Leuke niet-kantoorbanen?

Oorspronkelijk geplaatst door Roque Santa Cruz

De afgelopen jaren heb ik heel vaak gedacht aan een tijdelijk verblijf in het buitenland. Een aangenaam klimaat en de Spaanse taal maken me oprecht gelukkig. Ik vrees nu al de Nederlandse herfst en winter, de vele grijze, koude dagen zonder überhaupt de zon te zien. Málaga zou een aardige optie kunnen zijn.
Maar ja, dan komen de bekende beren op de weg weer om de hoek kijken: sociale contacten maken, niet meer naar PSV kunnen gaan, angst voor eenzaamheid, geen idee hoe ik daar mijn geld zou kunnen verdienen, enz.

Hi Roque!

Natuurlijk heb je gelijk dat verkassen een stap is maar aan de anderen kant, hoe lang is het vliegen naar het uiterste puntje van Spanje? Vier uur? Ik denk nog niet eens! Wat je loyaliteit aan je ouders betreft, dat is erg nobel van je, en het geeft een inzicht in je nobele, trouwe karakter. Echter kun je je hierin niet laten beperken in het nastreven van je levensgeluk, en je ouders mogen onder geen beding dat nastreven in de weg staan.

Naar Spanje verhuizen is niet zo ingrijpend als de term "emigratie" lijkt, Spanje is gewoon onderdeel van de EU, dus je kunt wanneer je wilt simpelweg de auto, trein of het vliegtuig pakken en terugkeren. Zorg ervoor dat je wat middelen hebt zodat je, in geval van nood, 3 maanden kunt overleven zonder enige bron van inkomsten. Doe vooronderzoek naar welke plaats je de beste kansen zou kunnen bieden. Dan heb je een paar maanden om een bron van inkomsten te vinden (wat voor werk dan ook! Wie weet wat je tegenkomt en wie je ontmoet als je in een bakkerij de vloeren schrobt!)

Je geeft aan dat je je sociale contacten en *je kluppie* zou missen als je daar woont; in Spanje zijn ze vele malen gekker op voetbal dan hier, dus je kunt je hart ophalen! Daarnaast is het gezegde wel degelijk waar: sport verbroedert! Als je naar een voetbalwedstrijd van een kleine club gaat, kom je geheid mensen tegen, schat ik zo in.

Om sociaal isolement te voorkomen zou ik je aanbevelen om een redelijke handelsstad als vestigingsplaats te kiezen, in handelssteden zijn altijd concentraties buitenlanders die zich vaak verenigen juist om te voorkomen dat men geïsoleerd raakt. Als er een Nederlands consulaat in de buurt is dan is dat een pluspunt want zij organiseren vaak maandelijkse borrels waar expats zich voor kunnen aanmelden, op die manier ontmoet je mede-Nederlanders waarmee je misschien alsnog PSV kunt kijken ;-).

Wat betreft het loopbaanonderzoek dat ik wil gaan doen; ik weet wat ik leuk vind maar dat is veel te veel. Ik merk dat er zoveel beroepen zijn die ik in meer of mindere mate interessant vind, en ik heb moeite om me te concentreren wanneer ik daar over nadenk. Ik reken er daarom op dat het loopbaanonderzoek mij kan helpen om meer controle te hebben over mijn overwegingen.

Hi Roque,

Ik herken je zoektocht en je twijfels. Zelf ben ik ook jarenlang ongelukkig geweest met mijn kantoorbaan en op een gegeven moment zat ik zo erg in een negatieve spiraal dat je er bijna niet meer uitkomt.

Ik heb op een gegeven moment de knoop door gehakt: mijn vaste baan opgezegd en een ticket geboekt met onbepaalde retourdatum. Uiteindelijk ben ik 8 maanden weg geweest en in die maanden had ik mezelf voorgenomen om na te denken over wat ik wilde met mijn leven. Tijdens mijn reis heb ik geen moment nagedacht over de toekomst (ik was te druk met genieten van het moment), maar heb ik juist geleerd om alles los te laten. Een aantal maanden los zijn van je dagelijkse sleur helpt echt enorm om dingen anders te zien....en het is iets minder ingrijpend dan emigreren ;-)

Toen ik terug kwam, maakte ik me niet meer druk om 'die perfecte baan' en stond ik heel relaxt in het leven. Juist toen kwam er een hele leuke baan op mijn pad, waar ik nu (5 jaar later) nog steeds gelukkig ben.

Je moet er wel even voor sparen, maar het is de beste beslissing die ik ooit heb genomen! Misschien helpt dit je wat om los te komen uit je leventje waarin je niet gelukkig bent.

Succes!

