|
1 juni 2006, 22:51
|
Seniorlid
|
|
Geregistreerd: 1 juni 2006
Berichten: 40
|
|
Bezieling en Geboorte
Dag allemaal,
Om kans te kunnen maken op een loopbaanadvies, zal ik hieronder vertellen waarom ik denk hiervoor in aanmerking te komen.
Het wordt tijd om écht te leven wie ik ben. Dit na jaren geleefd te hebben zonder écht vertrouwen te hebben in mezelf en in mijn bijdrage. Door de nodige, achteraf gezien misschien onnodige faalangsten maakte ik niet af waaraan ik begon. Ik kwam altijd ver, maar haakte op het allerlaatste moment af. De brokstukken: een hoofd vol met net-niet afgemaakte zaken en een hart vol steeds hoger wordende eisen, een bewijsdrang. De successen: Een lange, veelzijdige, intense, creatieve, grillige, veranderlijke ontdekkingstocht vol toppen en dalen langs alternatieve wegen. En veel lessen: zeer veel wegen leiden naar Rome, ontelbare omwegen en onverharde paden meegerekend.
De recht-toe-recht-aan-weg koos en zag ik niet. Blijkbaar heb ik kronkels, bochten, kuilen, heuvels, bergen, rivieren, zo veel mogelijk ervaringen nodig gehad, om te leren. Het klimmen en het klauteren nodig gehad om bij, en soms uit, mezelf te komen, en om tot overtuigingen en beslissingen te komen. Na de tocht van het uitzicht, én van het inzicht genieten. Dit samensmelten, van mezelf en een eigen weg, en het opzoeken van mijn kracht, deed ik niet in schoolbanken of studiebanken, noch door anderen als voorbeeld te nemen. Funest dus, voor de gangbare ideeen omtrent educatie, scholing, opleiding en loopbanen. Ondanks dat, tóch de VWO gehaald, daarna geruime tijd een taal gestudeerd aan de Universiteit, en daarna een switch gemaakt naar een Communicatie opleiding. Ik koos hierbij voor het Vrije Doctoraal, een manier om zelf je pakket samen te kunnen stellen en daarin af te studeren. De examencommissie keurde het pakket goed, en na bijna alles volbracht te hebben, kwam die oude faalangst weer pesten.
Mijn nieuwe route werd het werkveld. Banen waarin ik communicatief sterk kon zijn, maar waarbinnen met zo weinig diploma's helaas weinig door te groeien viel. Of was het door het weinige zelfvertrouwen, die venijnige faallangst, waardoor ik eveneens hier op cruciale momenten van doorgroeien weer afhaakte, mezelf niet naar voren maar naar achteren heb geschoven...
Nu ik 33 jaar ben, voel ik een zeker vertrouwen in mezelf, en wil niet langer genoegen nemen met minder dan dat wat ik écht waard ben. Ik voel dat ik meer kan, meer wil, meer móet. Tegelijk wantrouw ik mijn eigen aanpak, en kan hier wel inspiratie en hulp van buiten bij gebruiken. Ik ben het dwalen beu.
Groeien en ontwikkelen zijn altijd mijn geluksbrengers geweest, variatie en afwisseling. Dit staat nu stil. Het is denk ik niet te laat om de boeg over een andere route te gooien, maar ik mis op dit moment een coach, een persoon die mij door de momenten dat ik vast loop wil sturen, mogelijkheden aan kan reiken. Daar waar vroeger dingen als richting, doel, en focus voor mij periodiek variabel konden zijn, voel ik nu een zekere constante, een soort weten wat ik wil, en weten wat ik niet wil, groter dan de faalangst. De wegen die ik hiertoe tracht te bewandelen lopen helaas door gebrek aan papieren dood, maar ook doordat ik wellicht te weinig mogelijkheden voor mezelf zie, zijwegen in plaats van omwegen dit keer. Ik geloof oprecht dat ik in een fase en realisatie ben aanbeland waarin een loopbaanadviseur succesvol nieuw leven in mijn loopbaan kan blazen, daar waar dit eerder in mijn leven geen kans van slagen zou hebben gehad.
