Bore-out?
Goedemorgen,
Misschien heeft iemand advies of kan mij helpen...ik moet in ieder geval even mijn verhaal van mij afschrijven.
Ik ben een aantal jaar geleden aan het HBO afgestudeerd en had toen, door de huidige arbeidsmarkt, moeite met het vinden van een functie waar mijn interesse ligt. (Dit was ooit marketingcommunicatie) Of in ieder geval een functie op niveau.
Ik ben uiteindelijk (na een jaar thuis werkloos zitten) in een administratieve functie gaan werken omdat ik continue werd afgewezen. En medio twintig wilde ik toch ook zelf wat gaan opbouwen in plaats van bij mijn ouders blijven wonen.
In deze functie werk ik dus nu 2 jaar fulltime. Nu liep ik al vrij snel tegen het probleem aan dat de hoeveelheid werk van deze functie voor mij veel te weinig is. Ik werk (met veel geluk!) 2 uurtjes per dag en dan heb ik alles weer klaar. De klusjes die er dan tussendoor komen zijn kopiëren, scannen of bijvoorbeeld lamineren. Niet echt iets waar ik bij na moet denken. Ik zit dus al 2 jaar met het probleem dat én ik te weinig werk heb én dat het werk veel te simpel is.
Nu zal je denken, waarom heb je geen andere baan gezocht? Dit is een samenloop van omstandigheden geweest waaronder mijn vriend die werkloos is geworden. Het heeft 10 maanden geduurd voordat hij werk had gevonden. Ik was dus de enige zekerheid die we een beetje hadden omdat ik een vast contract heb.
Maar doordat ik nu al zo lang onderbelast ben kamp ik met een groot aantal psychische problemen. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik wil en denk continue dat ik niets kan en toch nergens goed voor ben. Zo word ik vanuit mijn werkgever ook behandeld, laag salaris, simpele klussen, nooit is iets goed. Zo'n twee weken geleden ben ik compleet ingestort. Ik kon het niet meer opbrengen er heen te gaan, alleen al bij het idee raak ik over mijn toeren.
Ik probeerde mijzelf ook weer op de rit te krijgen door een thuisstudie, die ik dus voor grootste deel op mijn werk deed (daar ik toch niks te doen had). Maar ik heb tegenwoordig nergens meer energie voor, ook niet voor het huishouden, en zelfs leuke dingen kost me al veel moeite.
Ik heb uiteindelijk na mijn 'instorting' mijzelf weer bij elkaar gepakt (niet de eerste keer overigens) en ben gaan nadenken. Ik zag als enige optie een dag minder gaan werken, tijd om mijzelf weer aan te pakken, studeren en uitzoeken wat ik nu wil.
Ik ben dus het gesprek met mijn werkgever aangegaan. En heb hem uitgelegd dat het helemaal niet zo goed met mij gaat, dat ik compleet ben ingestort en weet niet meer hoe ik met de lage werkdruk moet omgaan. Daarna de vraag of ik alsjeblieft 4 dagen kon gaan werken.
Hierop kwam geen enkel begrip, 4 dagen werken was sowieso niet bespreekbaar. Ik moet zelf maar heel de dag door vragen of ik iets kan doen (er is momenteel sowieso weinig werk, we werken met 3 mensen op kantoor die niet veel te doen hebben). Daarnaast kwam het er op neer dat het helemaal aan mijzelf lag, bij het overtypen van een offerte bijvoorbeeld zat er geen 'ziel'?! in mijn werk. En ik was niet meer enthousiast genoeg.
Kortom ik stelde me zeer kwetsbaar op in een gesprek waar ik zelf om gevraagd heb en werd nog even helemaal afgebrand. Ik heb nog nooit een gesprek gehad met mijn werkgever en was dus in de veronderstelling dat ik het weinige werk dat ik had goed afleverde. Ik heb die middag vrij genomen en ben eigenlijk weggevlucht en nu zit ik op dit punt dat ik dit verhaal typ. Ik heb te horen gekregen dat er een groot project is goedgekeurd waarbij ik alles moet regelen. Maar ik zie het niet eens zitten om iets nieuws aan te pakken en vraag me af of ik het wel kan.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, als ik denk dat ik er morgen weer moet gaan zitten raak ik helemaal in paniek. Ik krijg de negatieve gedachtes niet uit mijn hoofd, ik slaap 's nachts niet meer, en irriteer me aan alles. Ik heb het gevoel dat mijn levenslust helemaal verdwenen is en dat lijkt me niet echt gezond op 26-jarige leeftijd.
Iemand advies, of iets soortgelijks?
|