Hallo Roque,
Je bent nog steeds actief hier zie ik en ook nog steeds zoekende... Ik log hier eens in de zoveel tijd in om wat inzichten op te doen. Net als jij blijf ik ook zoekende naar de rol die ik het liefste speel in het toneelstuk dat het leven heet. Op dit moment werk in als een manusje van alles in een uitzendorganisatie. Stukje commercie, stukje marketingcommunicatie. Op zich wel leuk en afwisselend, prima collega's en dicht bij huis. Toch is het niet de droombaan, al heb ik geen idee wat wél de droombaan is.
Dat brengt me bij het punt dat ik wilde maken. Die droombaan waar we naar snakken bestaat niet. Werken met passie is maar bitter weinig mensen gegeven. Een roeping hebben, een doel, 40 uur per week werken met passie en plezier. Het bestaat niet. Sommigen hebben een meer geschikte persoonlijkheid om daarmee om te gaan. Om voldoening te vinden in taken volbrengen, omgaan met collega's, scoren voor de baas. Noem het maar op. Helaas behoor ik hier niet bij. En met mij vele anderen niet.
Anyway, gefrustreerd blijven zoeken en jezelf continue kwellen gaat je niets brengen en je alleen maar energie kosten (en geld aan te dure psychologen en loopbaanadviseurs). Acceptatie dat je leven nu, op dit moment, is wat het is, brengt je uiteindelijk meer rust en energie om mogelijkheden te gaan zien én na te jagen (dit zeg ik zowel tegen mezelf als tegen jou). Die mogelijkheden zijn niet per se alleen maar zakelijk. Hoe fijn zou het zijn om energie over te houden om eens te gaan daten en misschien een speciaal iemand te ontmoeten? Energie te hebben om na het werk sociale contacten op te doen? De invulling van je tijd naast het werk zou maar zo kunnen bijdragen aan je algemene levensgeluk (en daarmee je acceptatie over waar je bent in het werkzame leven). Het ontmoeten van mijn huidige vriendin en het leven wat we samen hebben naast onze banen, heeft mij ontzettend veel rust en geluk geschonken.
Zoals ik het zie heb je nu twee keuzes: even accepteren dat je werk is zoals het is en energie steken in ontplooing van jezelf en je leven naast het werk óf die knoop maar doorhakken en iets anders gaan doen en niet teveel nadenken over wat dat dan zou moeten zijn! Dat antwoord is er gewoonweg niet. Dat heeft je psycholoog niet, dat heeft de loopbaanadviseur niet. Er is geen pot met goud aan het eind van de regenboog. Het blijft altijd een zoektocht en soms is elke verandering beter dan geen verandering. Stil blijven staan en alleen maar in jezelf mopperen en jammeren is iig niet het antwoord.
Als ik jou was zou ik me eerst eens storten op je prive-leven, puur en alleen omdat de arbeidsmarkt zo slecht is op het moment. Schrijf je in op datingsites, haal oude banden met vrienden weer eens aan, zoek ontspanning, afleiding en plezier buiten het werk...
Afijn, heel verhaal en ik hoop dat je er iets aan hebt. Ik herken zoveel in je worsteling met jezelf en de maatschappij... Ik heb de wijsheid ook niet in pacht, maar verwacht eigenlijk ook niet meer het antwoord te gaan vinden. Ik bekijk het meer dag voor dag en stap voor stap en probeer ondertussen van het leven te genieten. Dit gaat met ups en downs hoor, maar het gaat een stuk beter dan drie jaar geleden, toen ik hier voor het eerst jou tegenkwam
Ik wens je kracht en geluk toe.