School, Universiteit, Banen, het waren voor mij slechts routes om bij mezelf te komen, en eenmaal gevonden waar dat pad toe leidde, werd het tijd om een nieuwe route te verkennen. Het bereiken van het einde van de wandeling was nooit het doel, als wel het wandelen zelf en het inzicht dat daarbij kwam. Eenmaal tot inzicht gekomen, verloor het pad voor mij aan interesse en verlangde ik naar een nieuw inzicht, een ander pad. Niet het falen maar het slagen kon ik dan voelen, het slagen in het verwerven van inzichten. Faalgevoelens maakten zo plaats voor succesgevoelens denk ik achteraf.
Het vertrouwen dat ik welke studie dan ook tot een goed eind zou brengen was er blijkbaar niet, maar wel het vertrouwen dat ik tot inzichten kon komen.Tijdelijke projecten waarin ik mezelf kon uitproberen, ontdekken, uitdagen of even kon uitrusten.
De rode draad voor mij was het schrijven, puur voor mezelf. Elke dag wel iets, van korte schrijfsels tot langere stukken. En zo eindig ik nu ook maar met een aantal korte schrijfsels, die voor mij staan voor verandering, vertrouwen, kracht.
Haar gevoel
is aan het veranderen.
Het is prachtig.
De straat staat in bloei,
fluistert bomen.
--------------------------------------
de maan drijft op de waterspiegel
die glinstering verdrinkt nooit
het fluistert van vertrouwen, wordt zijde.
-------------------------------------------------
De wandeling.
Lopen
op water
is samen
verdrinken
en weer
verder
wandelen.
Een schip
dat je oppikt
en zinkt,
terwijl je
samen
rustig
verder
wandelt
en
zonder
zwemvest
alles zegt.
-----------------------------------
Ik scheur. Een barst.
Ik kraak. Ik krak.
Een groot stuk
brok. Een golf
van bloem. Uitzaaiing.
Kracht.
------------------------------------
Stil eens stil te.
Opgezweept en uitgeklopt,
waai ik een zucht in het stil dat ik lig
in een lus stil eens stil te.
-----------------------------------
gelukkig
besterf
ik
et
dag
in
dag
uit
van
geluk
in
geluk
uit.
--------------------------------
Dat je speelt in de hemel, in het groot, wind hoort mee naar elders
Een in de verte Moge u gelukkig zijn, gelukkig worden,
een taal lichtstraal zo dun als laken zo vloeibaar
Een in de verte
Een onmogelijk
Ontziel in hemel, dat je scheurt van hart, dat
je stem breekt, mogelijk tussen veren dwarrelt, in
hoog gezang gevangen rondom hemelsblauw verlangen belichaamt maan en zon
De engelen vertellen. Over wit het bezinken in licht dat van hun is
Hoe je valt zonder opstaan ongebroken hongert zelfs onrustig de rust
Onaf tegelijk onwaar, tegelijk onwel, tegelijk ontij
Over ons in onsamenhangend
Een in de verte Moge u gelukkig zijn, gelukkig worden,
een taal lichtstraal zo dun als laken zo vloeibaar,
schittert gordijn.
Gegroet, Darluz.
|
22 juni 2006, 16:29
|
Lid
|
|
Geregistreerd: 14 juni 2006
Berichten: 17
|
|
Re: Loopbaan adviseur
Hallo Darluz,
Van harte gefeliciteerd met het loopbaanadviestraject ! Ik wens je veel succes toe.
Siebrich
|
5 juli 2006, 17:34
|
Seniorlid
|
|
Geregistreerd: 1 juni 2006
Berichten: 40
|
|
Eerste Verslag !
Dag allemaal,
Mijn verslag heeft even op zich laten wachten, maar ik verzeker je, mijn euforie is groot! 3 juli was de grote dag: de eerste kennismaking met mijn loopbaanbegeleider, Pierre Remijn. Voor iedereen die zich afvraagt hoe dat nu in zijn werk gaat: heel gewoon, op een terras, in de zon, een open gesprek in de open lucht. Ruimtelijk, vrij, gewoon, zoals het is. Vanzelfsprekend.
