Een paar jaar geleden heb ik overwogen om de deeltijdopleiding journalistiek te doen. Daar heb ik destijds vanaf gezien omdat er heel weinig werk is voor journalisten en vanwege het kostenaspect. Een tweede hbo opleiding is immers erg kostbaar.
Daarnaast twijfel ik of er een journalist in mij schuilt, hoewel ik wel aardig kan schrijven. Ook beschouw ik mijn sociale vaardigheden als één van mijn sterke punten, wat goed van pas zou komen bij interviews. Ik merk dat mensen graag tegen mij praten. Wat me ook erg aanspreekt, is dat een journalist veel op pad is en dus niet voltijd op kantoor zit.
Tegelijkertijd haal ik veel voldoening uit het helpen van mensen. Ik zou het erg leuk vinden om mensen te begeleiden/ helpen/ om ze vooruit te helpen.
Als ik webcontent zou schrijven over onderwerpen die me wél boeien, dan zou dat weliswaar interessanter zijn. Maar het principe van voltijd computerwerk op kantoor of thuis blijft hetzelfde. En juist daar heb ik zo'n hekel aan. Ik vind het leuk om onderweg te zijn, afwisseling qua werkzaamheden, maar zeker ook qua werkplek.
Inderdaad ajhoff, als je weinig lef hebt en risicomijdend bent, dan lijkt de stap naar zelfstandige niet de meest verstandige. Ik ben wel zelfstandig en eigenwijs, maar ik loop niet over van zelfvertrouwen.
Ik denk inderdaad dat er weinig mensen van hun hobby hun werk kunnen maken. Maar je kunt wel proberen om er zo dicht mogelijk in de buurt te komen. Een voetballiefhebber zal niet zo makkelijk profvoetballer worden, maar kan wel werk zoeken dat aan voetbal is gelieerd.
Het liefst zou ik een baan hebben waarbij ik veel moet reizen (onderweg zijn), het liefst naar Spaanstalige landen. Een tijdje in het buitenland (Latijns-Amerika of Spanje) lijkt me ook een verrijking, maar emigreren zie ik niet zitten.
Is het mogelijk om met een blog geld te verdienen?
Het blijft een raadsel waarom ik niet in staat ben om ander werk te vinden. Hopelijk kan de psycholoog mij hierbij helpen of in elk geval inzichten geven. Ik heb altijd het gevoel dat werk dat mij past ontzettend ver weg is, bijna onbereikbaar. Dat komt ook omdat ik nog nooit werk heb gehad, waarbij ik me prettig voelde. Verder kom ik nooit vacatures tegen die me aanspreken en dat boezemt me angst in en maakt me radeloos.
Het zal ongetwijfeld met mijn manier van denken te maken hebben: niet of te weinig bereid zijn om verkeerde beslissingen te nemen of een keer onderuit te gaan, in combinatie met té veel angst en risicoaversie....
|