[elpositivo1983]

Hey.. natuurlijk heet je niet Roque Santa Cruise, waar speelt hij tegenwoordig eigenlijk precies? Hij heeft het verdienstelijk gedaan bij Bayern.

Om gefocust te blijven had ik in Google gezocht op "geen kantoorbaan". Ik stuitte op een post van 2011 van jou. Nu zie ik dat je nog op zoek bent naar ander werk.

Ik heb niet alles gelezen maar wel een groot deel. Je hebt bijvoorbeeld gezegd: "Liever weinig geld en leuk werk, dan veel geld en klote werk" of iets in die trant. Ik ben dan ook heel benieuwd naar wat je wilt met je leven!

Wat wil je precies? Zou je me ook kunnen uitleggen wat je tegenhoudt? Ik heb wel gelezen dat het te maken heeft met introversie en perfectionisme. Ik denk dat deze eigenschappen je kunnen helpen!

Ik vertrouw erop dat het goed komt en ik zou je hier graag bij willen helpen.

Hartelijke groeten van Peter

[Roque Santa Cruz]

Goedenavond,

Wederom bedankt voor de zinvolle reacties. Die geven me steun en ik waardeer ze enorm. Mijn naam is trouwens Pascal.

Tijdelijk in Málaga wonen zou zeker een optie zijn. Ik zou mijn werk vanuit daar kunnen doen en rondom elke thuiswedstrijd van PSV naar NL kunnen vliegen. Dat zou ik kunnen combineren met een dag op kantoor werken (bij het bedrijf). De vliegtickets zijn niet meer duur en ik kan naar Eindhoven, Düsseldorf en Weeze vliegen. Het is trouwens nog geen 3 uur vliegen.

Tsja, socialen contacten maken, is een kwestie van je nek uitsteken. Lid worden van een voetbalclub, een abonnement op een sportschool, en inderdaad het bezoeken van een voetbalwedstrijd. Málaga is bovendien een toeristische, internationale stad.

Een loopbaanonderzoek moet inderdaad het gebied afbakenen. Toch zou je zeggen dat het mogelijk moet zijn om voor jezelf na te gaan waar je écht enthousiast van wordt. Verder heb je misschien inzicht in je sterke en zwakke punten. Als je die drie combineert, zou je bepaalde beroepen moeten kunnen formuleren. Ik ben trouwens erg benieuwd wat er uit het loopbaanonderzoek naar voren komt.

Het klopt dat ik al jaren in een negatieve spiraal zit waar ik maar niet uit kom. Daarnaast heb ik al zó veel geprobeerd, maar er zit geen beweging in. Ik zit muurvast. Mijn manier van denken/ mentaliteit lijkt me te belemmeren. Daarom zou een ontslag me niet verkeerd uitkomen. De pleister moet er in één ruk vanaf, zo lijkt het. Het is enorm frustrerend om te constateren dat ik maar niet in beweging kom, terwijl ik zó graag wil. Heel contradictioneel ook.

Een ex-teamgenoot had ook genoeg van z’n werk en is vorig jaar naar Australië gegaan. Inmiddels is hij helemaal verliefd op het land en wil hij niet meer terug. Hij heeft me al diverse keren aanbevolen om ook de negatieve sleur te doorbreken en te gaan reizen. Op die manier zou ik anders tegen dingen aan gaan kijken. Dus eigenlijk letterlijk ‘out of the box’ stappen.

Het klopt dat ik het lastig vind om dingen los te laten. Dat komt door mijn loyaliteit en risicomijdend gedrag. Ik kies doorgaans de veilige weg en neem weinig risico’s. Tegelijkertijd besef ik me terdege dat het pad dat ik tot dusver heb bewandeld niet het goede is. Het maakt me namelijk al jaren doodongelukkig.

Het roer moet duidelijk om en ik moet andere dingen (anders) gaan doen. Op deze manier verdergaan heeft weinig zin en ik moet inderdaad uit mijn huidige leventje stappen. Ik merk ook dat ik me vaak snel aan dingen erger. Dat komt uiteraard voort uit mijn frustraties en onvrede. Logisch dat je dan prikkelbaarder bent.

Wellicht dat een (tijdelijk) verblijf in het buitenland mij andere inzichten geeft, mijn manier van denken verandert en helpt bij het loslaten van bepaalde dingen.

Het klopt dat ik graag inhoudelijk interessant werk wil doen (misschien iets sociaals). Daarmee bedoel ik zinvol, betekenisvol werk. Het liefst werk waarbij ik mensen help, dingen verbeter (de wereldverbeteraar komt in mij naar boven).