Een hoeraatje voor de eerste handdruk, waarin voor mij gelukkig meteen al iets vertrouwds lag, een klik. Een voorgevoel dat je te maken hebt met iemand die niet te ver van je afstaat om je te kunnen begrijpen. En in ander opzicht, duidelijk over meer gereedschap en zekerheden beschikt om dromen te timmeren. Geef mij ook zo'n hamer...
Het gesprek was eerlijk, vol, in beweging, wakker, en tegelijkertijd rustig, zonder scherpte te verliezen vriendelijk, gul. De kennis en aandacht was gericht, onopgesmukt, vriendelijk, zonder pretenties. Er werd niet gegaapt, en er was geen zandloper. Verleden, heden, verwachtingen wisselden elkaar af. Misschien kan ik het vergelijken met zo'n Russisch poppetje, dat eindeloos in zichzelf blijft terugkomen. Na het openen van het popje vind je eenzelfde popje, maar dan kleiner, en een volgende, nóg kleiner, en zo deel je haar eindeloos door. Net zolang tot je uiteindelijk bij een klein ondeelbare kern komt, een oorsprong. Sommige mensen vinden het bij dit soort poppen leuk om ze in elkaar te zetten, ikzelf vind het leuk om ze juist úit elkaar te halen. In het eerste geval ervaar je groei, in mijn geval ervaar je de vulling, het gewicht, de diepte, de inhoud. Wat mij opvalt trouwens is dat de kleinste pop, de ondeelbare van het stel, altijd het lelijkst is.Ik vraag me eigenlijk af waarom? Meer gepriegel waarschijnlijk. Maar dit even ter zijde... Groeien door herhaling versus lichter worden door deling. Het gevoel van ontrafelen past dan ook goed voor dit eerste gesprek. Ondanks en tegelijkertijd ook dankzij het zo nu en dan afdwalen. Zonder te verdwalen!
Mijn persoonlijke dwaling is, denk ik, het gevoel van heel veel bomen maar geen bos. Heel veel meeuwen maar geen lucht om in te vliegen. Dus ik moet simpel gezegd op zoek naar dat bos, op zoek naar die lucht. Twee boeken die mij in dit kader verder zullen helpen, zal ik als opdracht voor het volgende gesprek gaan lezen. ‘Beren op de Weg, spinsels in je hoofd’ (auteur: Theo IJzermans en Coen Dirkx) gaat over hersenspinsels en andere spinnenwebben die tegen kunnen werken en het boek ‘Netwerken werkt’ (auteur: Rob van Eeden) maakt mij hopelijk bewust van de eindeloze routes tussen bomen, en tussen meeuwen, waardoor het bos en de lucht vanzelf ontstaan. Oftewel: Je hoeft niet alles alleen te doen. Solisten (waartoe ik mezelf reken) klinken inderdaad anders in een orkest.
Ik ben zelf eerlijk gezegd niet zo van het netwerken. Ik ben geneigd te denken dat dit het échte contact in de weg staat. Ik vlecht liever haren of gekookte spaghetti, dan mensen en belangen in elkaar te strengelen. Dan krijg je alleen maar knopen. Allergisch ben ik voor mensen die dat met mij proberen te doen. Ik ben graag trap om op te klimmen, en paraplu om onder te schuilen, maar niet als het een rol is die een ander voor mij kiest, omdat het die ander zo goed past, handig uitkomt. Koop je eigen plu...
Toch ben ik benieuwd om de andere visie te lezen. Dit brengt mij eigenlijk indirect tot een andere opdracht die mij te doen staat: nadenken over het feit waarom alles voor mij persoonlijk geladen is, een betrekking heeft tot iets wat mij raakt, positief of negatief. Hoe krijg je afstand tot jezelf, en dat waar je voor staat? Hoe verhuis je een gevoel naar een neutrale zone, waarin je niet persoonlijk hoeft te zijn, noch personen hoeft te voelen? Mijn CV, is hier een leuk voorbeeld van: te onzeker, hierdoor te volledig, te lang. Van tekst, maar ook wat betreft de tijd die erin gezeten heeft. Als opdracht mag ik mijn CV reduceren tot de helft, jottem! Puntgrootte 0.5 would certainly do it. Enfin, ook een aantal sollicitatiebrieven zullen we nader onder de loep gaan nemen.
