Hallo,
Stiekem lees ik al een paar weken mee op dit interessante forum en heb al veel vragen kunnen beantwoorden door de oude topics te lezen. Nu heb ik toch een aantal vragen waar ik geen antwoord op heb kunnen vinden. Ik zal eerst kort even iets vertellen over mijn situatie, zodat jullie een beetje een idee krijgen met wie jullie te maken hebben en wat de mogelijkheden zijn.
Ik heb door omstandigheden nooit echt iets bereikt wat scholing en werk betreft. Ik ben begonnen met 1e brugklas havo/atheneum, het 2e schooljaar ben ik naar het gymnasium gegaan en heb dat jaar tot mei afgemaakt. Ik had mooie cijfers, gemiddeld een 8 voor alles (behalve voor Duits
een 6je), dus leren kan ik in principe wel.
Het ging thuis helemaal niet goed en daardoor ben ik gestopt met school. De jaren daarna heb ik niks gedaan om een diploma te krijgen. Ik zat in een relatie (vast) en door mijn beschadigde jeugd zat ik ook behoorlijk in de knoop met mijzelf. Ik wil mijn jeugd niet als excuus gebruiken, maar het is in mijn geval wel een belangrijke reden geweest om niets aan te pakken. Tot nu dan...
Ik ben nu 35 en loop al een paar maanden serieus te overwegen om aan een HBO opleiding te gaan beginnen bij de NTI. Ik heb alleen een paar punten die meegenomen moeten worden in mijn keuze. Ik ben nu bijna 2 jaar alleenstaand met kleine kinderen en voor mijn levensonderhoud ben ik afhankelijk van de sociale dienst. Door mijn situatie heb ik voorlopig vrijstelling en hoef ik nog niet meteen aan de slag. Ik heb inmiddels door dat de mensen (zonder afgeronde opleiding) meestal op een plek belanden waar ikzelf erg ongelukkig zou worden en een (degelijke) opleiding hoef ik ook niet te verwachten. Ze geven geen toestemming voor HBO, zelfs niet als ik het zelf zou betalen. Ergens logisch, want als ik kan studeren, dan kan ik ook werken en hoef ik niet te leven van een uitkering, maar als ik zou werken, dan wordt studeren wel een stuk lastiger.
Ergens wil ik (stiekem) toch gaan voor mijn eigen toekomst en dus een opleiding doen terwijl ik leef van een uitkering. Zo kan ik straks mijn kinderen een betere toekomst geven en is de maatschappij uiteindelijk beter af. Maar aan de andere kant voelt dat gewoon oneerlijk en ik wil niet liegen. *zucht* Mijn gevoel zegt "doen", maar mijn verstand (misschien ook wat faalangst/onzekerheid) zegt bereik iets op de eerlijke manier en dus "niet doen". Daarnaast loop ik het risico dat ik opeens wel aan de slag moet en ik dus alsnog met een studie zit naast werk. Ook hoort er een stage bij de opleiding die ik graag zou doen (SPH). Ik heb een leuk contactpersoon bij de sociale dienst en ik weet zeker dat hij persoonlijk mij zou steunen in mijn beslissing een studie te beginnen, maar hij heeft zich natuurlijk te houden aan de regels. Dus.. Ik denk dat als ik eenmaal zover ben dat ik aan een stage moet beginnen hij mij zal steunen om een werkplek te vinden die als stageplek kan functioneren. Maar dat weet ik niet zeker en ik durf het hem niet te vragen. Slapende honden...
Omdat ik blijf twijfelen heb ik mij een aantal weken geleden wel aangemeld voor de 21+ toets van het NTI. Eerst maar eens kijken of na al die jaren niks doen HBO nog wel haalbaar is voor mij.
Inmiddels de toets gedaan en deze viel reuze mee. Ik twijfel zelfs of dit serieus een test was om te zien of je HBO aankan of meer een manier van het NTI om wat extra's te verdienen. Maar goed, nu maar wachten op de uitslag. En verder met twijfelen.... Haha...
Nu is mijn eerste vraag of iemand hier bekend is met de 21+ toets van het NTI? De toets bestond uit 34 vragen waarvoor je 180 minuten kreeg. Ik kreeg een tekst en moest daar wat vragen over beantwoorden. De rest van de vragen bestonden uit syllogismen, cijferreeksen en wat rekensommen. Ik vond het allemaal wat simpel en ik ben echt geen genie. Ik was binnen 45 minuten al klaar. Is dit niet te makkelijk geweest? En als ik slaag betekent dit dat serieus dat ik HBO aankan?
Verder ben ik benieuwd naar jullie mening? Wat zouden jullie doen in mijn schoenen? Ik heb al veel gelezen over de opleiding. Ik heb veel tijd om te studeren, elke avond van 19:00 tot 22:00 is haalbaar. Ik ben supergemotiveerd, heb er ontzettend veel zin in, ben bereid om al mijn vrije tijd 's avonds in te leveren, ook om erg zuinig te gaan leven om de opleiding te kunnen betalen, etc. Ik WIL gewoon iets bereiken nu. Maar ergens ben ik bang dat het niet haalbaar is, dat het niet eerlijk is, dat ik het niet kan, dat het weggegooid geld is, verspilde tijd.
Moeilijk hoor. Ik denk dat ik er wel voor ga als de uitslag positief is. Ik hoop alleen dat ik er geen spijt van krijg. Zijn deze gevoelens herkenbaar of spoor ik niet helemaal?
Ik vind het best spannend allemaal. Nou, ik hou er maar mee op. Het is alweer een heel verhaal geworden, zie ik.
Alvast bedankt voor het lezen en ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Of jullie misschien nog argumenten weten toe te voegen waar ik niet bij stil heb gestaan.
Groetjes Karma