[hans a]

Bedankt voor jullie advies,

Ik heb indertijd gesolliciteerd uit een drang om de dagelijkse sleur van mijn huidige baan te doorbreken, maar ook om meer ruimte te krijgen om zelfstandig een invulling aan mijn werk te geven in plaats van domweg werkinstructies uit te voeren. Daarbij had ik juist bij deze vacature het gevoel veel kans te maken aangenomen te worden door mijn achtergrond.

Toen heb ik er niet bij stil gestaan dat trainen een vak op zich is, dat het voor een trainer essentieel is om van nature bijzonder mensgericht te zijn en een overwicht op een groep te hebben. Ik heb mij simpelweg verkeken op het werk en het feit dat dit niet mijn sterke punten zijn.

Inmiddels heb ik dit ook overlegd met mijn ouders, die kennen mij natuurlijk al langer en beter dan wie dan ook. Zij vinden het heel jammer maar zijn het wel met mij eens dat dit gewoon niet mijn "cup of tea" is.

Er zit niets anders op dan open kaart te spelen naar mijn werkgever, hoe lullig het ook is. Ik voorkom dan in elk geval dat het bedrijf een loze investering gaat doen en ik straks thuis zit met een burnout.

Er zijn ongetwijfeld nog vele mogelijkheden die beter bij mij passen, daar kan ik beter mijn aandacht op gaan richten. Sorry, rest van de wereld...