Goedenavond,
Wederom bedankt voor de zinvolle reacties. Die geven me steun en ik waardeer ze enorm. Mijn naam is trouwens Pascal.
Tijdelijk in Málaga wonen zou zeker een optie zijn. Ik zou mijn werk vanuit daar kunnen doen en rondom elke thuiswedstrijd van PSV naar NL kunnen vliegen. Dat zou ik kunnen combineren met een dag op kantoor werken (bij het bedrijf). De vliegtickets zijn niet meer duur en ik kan naar Eindhoven, Düsseldorf en Weeze vliegen. Het is trouwens nog geen 3 uur vliegen.
Tsja, socialen contacten maken, is een kwestie van je nek uitsteken. Lid worden van een voetbalclub, een abonnement op een sportschool, en inderdaad het bezoeken van een voetbalwedstrijd. Málaga is bovendien een toeristische, internationale stad.
Een loopbaanonderzoek moet inderdaad het gebied afbakenen. Toch zou je zeggen dat het mogelijk moet zijn om voor jezelf na te gaan waar je écht enthousiast van wordt. Verder heb je misschien inzicht in je sterke en zwakke punten. Als je die drie combineert, zou je bepaalde beroepen moeten kunnen formuleren. Ik ben trouwens erg benieuwd wat er uit het loopbaanonderzoek naar voren komt.
Het klopt dat ik al jaren in een negatieve spiraal zit waar ik maar niet uit kom. Daarnaast heb ik al zó veel geprobeerd, maar er zit geen beweging in. Ik zit muurvast. Mijn manier van denken/ mentaliteit lijkt me te belemmeren. Daarom zou een ontslag me niet verkeerd uitkomen. De pleister moet er in één ruk vanaf, zo lijkt het. Het is enorm frustrerend om te constateren dat ik maar niet in beweging kom, terwijl ik zó graag wil. Heel contradictioneel ook.
Een ex-teamgenoot had ook genoeg van z’n werk en is vorig jaar naar Australië gegaan. Inmiddels is hij helemaal verliefd op het land en wil hij niet meer terug. Hij heeft me al diverse keren aanbevolen om ook de negatieve sleur te doorbreken en te gaan reizen. Op die manier zou ik anders tegen dingen aan gaan kijken. Dus eigenlijk letterlijk ‘out of the box’ stappen.
Het klopt dat ik het lastig vind om dingen los te laten. Dat komt door mijn loyaliteit en risicomijdend gedrag. Ik kies doorgaans de veilige weg en neem weinig risico’s. Tegelijkertijd besef ik me terdege dat het pad dat ik tot dusver heb bewandeld niet het goede is. Het maakt me namelijk al jaren doodongelukkig.
Het roer moet duidelijk om en ik moet andere dingen (anders) gaan doen. Op deze manier verdergaan heeft weinig zin en ik moet inderdaad uit mijn huidige leventje stappen. Ik merk ook dat ik me vaak snel aan dingen erger. Dat komt uiteraard voort uit mijn frustraties en onvrede. Logisch dat je dan prikkelbaarder bent.
Wellicht dat een (tijdelijk) verblijf in het buitenland mij andere inzichten geeft, mijn manier van denken verandert en helpt bij het loslaten van bepaalde dingen.
Het klopt dat ik graag inhoudelijk interessant werk wil doen (misschien iets sociaals). Daarmee bedoel ik zinvol, betekenisvol werk. Het liefst werk waarbij ik mensen help, dingen verbeter (de wereldverbeteraar komt in mij naar boven).
Ik zou het bijvoorbeeld leuk vinden om iets te beheren (b.v. een park of camping). Daar zou ik door mijn sterke (zelf)discipline en verantwoordelijkheidsgevoel uitstekend geschikt voor zijn. Ik merk ook dat mensen graag tegen mij praten en graag hun verhaal bij mij doen. Dat komt waarschijnlijk door mijn betrouwbare uitstraling. Ik ben er heilig van overtuigd dat mijn sociale vaardigheden één van mijn sterke punten zijn.
Wat me vooral tegenhoudt/ belemmert, is mijn manier van denken. Ik denk doorgaans negatief en ik zie direct heel veel beren op de weg. Daardoor sterven veel ideeën en opties een vroege dood. De ratio wint het altijd van het hart. Ik denk vaak: hoe goed een idee/ optie ook is, het is nooit aan mij besteed. Waarschijnlijk door mijn mentaliteit en denkwijze.
Zo verhuis ik binnenkort naar een ander huurappartement, terwijl mijn hart zegt dat ik naar het buitenland moet gaan. Ik ben daardoor totaal niet gemotiveerd om mijn nieuwe huis leuk in te richten. Het boeit me totaal niet.
Maar op dit moment lijk ik nog niet klaar voor een vertrek naar het buitenland. Mijn vader wordt binnenkort geopereerd en ik wil mijn moeder (en natuurlijk ook mijn vader) gedurende die periode steunen. Ik heb me voorgenomen om het nog ongeveer een jaar in NL te proberen en dan eventueel naar het buitenland te verkassen. Tegen die tijd ben ik alweer 36 en je kunt je afvragen of het slim is om zoiets op die leeftijd nog te doen. Anderzijds ben ik nog vrijgezel en ik heb geen hypotheek.
Ik verval in herhaling, maar ik baal vooral van het alleen thuiswerken. Ik vind het elke keer zó heerlijk om naar buiten te gaan, even naar de supermarkt te lopen of naar de sportschool te fietsen. Ik voel me dan bevrijd en het is geweldig om in contact met mensen te komen. Misschien ben ik wel het liefst buiten.
Ook inhoudelijk is het werk totaal niet interessant (ik ben anti gokken). Het geeft me totaal geen voldoening en ik voel me totaal niet op mijn plek. Ik vind schrijven op zich niet vervelend, maar het is zeker niet mijn passie. Hetzelfde geldt voor computerwerk. Nu doe ik alleen maar computerwerk en dat deprimeert me. Wat me wel voldoening geeft:
• Reizen (zelfs binnen NL met het openbaar vervoer, heerlijk!)
• Mensen helpen/ begeleiden/ adviseren (sociale inslag)
• Dingen verbeteren
• Face-to-face contact met mensen, zoals een fysiotherapeut, psycholoog of loopbaanadviseur
• Spanje
• Latijns-Amerika
• Talen
• Spaans
• Voetbal
• PSV
• Cultuurverschillen
• Verschillen tussen landen
|