[zoekende2013]

Ik ben inmiddels 38 en in een depressie aan het raken. Ironisch. Waarom dat ironsch is, zal duidelijk worden.
Op de HAVO twijfelde ik tussen de School voor de Journalistiek, Rechten en iets sociaals. Omdat ik belangstelling had voor sociale vraagstukken, werd het iets sociaals. In mijn propedeuse-jaar rezen al twijfels maar ik ging verder naar het 2e jaar Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. In het eerste kwartaal van het 2e jaar wist ik dat ik Rechten wilde studeren. Ik wilde opkomen voor de rechten van anderen. Ik kon met mijn p doorstromen naar de universiteit maar wilde dit jaar toch afmaken omdat het te laat was om nog aan te melden. Mijn ouders vonden dat ik de hele studie af moest maken of het allemaal zelf betalen. Dit was een grote klap voor mij omdat mijn ouders alles op alles hadden gezet en veel geld hadden uitgegeven om mijn oudere broer vanaf de middelbare school naar de universiteit te krijgen. Mijn broer was altijd vrij laks met dingen en haalde examens daardoor altijd op het randje en uiteindelijk haakte hij af. Ik probeerde zelf een bijbaan te vinden die niet zou conflicteren met de lestijden maar dat lukte niet. Geen horeca-gelegenheid nam me aan. Ik heb uit wanhoop zelfs overwogen "alternatieve" paden te bewandelen om aan geld te komen voor mijn studie maar zag hier gelukkig tijdig van af.
Ik realiseerde me dat ik in de val zat. "Ach, je kunt later toch wat anders gaan doen?"werd er gezegd en daarbij de opmerking dat ik de universiteit vast niet zou aankunnen.

Ik heb een verschrikkelijke tijd gehad op de HBO. Mijn stage liep moeizaam (ik ben donker en al zou je het niet verwachten, ook in die branche is er discriminatie en racisme) en supervisie was vreselijk juist omdat ik helemaal geen trek had in casussen en om over mijn motivatie te praten die er feitelijk niet was. Ik moest mezelf psychologisch in bochten wringen om erdoorheen te komen. De supervisor heeft overwogen mij een negatief studie-advies te geven als gevolg van de tegenzin die ik moeilijk kon verbergen.
De opleiding vereist dat je veel over jezelf praat. Probeer dat maar eens terwijl je daar eigenlijk helemaal geen zin in hebt. Ik werd doodziek van over mijn emoties praten die ik wegstopte... want dat deed ik. Ik was in werkelijkheid woest op mijn ouders en op de wereld die mij maar geen kans gaf.
Ik had mijn zoektocht naar een bijbaan min of meer opgegeven. Bizar genoeg kreeg ik pas in de laatste 2 kwartalen van mijn studie een bijbaan die goed aansloot op de lestijden.......

Ik maakte het af, haalde mijn diploma. "We zijn klaar"merkten mijn ouders smalend op toen ik te horen had gekregen dat ik mijn diploma kon ophalen. Ik heb niemand meegevraagd naar mijn uitreiking. Ik was van een vrij stevige man veranderd in een mager scharminkel door de stress. Ik had vervroegde haaruitval.

Het enige wat ik leuk vond op de opleiding was een blok over arbeidsmarktvraagstukken mede omdat ik wist hoe belangrijk werk kan zijn.
Ik solliciteerde diverse malen bij (toen) het arbeidsburo maar door een vacaturestop zonder succes. Ik wilde niet de hulpverlening in en veel smaken waren er niet. Ik was ook nog eens jong en dan heb je volgens veel werkgevers te weinig levenservaring.

Ik begon maar bij een klantenservice. Best gezellig daar in het begin. Het moest maar om wat geld te verdienen. Maar ik wilde natuurlijk meer. Dus na nog pogingen bij het arbeidsburo (we praten nu over 3 jaar later)...kon ik uiteindelijk een instapcursus doen. OP zich wel leerzaam en leuk maar het plezier ontging me volledig toen ik na 7 jaar weggepest en heb in overspannen toestand een andere baan genomen met moeilijk plaatsbare werkzoekenden . Ging fout. Vervolgens na bijna 11 maanden werkloosheid dus toch maar in de hulpverlening omdat mijn cv daarop aansluit en na 3 jaar opnieuw werkloos. Nu sinds 3 maanden in het maatschappelijk werk. Het ligt me totaal niet. Ik wil nu iets anders, maar ik ben zo ver afgedreven van wat ik wil dat ik niet meer weet wat ik zelf wil en kan. Ik denk er soms over om te emigreren maar dan kan ik natuurlijk helemaal opnieuw beginnen.