Ik zou het bijvoorbeeld leuk vinden om iets te beheren (b.v. een park of camping). Daar zou ik door mijn sterke (zelf)discipline en verantwoordelijkheidsgevoel uitstekend geschikt voor zijn. Ik merk ook dat mensen graag tegen mij praten en graag hun verhaal bij mij doen. Dat komt waarschijnlijk door mijn betrouwbare uitstraling. Ik ben er heilig van overtuigd dat mijn sociale vaardigheden één van mijn sterke punten zijn.

Wat me vooral tegenhoudt/ belemmert, is mijn manier van denken. Ik denk doorgaans negatief en ik zie direct heel veel beren op de weg. Daardoor sterven veel ideeën en opties een vroege dood. De ratio wint het altijd van het hart. Ik denk vaak: hoe goed een idee/ optie ook is, het is nooit aan mij besteed. Waarschijnlijk door mijn mentaliteit en denkwijze.

Zo verhuis ik binnenkort naar een ander huurappartement, terwijl mijn hart zegt dat ik naar het buitenland moet gaan. Ik ben daardoor totaal niet gemotiveerd om mijn nieuwe huis leuk in te richten. Het boeit me totaal niet.

Maar op dit moment lijk ik nog niet klaar voor een vertrek naar het buitenland. Mijn vader wordt binnenkort geopereerd en ik wil mijn moeder (en natuurlijk ook mijn vader) gedurende die periode steunen. Ik heb me voorgenomen om het nog ongeveer een jaar in NL te proberen en dan eventueel naar het buitenland te verkassen. Tegen die tijd ben ik alweer 36 en je kunt je afvragen of het slim is om zoiets op die leeftijd nog te doen. Anderzijds ben ik nog vrijgezel en ik heb geen hypotheek.

Ik verval in herhaling, maar ik baal vooral van het alleen thuiswerken. Ik vind het elke keer zó heerlijk om naar buiten te gaan, even naar de supermarkt te lopen of naar de sportschool te fietsen. Ik voel me dan bevrijd en het is geweldig om in contact met mensen te komen. Misschien ben ik wel het liefst buiten.

Ook inhoudelijk is het werk totaal niet interessant (ik ben anti gokken). Het geeft me totaal geen voldoening en ik voel me totaal niet op mijn plek. Ik vind schrijven op zich niet vervelend, maar het is zeker niet mijn passie. Hetzelfde geldt voor computerwerk. Nu doe ik alleen maar computerwerk en dat deprimeert me. Wat me wel voldoening geeft:
• Reizen (zelfs binnen NL met het openbaar vervoer, heerlijk!)
• Mensen helpen/ begeleiden/ adviseren (sociale inslag)
• Dingen verbeteren
• Face-to-face contact met mensen, zoals een fysiotherapeut, psycholoog of loopbaanadviseur
• Spanje
• Latijns-Amerika
• Talen
• Spaans
• Voetbal
• PSV
• Cultuurverschillen
• Verschillen tussen landen

[Primago advies]

Beste Pascal,

Mooi om te zien hoe je steeds opener wordt en steeds meer nieuwe inzichten krijgt.

Ook bijzonder hoe je andere mensen stimuleert om hier hun verhaal te vertellen en om te lezen wat dit met jou en anderen doet.

Wens je een fijn weekend.

Groeten van Hetty

[Roque Santa Cruz]

Nu is het ook duidelijk waarom ik niets kan met al die goedbedoelde adviezen, zoals op dit forum (waarvoor mijn excuses én dank). Door mijn manier van denken en mijn instelling (hoe ik in het leven sta) is feitelijk geen enkel idee/ optie/ alternatief aan mij besteed.

Ik ben me bewust geworden van mijn starre manier van denken. Dat wil zeggen: ik denk erg zwart – wit en ik ben erg principieel. Zo ben ik fel anti roken, gokken en drugs. Ik ben daarnaast erg stellig, eigenwijs en koppig. Ook ben ik veeleisend en perfectionistisch. Verder weet ik van mezelf dat ik doorgaans het ‘goede’ wil doen (lees: ethisch handel). Ook focus ik me vaak op de negatieve aspecten (het glas is vaak halfleeg) en zie ik erg veel beren op de weg.

Het moge duidelijk zijn dat door dit alles mijn bewegingsruimte erg klein is. Het werkt feitelijk benauwend en het verklaart waarom ik muurvast zit. Er is simpelweg weinig tot geen ruimte voor beweging (verandering).

De vraag is natuurlijk: hoe verander ik mijn denkwijze/ instelling en de manier waarop ik in het leven sta? Door verder te gaan op de huidige weg (trouw mijn werk doen en sporten) zal er weinig veranderen.