Ook mag ik een tekening maken van al mijn ‘contacten’. Erg breed begrip heb ik inmiddels begrepen. De achterovergrootbuurvrouw van de zoon van de melkboer z’n slager en daar de opoe van, kan een belangrijke schakel vormen. De vogels en de bomen echter wel buiten beschouwing gelaten. Want die hebben geen belang anders dan fluiten, vliegen, schijten, nieuwe melodietjes mixen, snavel slijpen, veren stylen, op een tak hangen, nestjes ‘pimpen’, en eitjes goochelen voor Pasen. En in het geval van bomen: vruchten eikels of bloesem droppen, de seizoenen aankleden, kaal worden of uit de knop puberen, schaduw geven en ook appels (en gauw een beetje), een beetje in de wind wapperen, hangmatten en schommels huisvesten, ingekerfd worden, leuk in onze oren ritselen, en mooie boten, kasten, tafels worden, later als ze planken zijn. Voor mij persoonlijk erg belangrijke dingen. Maar voor mijn carrière niet.
Maar nu even serieus... De wereld wordt misschien inderdaad groter, en rijker als je elk contact ervaart als mogelijkheid, verbinding naar iets nieuws, wat je jezelf niet zomaar kunt geven. Groter dan wanneer je ervan uit gaat (zoals ik) dat je het met jezelf zult moeten doen, zonder netten (netwerken).
Tot slot mag ik als opdracht een begin maken met het beschrijven van de Rode Draden in mijn leven. Kleverige dradige ondingen die truttig knellen. Langdradige draden zoals mijn zelfvertrouwen, de honger naar groei en ontwikkeling, het schrijven, methoden van aanpak, financiële factoren, en het moeilijk vinden om een ander om hulp/gunst te vragen. Maar misschien ook wel zoiets simpels als het niet goed tegen smekken kunnen, nagelbijten, velletjes trekken, en het helemaal korrelig en iebelig worden van zand tussen mijn tenen (jaiks!). Om maar met een knipoog te eindigen.
Pierre en Carrièretijgers-crew, nu al bedankt!
Tot een volgende keer!
Gegroet,
Darluz
|
6 juli 2006, 02:19
|
Lid
|
|
Geregistreerd: 27 augustus 2005
Berichten: 6
|
|
Re: Loopbaan adviseur
Netwerken is zeker niet slecht! Het is een grote misvatting dat netwerken vriendjespolitiek in de slechte zin van het woord is. Je moet niet bang zijn om te vragen, ongetwijfeld vind je het ook niet erg om iets te geven aan contacten in jouw netwerk. Niet preuts zijn dus
Maar Darluz, zorg je wel dat je een beroep kiest waarin jouw rijke associatievermogen een kans krijgt?
|
6 juli 2006, 14:43
|
Seniorlid
|
|
Geregistreerd: 1 juni 2006
Berichten: 40
|
|
Re: Loopbaanadviseur
Dag Scribent,
Dankjewel voor je fijne reactie! Ik hoop er inderdaad achter te komen dat netwerken zoveel meer is dan alleen het uitwisselen van belangen, meer dan het geven ´omdat je er iets voor terug krijgt´. Geven of ontvangen zonder belangen betekent voor mij overigens niet dat je preuts of zuinig bent met het geven, juist niet. Het is misschien duurzamer, intrinsieker.
Je laatste opmerking, wat leuk dat je dat zegt!
Jij ook veel succes met het vinden van jouw weg!
