Mijn carrière is voorbij nog voordat hij begonnen is

[Blanchimont]

Daar sta je dan: na wat doorstuderen op je 27e HBO MER Vastgoed & Makelaardij op zak, twee jaar relevante werkervaring, werkloos en inmiddels alweer 30 jaar.

Dat de kredietcrisis de vastgoedmarkt geen goed zou doen mag geen verrassing zijn. De manier waarop mijn werkloosheid tot stand ik gekomen kwam, voor mij, echter als een volslagen verrassing. Nadat ik zelf op eigen verzoek was vertrokken bij een vastgoedbelegger, kon ik direct na het aflopen van mijn contract in dienst treden bij de ‘grootste makelaar van Nederland’ in de rol van assistant makelaar, een functie die vooral bestond uit het opstellen van prijsadviezen en adviesrapporten. Voor mij een ideale fucntie, omdat enige vorm van commercieel talent mij ontbreekt alsmede de ambitie daarin.

Na een goed half jaar werd aangekondigd dat het bedrijf verkocht zou worden, waardoor het personeel met een tijdelijke contract op straat zou komen te staan. Ikzelf had het geluk om mijn ontslag nog een half jaar uit te stellen doordat een kleinere vestiging op dat moment met onderbezetting kampte. In dat half jaar heb ik de taak van commercieel medewerker op me genomen. Deze functie lag me aardig, maar hieruit putte ik weinig voldoening. Desondanks putte ik hoop uit de gedachte dat mijn contract nog eenmaal verlengd zou kunnen worden met nog een half jaar. Helaas was dit uiteindelijk niet het geval. In de tussentijd heb ik mij ingeschreven op diverse banensite en bij diverse bureaus. Zonder resultaat.

Inmiddels ben ik alweer vanaf december werkloos. Na twee maanden was bij mij de illusie voorbij dat ik snel aan werk zou komen. De laatste maanden heb ik werkzaam doorgebracht bij KPN en nu aan de lopende band in een fabriek. Maar een baan in het vakgebied waar ik van houd zit er voorlopig niet in en in het meest positieve geval zal het nog wel een goed half jaar duren voordat ik weer een passende baan vind en krijg. Ik vind het moeilijk om mij op een goede manier te presenteren op een gesprek. Een van de redenen daarvan is dat ik voor mijn gevoel na twee jaar nog steeds niet over voldoende kennis en ervaring beschik. Beschikbare vacatures schrikken me dan ook af, omdat ik mij onvoldoende geschikt vind voor een dergelijke functie en er toch kandidaten zijn die beter gekwalificeerd zijn. Daarnaast is er op dit moment geen enkele organisatie te vinden die zit te wachten op een 30-er die het vak nog moet leren.

Ondertussen voel ik me ongewenst, huilerig en lichtelijk depressief. Ik had me mijn loopbaan anders voorgesteld alsook mijn priveleven. Na 30 jaar heb ik nog steeds niet de stappen in het leven kunnen maken die ik dolgraag wil maken. Simpelweg omdat ik dat financieel niet op kan brengen. Voor mijn gevoel sta ik met mijn rug tegen de muur, zonder enige kans op een escape. Dit en andere zaken hebben er toe geleid dat ik mijn toekomst op dit moment erg somber in zie en de gedachte dat ik de rest van mijn leven een baan onder mijn niveau zal moeten accepteren maakt het er niet beter op.

Ik heb geen idee wat ik met dit topic moet, maar ik wilde dit gewoon even van me afschrijven. Tips zijn natuurlijk altijd welkom.