Ik zou kunnen gaan sparen voor een verblijf van enkele maanden in het buitenland. Op die manier zou ik kunnen proberen om de negatieve spiraal te doorbreken. Letterlijk even uit mijn leventje stappen en wellicht dat daardoor mijn denkwijze/ instelling veranderen.

Sowieso wil ik de komende maanden vaker vanuit Spanje gaan werken (3 à 5 dagen). Eén keer per twee maanden moet zeker kunnen en waarschijnlijk ook wel één keer per maand. Een andere optie is om (tijdelijk) in Spanje te gaan wonen.

Ik word al vrolijk als ik de bus door de wijk zie rijden omdat ik die altijd neem om naar het station te gaan, om vanuit daar naar de luchthaven te gaan. Het geeft nog maar eens hoe sterk mijn hunkering om te reizen is. Mijn moeder heeft trouwens ook een hekel aan thuiszitten en is graag buiten. Dat gevoel heb ik ook. Ik vind het vreselijk om veel thuis te zijn en ik ben het liefst onderweg en buiten.

[Roque Santa Cruz]

Ik heb trouwens ook moeite om ergens voor te gaan. Dat komt natuurlijk door mijn risico-aversie, onzekerheid, perfectionisme, negatieve manier van denken, de vele beren die ik altijd op de weg zie, angst dat het geen goede keuze blijkt te zijn (niet bereid om af & toe op mijn bek te gaan), enz.

Daarnaast betrap ik mezelf er vaak op dat ik het leven erg zwaar en serieus neem. Er is weinig ruimte voor genieten en impulsiviteit. Het is altijd de veilige, zekere weg met weinig risico's.

Ik ga in geval van twijfel ook altijd uit van het negatieve scenario. Zó jammer al die negativiteit. Die komt waarschijnlijk voort uit mijn onvrede en frustraties. Daardoor ben ik een beetje somber en negatief geworden.

[Roque Santa Cruz]

Een andere reden waarom ik niet in beweging kom, is mijn gebrek aan zelfvertrouwen. Ook onderschat ik de mogelijkheden die er zijn en die ik wel degelijk heb. Op voorhand denk ik meestal dat iets niet aan mij besteed is. Tsja, dan wordt het wel heel lastig om te veranderen.....

[Roque Santa Cruz]

Een andere metafoor: ik voel me vaak als een schuchter mannetje dat aan de zijkant van de dansvloer staat te kijken. Hij wil dolgraag de dansvloer op om te dansen, maar hij durft niet en blijft gefrustreerd aan de kant staan. Hij beweegt zich soms voorzichtig richting de dansvloer, maar bereikt nooit de dansvloer….

[Roque Santa Cruz]

Een andere gedachtegang: zou het kunnen dat mijn hunkering naar het buitenland (vooral) voortkomt uit mijn onvrede. Dus dat een (tijdelijk) verblijf in het buitenland (Spanje of een ander Spaanstalig land) meer een poging is om mijn situatie in NL te ontvluchten.

Als ik in NL wél gelukkig zou zijn (vriendin, leuk werk) zou ik dan ook de behoefte voelen om in een Spaanstalig land met een aangenaam klimaat te gaan wonen? Zou ik dan ook zo graag veel willen reizen?

Doordat ik ongelukkig ben, erger ik me veel meer aan bepaalde zaken. Die verhoogde prikkelbaarheid zorgt er ook voor dat ik me een beetje afzet tegen bepaalde zaken in NL. Zo maak ik mezelf wel eens wijs dat ik het een beetje gehad heb met NL, vooral vanwege het deprimerend klimaat. Maar ook vanwege de Nederlandse cultuur, mentaliteit, verloedering van de samenleving, gebrek aan waarden en normen (asociale/ ordinaire mensen, onbeleefdheid, zwerfafval) enz.

Als ik gelukkiger zou zijn, zou ik me misschien veel minder aantrekken van het weer en van andere zaken waar ik me nu wél aan erger.

Tegelijkertijd weet ik van mezelf dat ik vrolijk word van mooi weer. De wereld/ het leven ziet er compleet anders uit bij een blauwe hemel en minimaal 20 graden. Maar dat gevoel hebben de meeste mensen, lijkt me zo. Ook word ik enthousiast van Spanje en andere Spaanstalige landen. Datzelfde geldt voor reizen, luchthavens, hotels, stranden, mooie natuur, nieuwe omgevingen, landen met een aangenaam klimaat, andere culturen en talen. Daarnaast vind ik Latijns-Amerika interessant.

Misschien is bovenstaand wel een mooi voorbeeld van het voortdurend gevecht tussen de ratio en het hart.....