Veel geluk,
Darluz
|
15 juli 2006, 12:52
|
Seniorlid
|
|
Geregistreerd: 1 juni 2006
Berichten: 40
|
|
Beren op de Weg
Dag allemaal,
Voor wie ook wat beren op de weg te verjagen heeft, is het berenboek* een echte aanrader. Een schot in de roos. Het verlegt heel mooi de aandacht van het gevoel dat ontstaat, naar het door jou gewenste gevoel. Het beschrijft heel eenvoudig hoe je binnen generaliserende gedachten, gevoelens, ervaringen de beren kunt uitdagen door deze gedachten, gevoelens, ervaringen eerst te bevragen alvorens ze voor lief of minder lief aan te nemen. Je bevraagt op de eerste plaats de feiten en de doelmatigheid (zin of onzin) ervan. Don Quichot zou in deze fase kunnen ontdekken dat de de zwiepende molens gewoon zwiepende molens zijn, en geen furieus armenwapperende reuzen. In zijn (reali-) tijd was er nog geen bereboek, dus Don Quichot verklaart de oorlog aan de bloeddorstende molens, en staat voor paal. De echte dorstende lastpak is zijn eigen realiteit/verbeelding. Ik probeer me voor te stellen hoe een Don Quichot op zijn paard door het Nederlandse landschap tussen de molens door gierendgek wordt. Niet zo handig. En die molens maar suf draaien en gapen, in een jasje van verveeld vogelepoep. Kortom: blijf bij de feiten, en bepaal je richting. Laat een oude emotie niet je richting worden.
Na de realiteitscheck, en de doelmatige richting ga je de beren bestoken met grotere vragen, filosofische vragen. Dit zijn vragen die het wezenlijke bloot proberen te leggen, onzichtbare waarheden zoeken.
Ik heb gemerkt dat het vermogen dat ik heb om snel te denken, snel te voelen, en te springen van gedachten, dat dit een grote valkuil heeft. Interpretatie en evaluatie gaan gauw een eigen leven leiden. Ik merk dat ik hierdoor te snel naar de filosofische vragen spring, zonder pauze te nemen en rust voor de 'vragen naar feiten' en de 'doelmatigheidsvragen'. Dit te snelle linken wordt in sommige situaties dan ook nog eens gekleurd door mijn cruisecontrol (het ontbreken van zelfvertrouwen) en dan is het niet gek dat het succes in die gevallen achterblijft. Het boek leert je hoe je die automatische piloot (De Grote Generale Beer) met wat honing en een zut bijen het riet in kunt sturen. Je voorkomt dan dat je te snel doorlinkt naar onbekend terrein, waar de beren joelend in de bomen hangen, en de macht grijpen. Langer blijven hangen op de home-page dus, en niet te snel doorlinken.
Ik bedenk me dat het inderdaad meer dan eens voorkomt dat ik surfend op het internet de ene na de andere vloedgolf neem, en zo na flink wat goochelen (googlen) via sinterklaas na heftig doorlinken ineens bij een pot pindakaas uitkom. Totaal geen verband, maar ik ben er toch maar gekomen. Dit is natuurlijk wel een extreem voorbeeld, en het is internet, maar toch. Beren kunnen met je gedachten evengoed aan het goochelen slaan. En een beetje hocus-pocus en abracadabra is leuk, maar om nou Hans Klok met zijn wapperende illusionistische haren te voorschijn te halen als je in vergadering zit, nee. Geen goed plan. Door met aandacht de feitelijke vragen en de doelstellingsvragen door te nemen, en daarna pas aan het filosoferen (doorlinken) te gaan, blijf je meer in het hier en nu van het moment. Je gooit de beren van hun troon, en de pot honing vreet je zelf op. In het hier en nu staan de beren voor paal.
Een andere kant van het te snel filosoferen/te grote vragen stellen is, dat de zaak soms iets te veel gewicht krijgt, te veel snelheid, en lading. Het brengt gedachten op gang die misschien te ver voeren voor de situatie of de persoon met wie je van doen hebt. Of ze nou juist zijn of onjuist, doet er eigenlijk niet toe. Ze zijn elders beter besteed, of gewoon te vergezocht. Waarom zou je de energie daaraan verspillen?
Je gewenste gevoel kan nooit zijn dat je je batterijen voortdurend opnieuw moet opladen. Maar de emotie aanpassen aan de mogelijkheden van het moment, is nooit weggegooide energie. Je gewenste emotie als uitgangspunt nemen, als kompas. Mijn motto moet dus worden: Wat is mijn gewenste gevoel, wat is mijn gewenste doel. En niet: wat is mijn cruisecontrol gevoel?
Beren zijn leuk voor op safari, maar in de cruisecontrol vreten ze je hele voorraad aan. Ik denk dat ik dit boekje nog vaak ter hand zal nemen.
* Beren op de weg, spinsels in je hoofd. (auteur: Theo IJzermans, Coen Dirkx)
Darluz
|
|