Een andere gedachtegang: zou het kunnen dat mijn hunkering naar het buitenland (vooral) voortkomt uit mijn onvrede. Dus dat een (tijdelijk) verblijf in het buitenland (Spanje of een ander Spaanstalig land) meer een poging is om mijn situatie in NL te ontvluchten.
Als ik in NL wél gelukkig zou zijn (vriendin, leuk werk) zou ik dan ook de behoefte voelen om in een Spaanstalig land met een aangenaam klimaat te gaan wonen? Zou ik dan ook zo graag veel willen reizen?
Doordat ik ongelukkig ben, erger ik me veel meer aan bepaalde zaken. Die verhoogde prikkelbaarheid zorgt er ook voor dat ik me een beetje afzet tegen bepaalde zaken in NL. Zo maak ik mezelf wel eens wijs dat ik het een beetje gehad heb met NL, vooral vanwege het deprimerend klimaat. Maar ook vanwege de Nederlandse cultuur, mentaliteit, verloedering van de samenleving, gebrek aan waarden en normen (asociale/ ordinaire mensen, onbeleefdheid, zwerfafval) enz.
Als ik gelukkiger zou zijn, zou ik me misschien veel minder aantrekken van het weer en van andere zaken waar ik me nu wél aan erger.
Tegelijkertijd weet ik van mezelf dat ik vrolijk word van mooi weer. De wereld/ het leven ziet er compleet anders uit bij een blauwe hemel en minimaal 20 graden. Maar dat gevoel hebben de meeste mensen, lijkt me zo. Ook word ik enthousiast van Spanje en andere Spaanstalige landen. Datzelfde geldt voor reizen, luchthavens, hotels, stranden, mooie natuur, nieuwe omgevingen, landen met een aangenaam klimaat, andere culturen en talen. Daarnaast vind ik Latijns-Amerika interessant.
Misschien is bovenstaand wel een mooi voorbeeld van het voortdurend gevecht tussen de ratio en het hart.....
|