Los bericht bekijken
  #8  
Oud 15 juli 2006, 17:52
Darluz Darluz is offline
Seniorlid
 
Geregistreerd: 1 juni 2006
Berichten: 40
Darluz is on a distinguished road
Standaard Zand in zicht!

Dag allemaal,

De afgelopen week was intensief. Het spitten en graven is begonnen! En de zandbak waarin je mag gaan wroeten, ben je zelf. Om het geheel nog makkelijker te maken: de graafmachine ben je ook zelf. Het zand komt je aan het eind van de week de oren uit. Het zit in je haren, op je tandenborstel, in je sinaasappelsap (Ook goedemorgen), op de snor van de buschauffeur, in je dromen, tussen de toetsen van je toetsenbord, overal kom je korrels tegen. De Sahara maar in geen velden of wegen ook maar een kameel te bekennen. Wel de bulten, maar niet de lusten, zeg maar.

In mijn zandbak is te weinig ruimte over voor mooie zandkastelen, en lekkere zandtaarten. De rode draden liggen in de weg, ook het ellenlange cv en de sollicitatiebrieven. Mijn doel: reduceren. Mezelf reduceren tot een leuk hoopje berg, en vervolgens een zandsculptuur maken van mijn droom(baan).
Maar het Scheveningen-gevoel was ver weg, heel ver weg. Mijn cv lag erg irritant te wezen in de zandbak. Wat een lelijk ding. En wat nam het veel plek in. Zandhappend ben ik eraan begonnen.

Teruggaan in de tijd is niet een van mijn favoriete bezigheden. Ik bots tegen mezelf op, en oude gevoelens komen ongevraagd boven. Misschien heb ik daarom wel de pest aan mijn cv. Het vervult me niet bepaald van trots. Mijn notedop zou kort, bondig, trots, en vol succes moeten zijn. En het borrelt en bruist wel, maar eerder richting verdriet, teleurstelling, ontgoocheling, eindeloze uitleg over wie ik ben. Een lijst van onafgemaakte zaken, en weinig succesvolle dwalingen, die over jezelf gaat. En jezelf vervolgens mogen ontdoen van twee pagina's onzin.
Pfff, wat een boel uitwijdingen (die overigens vervelend zijn om te lezen en me irriteren), om toch vooral het werk dat ik doe, en wat feitelijk geen bal voorstelt, op te leuken. Leuke ballon hoor, maar je prikt hem zo door. Mijn cv is niet tevreden met zichzelf, en dat lees je zo. Ik krijg een beetje medelijden met hem. En ik schaam me geloof ik een beetje. Het botert niet tussen ons. Mijn realiteit is liever anders. De zandbak te krap, dus heb ik de kruimeldief gepakt, en deleten maar.

De ruimte in de zandbak werd daarna iets royaler. Ik kon mijn benen al een beetje strekken. En zag zowaar iets ontstaan wat de linkervleugel van een nieuwe droom zou kunnen worden. Maar toen kwamen de rode draden… De Opper Rode Draad is er eentje die in de kern zit van elke zandkorrel. Een soort DNA in het zand waar je je leven maar mee moet zien te bouwen. Vol vertrouwen begin je aan die wereld, totdat je bij een stinkend riooltje uitkomt, en jezelf afvraagt hoe je daar terecht hebt kunnen komen met diezelfde bouwstenen, met hetzelfde zand, waarmee je gisteren nog het zomergevoel hebt kunnen bouwen. Je snapt er niks van, maar het stinkt naar rotte eieren en daar kwam een ratje voorbij. Wegwezen. De valkuilen van het zand kom je dan tegen, en het volle vallen.

Vallen en weer opstaan, en weer vallen, en weer opstaan... De rode Zijdraden die ik heb geformuleerd, laten me zien hoe ik dat heb gedaan, van vallei naar bergtop en weer terug. Hoe ik in datzelfde zand waarin ik soms heb gespuugd, andere keren zielsgelukkig heb gespeeld. Maar bovenal hoe ik naarmate ik ouder ben geworden de vriendschap met het zand ben aangegaan, niet langer meer tegen de korrels gevochten heb. Als ik nu zee was geweest, dan zou ik zowel tijdens eb als vloed met het strand willen spelen. Daar waar ik vroeger met name de vloed uitlokte het zand op te slokken.

De zandbak echter blijft een probleem, is niet ruimtelijk. Al heb je de (rode) bedrading naar een ondergrond weten te verplaatsen waar deze rust/acceptatie krijgt. Het zand kan nog altijd niet bewegen of schuiven. Je voelt dus niets van de vloeiende, creërende kwaliteiten van het zand, maar een stilstaande vervorming, steen. Ik moet dus op zoek naar een andere bak.
Eentje waar wind doorheen waait en zonder randen, de horizon houdt de boel wel bij elkaar. Vertrouwen dus. Omdat het zand, als een soort barbapappa, alles kan zijn en worden wat het maar wil. En dus ook de nieuwe wegen en bruggen om er te komen.

Hiervoor is het belangrijk dat ik stil ga staan bij de kernkwaliteiten van mijn zand, en ook de (val)kuilen. Voor de volgende keer heb ik opdrachten meegekregen waar ik naar uitkijk. Ik mag me gaan verdiepen in het boek ‘Bezieling en kwaliteit in organisaties’ (auteur: Daniel Ofman), ook zal ik met drie mensen die dicht bij me staan het Kwaliteitenspel (van Peter Gerrickens) gaan spelen. Op deze manier zal ik hopelijk inzicht krijgen in mijn kwaliteiten. Kwaliteiten die ikzelf, maar ook die anderen mij toekennen. Ook zal ik de bijbehorende ‘vervormingen’ tegenkomen, en proberen deze in kaart te brengen. Een vervorming zou je kunnen zien als een te ver doorgevoerde kwaliteit. Met make-up op gaan slapen, en bij het opstaan een monster in de spiegel tegenkomen, dat idee.

Hopelijk kan ik tussen die minima en maxima een mooie balans vinden waarbinnen de zandkwaliteit optimaal is om te bouwen. Dat mijn zandsculptuur wel blijft staan dit keer. Ook zal ik de tegenpool van de kwaliteit tegenkomen (de allergie), belangrijk omdat je alles in het werk zult stellen om deze uit de weg te gaan. Met zware hooikoorts snuivend de pollen inrennen is regelrechte waanzin. Aankomende week zal ik een aantal psychologische testen maken, die mij hopelijk ook nieuwe inzichten geven over mijn capaciteiten.

Mijn volgende gesprek is 2 augustus.
Ik hoop dan in de steigers te staan, klaar voor de bouw.

Darluz
Met citaat reageren