Bedankt voor de reacties!
Ik ben vandaag het gesprek aan gegaan en ik ben met een voorstel gekomen.
Ik heb voorgesteld om een middag of dag minder te werken (en dus ook achteruit ga in salaris, maar dat zij dan zo)
Ik zit dan eigenlijk al aan mijn uren, dus voor mij zijn dat voldoende uren
(ben een tijd terug overspannen geweest, dus ik moet goed voor mezelf zorgen, dat weet ik van mezelf, wat ik trouwens niet tegen mijn baas heb gezegd)
Het gesprek heeft een vervelende wending aangenomen...
Het werd eigenlijk een eindeloze discussie en hij wilde geen sfeerverzieker
Want iedereen had nou eenmaal deze mentaliteit en dat is nou eenmaal hoe ze werken.
En ik kon geen dag minder werken, want hij had iemand nodig die er altijd is.
(dat was allemaal hele onduidelijk toen ik daar op gesprek kwam...)
Ik kon er verder niet met iemand over praten, want idd, iedereen heeft dit geaccepteerd.
Op een paar partimers na, maar dan zijn de overuren nog te overzien.
Het gesprek was heel wisselend, het ene moment zei hij dat hij me wilde houden, twee minuten later kon ik beter iets anders zoeken.
Het was een heel vreemd gesprek.
Hij werd eigenlijk heel boos en voelde zich aangevallen
Hoe durfde ik dit te zeggen en binnen te komen en dingen te willen veranderen... Ik kon dit niet maken enz.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt alles behalve dominant,.. ik vind het heel moeilijk om mijn grenzen aan te geven en ik vond zijn reactie ook heel heftig...
Ik heb gewoon aangegeven dat het voor mij niet helemaal goed voelde en dat ik daar eerlijk over wilde zijn.
Uiteindelijk heeft hij gezegd dat ik erover na moest denken, dat hij me toch wilde houden.
Toen ik wegging zei hij dat ik maar iets anders moest zoeken als ik hun manier van werken niet kon accepteren..
Ja, snappen jullie 'm nog...??
Ik heb hier een heel vervelend gevoel aan over gehouden,...
Ik kreeg ook een paar verwijten naar mijn hoofd, dat ik wel uit heel veel mensen ben gekozen en dat hij straks weer opnieuw moet beginnen met de procedure... enz...
Dus ja...
