Carrièretijger: Home Carrièretijger
Carrièretijger
Carrièretijger

RSS
Ga terug   Carrièretijger Forum > Alle andere carrièreonderwerpen

Reageren
 
Discussietools Zoek in deze discussie Weergave
  #1  
Oud 15 februari 2013, 14:28
zoekende2013 zoekende2013 is offline
Lid
 
Geregistreerd: 26 januari 2013
Berichten: 8
zoekende2013 is on a distinguished road
Standaard Ben ver afgedreven van wat ik wil

Ik ben inmiddels 38 en in een depressie aan het raken. Ironisch. Waarom dat ironsch is, zal duidelijk worden.
Op de HAVO twijfelde ik tussen de School voor de Journalistiek, Rechten en iets sociaals. Omdat ik belangstelling had voor sociale vraagstukken, werd het iets sociaals. In mijn propedeuse-jaar rezen al twijfels maar ik ging verder naar het 2e jaar Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. In het eerste kwartaal van het 2e jaar wist ik dat ik Rechten wilde studeren. Ik wilde opkomen voor de rechten van anderen. Ik kon met mijn p doorstromen naar de universiteit maar wilde dit jaar toch afmaken omdat het te laat was om nog aan te melden. Mijn ouders vonden dat ik de hele studie af moest maken of het allemaal zelf betalen. Dit was een grote klap voor mij omdat mijn ouders alles op alles hadden gezet en veel geld hadden uitgegeven om mijn oudere broer vanaf de middelbare school naar de universiteit te krijgen. Mijn broer was altijd vrij laks met dingen en haalde examens daardoor altijd op het randje en uiteindelijk haakte hij af. Ik probeerde zelf een bijbaan te vinden die niet zou conflicteren met de lestijden maar dat lukte niet. Geen horeca-gelegenheid nam me aan. Ik heb uit wanhoop zelfs overwogen "alternatieve" paden te bewandelen om aan geld te komen voor mijn studie maar zag hier gelukkig tijdig van af.
Ik realiseerde me dat ik in de val zat. "Ach, je kunt later toch wat anders gaan doen?"werd er gezegd en daarbij de opmerking dat ik de universiteit vast niet zou aankunnen.

Ik heb een verschrikkelijke tijd gehad op de HBO. Mijn stage liep moeizaam (ik ben donker en al zou je het niet verwachten, ook in die branche is er discriminatie en racisme) en supervisie was vreselijk juist omdat ik helemaal geen trek had in casussen en om over mijn motivatie te praten die er feitelijk niet was. Ik moest mezelf psychologisch in bochten wringen om erdoorheen te komen. De supervisor heeft overwogen mij een negatief studie-advies te geven als gevolg van de tegenzin die ik moeilijk kon verbergen.
De opleiding vereist dat je veel over jezelf praat. Probeer dat maar eens terwijl je daar eigenlijk helemaal geen zin in hebt. Ik werd doodziek van over mijn emoties praten die ik wegstopte... want dat deed ik. Ik was in werkelijkheid woest op mijn ouders en op de wereld die mij maar geen kans gaf.
Ik had mijn zoektocht naar een bijbaan min of meer opgegeven. Bizar genoeg kreeg ik pas in de laatste 2 kwartalen van mijn studie een bijbaan die goed aansloot op de lestijden.......

Ik maakte het af, haalde mijn diploma. "We zijn klaar"merkten mijn ouders smalend op toen ik te horen had gekregen dat ik mijn diploma kon ophalen. Ik heb niemand meegevraagd naar mijn uitreiking. Ik was van een vrij stevige man veranderd in een mager scharminkel door de stress. Ik had vervroegde haaruitval.

Het enige wat ik leuk vond op de opleiding was een blok over arbeidsmarktvraagstukken mede omdat ik wist hoe belangrijk werk kan zijn.
Ik solliciteerde diverse malen bij (toen) het arbeidsburo maar door een vacaturestop zonder succes. Ik wilde niet de hulpverlening in en veel smaken waren er niet. Ik was ook nog eens jong en dan heb je volgens veel werkgevers te weinig levenservaring.

Ik begon maar bij een klantenservice. Best gezellig daar in het begin. Het moest maar om wat geld te verdienen. Maar ik wilde natuurlijk meer. Dus na nog pogingen bij het arbeidsburo (we praten nu over 3 jaar later)...kon ik uiteindelijk een instapcursus doen. OP zich wel leerzaam en leuk maar het plezier ontging me volledig toen ik na 7 jaar weggepest en heb in overspannen toestand een andere baan genomen met moeilijk plaatsbare werkzoekenden . Ging fout. Vervolgens na bijna 11 maanden werkloosheid dus toch maar in de hulpverlening omdat mijn cv daarop aansluit en na 3 jaar opnieuw werkloos. Nu sinds 3 maanden in het maatschappelijk werk. Het ligt me totaal niet. Ik wil nu iets anders, maar ik ben zo ver afgedreven van wat ik wil dat ik niet meer weet wat ik zelf wil en kan. Ik denk er soms over om te emigreren maar dan kan ik natuurlijk helemaal opnieuw beginnen.
Met citaat reageren
  #2  
Oud 26 februari 2013, 15:15
zoekertje04 zoekertje04 is offline
Juniorlid
 
Geregistreerd: 26 februari 2013
Berichten: 4
zoekertje04 is on a distinguished road
Standaard

op de dag van vandaag is het erg lastig om iets te vinden wat je echt leuk vind! Ik zit nu zelf dik een half jaar thuis.

