/ of de omstandigheden) zodanig veranderen dat ik het niet meer kan opbrengen. Misschien zou het juist wel goed zijn als ik ontslagen zou worden, zodat de cirkel doorbroken wordt. Het beste zou zijn als de pleister er in één keer wordt afgetrokken, zodat ik gedwongen word om iets anders te zoeken. Op deze manier blijf ik, behoudend en risicomijdend als ik ben, in deze veilige situatie die me doodongelukkig maakt.

De volgende eigenschappen werken niet bepaald in mijn voordeel:
• Ik voel me doorgaans snel minder dan anderen (soort van minderwaardigheidscomplex)
• Starre/ stellige gedachtegang (te weinig relativeringsvermogen)
• Koppig
• Té loyaal
• Te veel (zelf)discipline
• Principieel (erg stellig en erg anti tegen bepaalde zaken, zoals drugs, roken, gokken)
• Niet-tolerant
• Onzeker
• Perfectionistisch/ veeleisend (het moet gelijk goed gaan)
• Angstig/ risicomijdend/ behoudend/ conservatief
• Negatieve gevoelens/ gedachtegang als gevolg van de frustraties in mijn leven
• Ik neem het leven te zwaar en te serieus (er is weinig ruimte voor spontaniteit en impulsiviteit)
• Ik zie altijd erg veel beren op de weg (ik denk in onmogelijkheden/ obstakels i.p.v. in mogelijkheden/ kansen)
• Ik ben erg streng voor mezelf (mede door mijn principes, (zelf)discipline, hoge eisen en kritische houding naar mezelf toe) waardoor ik te weinig van het leven geniet.
• Ik probeer altijd het juiste te doen (ethisch handelen)
• Snel een negatief (voor)oordeel

Prima dat ik dit van mezelf weet, maar de vraag is hoe ik het kan veranderen. Veel dingen hangen natuurlijk met elkaar samen. Als ik gelukkiger zou zijn, met name op werkgebied, zou ik ook veel minder negatief zijn en meer zelfvertrouwen krijgen (minder onzeker). Daardoor zou ik het leven wat rooskleuriger inzien en wat losser worden.

Door bovenstaande eigenschappen is mijn bewegingsruimte erg beperkt en ze werken bovendien verstikkend. Zo ervaar ik het zelf ook omdat ik daardoor zo weinig dingen leuk vind en veel opties vallen op voorhand af.

[Roque Santa Cruz]

Ik bedacht me net een metafoor. Je fietst elke dag naar je werk via een route die over een industrieterrein loopt. Die route maakt je niet bepaald gelukkig, onder andere door de lelijke omgeving (grauwe fabrieksgebouwen) en de herrie als gevolg van de vele vrachtwagens en auto’s die constant voorbij scheuren. Het is overigens wel de snelste route naar je werk. Als je elke dag trouw diezelfde route neemt, zal je ongelukkig blijven. De (omgeving van de) route zal immers niet veranderen. De enige manier om gelukkiger te worden is door een andere route te kiezen en door water bij de wijn te doen.
Je kunt bijvoorbeeld een route nemen die weliswaar om is (waardoor je meer tijd kwijt bent), maar wel door een bos gaat. Als natuurliefhebber geniet je van de rust en de prachtige natuur. Kortom, door die route te nemen, word je gelukkiger.

Datzelfde principe is van toepassing op mijn situatie. Als ik loyaal dit werk blijf doen en maar genoeg blijf sporten, hou ik het misschien nog wel jaren vol. Het moge duidelijk zijn dat ik daardoor ongelukkig zal blijven. De enige manier om te proberen gelukkiger te worden, is door het kiezen van een andere route. Dus door andere dingen te doen aangezien de huidige route me overduidelijk ongelukkig maakt.

Tijd voor verandering dus. Een dergelijke verandering brengt logischerwijs onzekerheid en risico’s met zich mee, maar na jaren van ongelukkig zijn, is het absoluut de moeite waard. Misschien moet ik meer aan mezelf denken en me minder verantwoordelijk voelen voor mijn ouders. Die zijn er immers ook niet bij gebaat dat hun zoon ongelukkig is.

[Roque Santa Cruz]

Wat me enorm frustreert, is de vraag: waarom kom ik niet in beweging? Waarom zit ik muurvast, wat belemmert me? Waarom zit er totaal geen schot in? Ik solliciteer niet, ik netwerk werk niet omdat ik simpelweg niet weet waar ik naar op zoek ben.

Dat geldt overigens niet alleen qua werk, maar ook op het gebied van woonruimte en vriendin.

Vanavond wilde ik op internet naar werk gaan zoeken:
• Werk.nl: vacatures binnen straal van 50 km binnen mijn postcode, vervolgens naar functies in de verzorging omdat ik niet meer op kantoor wil. Ook heb ik nog even bij onderwijs, cultuur, toerisme gekeken.
• Google: werken in het buitenland, werken in Málaga

Veel verder dan dit ben ik niet gekomen omdat ik simpelweg niet weet waar ik naar moet zoeken. Het is zó frustrerend als je hunkert naar ander werk, maar niet weet waar je naar moet zoeken en hoe.

Daarom denk ik dat een soort van arbeidscoach samen met mij zou moeten gaan zoeken om te kijken waar het mis gaat. Waarom maak ik bepaalde keuzes? En waarom bepaalde keuzes juist niet? Waarom kom ik tot bepaalde gedachtestromen? Op die manier kan de arbeidscoach vaststellen waar het vastloopt.