Allereerst mijn excuses aan iedereen voor al mijn posts, maar de wanhoop drijft me tot het uiten van mijn onvrede op dit forum. Ook ben ik me bewust van het feit dat ik vaak in herhaling val.
Bedankt voor je reactie trouwens. Je hebt gelijk dat ik eigenlijk mijn spullen zou moeten pakken en naar het buitenland zou moeten gaan. Precies zoals jouw broer heeft gedaan. Maar er is veel lef nodig voor zo’n stap. Ik heb geen vrouw/ vriendin, geen kinderen, noch een eigen huis, wat zo’n stap wel makkelijker maakt.
Prima idee om een loopbaanonderzoek te doen. Tegelijkertijd vraag ik me af of je zelf niet de vertaalslag vanuit je passies naar werk kunt maken. Als je weet waar je enthousiast van wordt, dan kun je daar werk bij zoeken.
Ik baal vooral van het feit dat ik niet in staat ben om voor mezelf op te komen en te stoppen met deze ellende die me doodongelukkig maakt. Ook baal ik van mijn loyaliteit. Waarom ben ik niet sterk genoeg om een einde te maken aan deze belachelijke situatie?
Al zo’n 4 jaar werk ik vanuit huis, waarmee ik mezelf dagelijks pijnig. Ik ervaar het vaak als een geestelijke martelgang (totaal geen uitdaging, eenzaam, totaal niet interessant en ik ontwikkel me totaal niet op deze manier).
Werkinhoudelijk vind ik het vreselijk, maar de randvoorwaarden houden me levend. Godzijdank hoef ik niet voltijd op kantoor te zitten en heb ik veel vrijheid. Ook veel sporten is een geweldige remedie gebleken.
De afgelopen jaren heb ik heel vaak gedacht aan een tijdelijk verblijf in het buitenland. Een aangenaam klimaat en de Spaanse taal maken me oprecht gelukkig. Ik vrees nu al de Nederlandse herfst en winter, de vele grijze, koude dagen zonder überhaupt de zon te zien. Málaga zou een aardige optie kunnen zijn.
Maar ja, dan komen de bekende beren op de weg weer om de hoek kijken: sociale contacten maken, niet meer naar PSV kunnen gaan, angst voor eenzaamheid, geen idee hoe ik daar mijn geld zou kunnen verdienen, enz.
Mijn ouders hebben het heel zwaar door mijn ‘problematische’ zus en al haar problemen. Daardoor zijn mijn ouders altijd erg blij als ik ze bezoek en ze zijn zelfs ietwat aanhankelijk. Bovendien ga ik al jaren samen met mijn vader naar de thuiswedstrijden van PSV. Mijn ouders zouden het vreselijk vinden als ik naar het buitenland zou gaan. Ik vrees dat ik het niet over mijn hart kan halen om hun nog meer verdriet aan te doen. Eigenlijk voel ik me verantwoordelijkheid voor hun.
In mijn hart weet ik dat ik naar het buitenland zou moeten gaan, want dat blijft me enorm trekken. Ik hunker naar iets heel anders dan webteksten schrijven. Nog maar een keer de dingen waar ik vrolijk van word:
• Reizen
• Spaans
• Een aangenaam klimaat
• Onderweg zijn
• Mensen helpen
• Dingen verbeteren
• Sociale inslag
• Spanje
• Latijns-Amerika
• PSV
• Voetbal
• Gezondheid
• Hotels
|