Misschien een tip:
probeer eerst ergens een meeloopstage te regelen. Zo weet jij of het bedrijf iets is en kan het bedrijf ook jou beter leren kennen.
Met citaat reageren
  #3  
Oud 26 februari 2013, 15:29
zoekende2013 zoekende2013 is offline
Lid
 
Geregistreerd: 26 januari 2013
Berichten: 8
zoekende2013 is on a distinguished road
Standaard

Dank je wel voor het antwoord. Het gaat inmiddels helemaal verkeerd met mij. Ik heb gesolliciteerd bij een reintegratie-buro voor een baan daar maar die stuurden mijn cv vervolgens weer naar een welzijnsinstelling. Je kunt niet "altijd nog wat anders gaan doen"zo blijkt. Ik ben zo boos op mijn ouders dat ik het contact op een laag pitje heb gezet. Voor hen is een opleiding een opleiding...waar het voor anderen ware zelfontplooiing is. Ze snappen niet dat hoe hoger je opgeleid bent, hoe meer het deel van jezelf uitmaakt en dus bij je interesses aan moet sluiten. Ik zie de geschiedenis zich herhalen bij mijn nichtje dat zij grotendeels opvoeden. : afkeurend en minachtend wanneer ze haar interesses kenbaar maakt. ze moet doen wat zij zeggen en anders....
Ik zit nu ziek thuis met de gebakken peren en ik durf dit hele verhaal natuurlijk niet op mijn werk kenbaar te maken. Ik haal er geen energie uit en ik word gewoon gek van de clienten. Ik heb geen mening over dingen omdat ik thuis alleen maar heb geleerd dat die er niet toe doet en als ik er 1 heb laat ik mezelf zo onder de tafel kletsen omdat ik niet van binnenuit geinteresseerd ben. Mijn vuur is op. Ik heb teveel gepleasd. Tegelijkertijd een best wel hoge huur. Het enige wat scheelt is dat ik geen kinderen heb te verzorgen.
Als iemand ..iemand iets weet bij een reintegratieburo zou dat heel wat schelen.
Met citaat reageren
  #4  
Oud 3 april 2013, 22:48
Niet geregistreerd
Gast
 
Berichten: n/a
Standaard

wordt het nu niet eens tijd om op te houden met de vinger naar een ander te wijzen en gewoon eens je schouders eronder te zetten en aan de slag te gaan.

kan jij je ouders schelen, ik mag er vanuit gaan dat jij je ouders zal overleven en ook zonder hen verder zal moeten.

eigen leven op orde krijgen.

schouders eronder.

stel je zelf de vragen: wie ben ik, wat kan ik en wat wil ik. en stippel uit wat je daarvoor zal moeten doen.

GA ERVOOR. JIJ bent verantwoordelijk voor de invulling in je leven en NIEMAND anders.

misschien eens praten met een objectief persoon die jou wilt helpen deze vragen te beantwoorden en je te helpen aan wat positieve invloeden?

p.s. denk nu niet dat ik alles weet, maar ik herken dit bij mezelf. ook ik gaf mijn ouders de schuld maar ik ben ook zelf verantwoordleijk en ik kwam er pas achter toen ik in de goot lag en geen cent meer te makken had. dus pak dit aan.
Met citaat reageren
  #5  
Oud 10 april 2013, 10:28
liam liam is offline
Lid
 
Geregistreerd: 11 november 2012
Berichten: 6
liam is on a distinguished road
Standaard

Alle respect maar door te klagen geraak je nergens. Ik heb een bachelor gehaald 1 jaar voor de crisis van 2008. En nadien heb ik nog iets bijgestudeerd om een meerwaarde te kunnen betekenen op de arbeidsmarkt.

Begrijp me niet verkeerd, ook ik zit in een dipje. Ik had tot vorig jaar een heerlijke job die ik met plezier deed. Door re-organisaties heb ik mijn ontslag gekregen. Ik vond dan zeer snel een gelijkaardige job in dezelfde sector ( maar uiteindelijk bleek dit toch anders uit te schijnen). Nu ik heb vanop een afstand bekijk heb ik die job gewoon genomen omdat:
1) het niet zo eenvoudig is om een job te vinden
2) ik wou niet zonder werk vallen.

Ook nu zit ik in hetzelfde schuitje, ik doe nu een job waarbij ik slechts een klein deel van mijn capaciteiten kan ontplooien. Leuk is dat niet, maar er zijn ook voordelen.

Wat ik nu wil zeggen is dat je best een plan opstelt. In welke sectoren wil ik werken, target bedrijven. Best is om zo ruim mogelijk te gaan. Eenmaal je een gesprek vast heb, vertel je dat je graag wil re-orienteren, nieuwe skills ontwikkelen etc...
Met citaat reageren
Reageren

Favorieten/bladwijzers

Labels
stuurloos, wanhopig

Discussietools Zoek in deze discussie
Zoek in deze discussie:

Geavanceerd zoeken
Weergave

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe discussies starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

vB-code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Forumnavigatie

Soortgelijke discussies
Discussie Auteur Forum Reacties Laatste bericht
Dilemma Musiclover Loopbaanvragen 1 25 januari 2013 01:06
Welke beroep sluit aan bij mijn interesses/vaardigheden? Wat wil ik doen?! MeljeuG Loopbaanvragen 9 25 september 2012 11:53
Wat moet ik nou! Kaatje Alle andere carrièreonderwerpen 6 6 oktober 2008 00:19
Waarom de meeste dromen geen bedrog zijn... wieteke Loopbaantrainingen en -workshops 0 26 mei 2008 17:13
Academie voor Kunst en Vormgeving, door de ogen van een oud-student forumbeheerder Opleiding kiezen en volgen 0 8 september 2005 15:45


Alle tijden zijn GMT +2. Het is nu 21:01.


Forumsoftware: vBulletin®, versie 3.8.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Carrièretijger Copyright © 2004-heden, Applinet en licentiegevers, Colofon