Los bericht bekijken
  #10  
Oud 25 juli 2006, 00:25
Darluz Darluz is offline
Seniorlid
 
Geregistreerd: 1 juni 2006
Berichten: 40
Darluz is on a distinguished road
Standaard Kwaliteiten

Dag allemaal!

Het boek ‘Kwaliteiten’ van Peter Gerrickens is een vriendelijk en optimistisch boek over zowel de zon- als de schaduwzijde van kwaliteiten (eigen-aardigheden). Het helpt je om te gaan met eigenschappen van jezelf en anderen, en op zoek te gaan naar drijfveren. Het uitgangspunt is dat iedereen de juiste kwaliteiten bezit die hij nodig heeft om de wensen van de eigen ziel te vervullen. Sommige kwaliteiten zijn echter nog niet ondekt, bewust weggestopt, of onderontwikkeld en beleef je in je schaduw. Je draagt ze (nog) niet uit, en bij gebrek aan zon blijven ze klein. Andere kwaliteiten zijn overontwikkeld en hierdoor vervormd.
Een reuzenaardbeigedrocht kweken, maakt geen beschuitje blij. Balans en doseren, daarin zit de kracht van een kwaliteit. Weten wanneer en hoe je de kwaliteit in moet zetten en benutten, om je ziel vrij te maken.

Ook worden de verschillende karakterstructuren (verdedigingsforten met bijbehorend automatisch maskergedrag) beschreven die sommige kwaliteiten blokkeren, en lees je hoe je latente kwaliteiten kunt opsporen en ontwikkelen. Al lezende begin je aan jezelf. Pellen, plukken, schillen, raspen, kluiven en kraken. Daarna begint het zalven, balsemen, koesteren, net zolang navelstrengen tot je bij de ziel komt.

Via de kwaliteiten kun je vervolgens tot bezieling en inspiratie komen. Wat je leuk vindt én goed kunt, is dus een concrete aanwijzing, een teken, dat je de ziel op het spoor bent! De ziel wordt in dit kader los gezien van je persoonlijkheid. De ziel drukt zich d.m.v. de persoonlijkheid uit. Het is dus belangrijk de eigen persoonlijkheid (bestaande uit denken, voelen, en lichaam) zo goed mogelijk te kennen, zodat deze een optimaal instrument kan zijn. Trouw zijn aan jezelf zet de ziel in beweging.

Als iemand zijn kwaliteiten niet kwijt kan (in het werk, in een relatie, etc.) dan raakt hij vervreemd van zichzelf en verliest het contact met wat hem bezielt. Hij voelt zich niet meer verbonden. Zijn denken, voelen, handelen werken niet samen, maar drijven inspiratieloos af. Het grote geheel ontbreekt, en daarme ook de missie en visie die verankerd liggen in de ziel. Hij voelt zich niet uit een stuk, maar versplinterd. Verstuivende duinen. Vervlogen eau de toilette.

In het boek vergelijkt men de ziel en persoonlijkheid met een reiziger (ziel) die in een koets (lichaam) zit met twee paarden (het voelen) ervoor die door de koetsier (het denken) naar zijn bestemming wordt gebracht. Alleen de reiziger kent de bestemming en vertelt aan de koetsier waar hij naar toe wil. Alleen als de koetsier naar de reiziger luistert, zijn koets goed heeft onderhouden en de paarden in de hand heeft, kan de bestemming bereikt worden. De koetsier dient hierbij zijn eigen kwaliteiten goed te benutten. Hij mag echter nooit zijn functie (dienaar) uit het oog verliezen, de opdracht negeren noch het heft in eigen handen nemen. Ook niet uit angst voor de tocht die naar zijn idee over een gevaarlijk traject gaat. Hij moet blindelings kunnen vertrouwen op de reiziger, en dit overbrengen op de paarden. Het succes hangt af van vertrouwen, verbinding en overgave. De paarden geven uiting en richting aan dit totalitaire vertrouwen en zo ontstaat intuïtie (optimale samenwerking tussen denken, voelen, waarnemen en ziel). Deze metafoor is prachtig helder, bijna licht gevend.

Het zet me aan tot denken:
  • Wat nu als de reiziger en de koetsier van plek wisselen? Is de ziel dan eindelijk vrij?
  • En als de reiziger en de koetsier geliefden zijn? Slaan de paarden dan op hol?
  • Wat nu als de koetsier met een zweep communiceert? Is het gevoel dan wel oprecht?
  • Is gevoel wel te temmen? Of slaan de paarden dan op de vlucht?
  • Wat nu als de koetsier doof is, en de paarden blind? Stapt de ziel dan uit?
  • En als de koets geen ramen heeft? Dan dooft de ziel?
  • Wat nu als iemand ziek wordt? Of iemand in slaap valt?
  • Wat nu als de paarden geen voedsel krijgen? En geen rust?
  • En wat als de koetsier dronken is? En de reiziger stoned?
  • Wat nu als de paarden zwanger zijn? Tolt de koets dan van overgevoel?
  • En als de reiziger honger heeft, de koetsier dorst, en de paarden slaap? Wat dan?
  • Of als de reiziger verdriet heeft, en de koetsier boos is? Zijn de paarden dan verdeeld?
  • En kan de reiziger tijdens de reis van koets wisselen?
  • Mag de reiziger van gedachten of gevoelens veranderen?
  • En als de reiziger in de koets bevalt van een tweeling? Hoeveel zielen kan men dragen?
  • En wat nu als een jonge reiziger de oude koets krijgt? En een oude reiziger de jonge koets?
  • Of als de paarden elkaar niet mogen? Wordt de koetsier misselijk van botsende gevoelens?
  • Wat nu als de koets leeg is? Of de koetsier een burnout heeft? Of de paarden koud en rillerig zijn?
  • Wat nu als reiziger, koetsier, en paarden elk op zich een eigen reiziger, koetsier en paard in zich draagt?
De metafoor zwengelt oneindig aan tot associaties die op hun beurt de bezieling van het metafoor aanzwengelen. Dat is het mooie van deze metafoor,
het leeft en bezielt zelf ook. Waarom heeft de reiziger eigenlijk niet gewoon vleugels om er te komen! Dat is toch veel makkelijker. Direct inpluggen in de ziel.
Zoals vogels die bezield fluiten, ook bezield vliegen. Geen enkel veertje is unplugged. Een pluimage van drijfveren.

Zielig eigenlijk, een donzen dekbed.

Darluz
Met citaat reageren