26 jaar en onzeker over wat ik met mijn leven aan moet

Yes precies het zelfde verhaal.
24 jaar oud. Geen idee wat ik later wil worden. Ken mezelf inmiddels maar al te goed, maar merk toch dat ik van heel veel dingen gelukkig wordt en absoluut niet ergens aan wil vastzitten. Ik denk vernieuwend. Ben sociaal, ambachtelijk en creatief. Als ik aan vastzitten denk, denk ik aan zoiets als een studie. Ik heb een periode lang in het buitenland gewoond. Toen ik terug kwam in Nederland dacht ik dat ik het helemaal ging maken door een studie te volgen. Half jaar beeldende kunst gedaan, mee gestopt. 2 jaar grafische vormgeving.. mee gestopt. Momenteel 2 jaar Leerkracht basisonderwijs.. en daar ga ik binnenkort ook mee stoppen. Ik ben van plan om te gaan werken en ervaring op te gaan doen. Misschien kom ik er dan achter wat ik wil gaan doen. Weetje.. je kunt doorstuderen aan een studie .. waar je helemaal niks aan vindt... voor dat papiertje en de goedkeuring van de gene die om je heen staan.. maar je kunt ook iets in het leven doen- waar jij als persoon gelukkig van wordt. Ik denk dat ik liever terugkijk over 5 jaar en denk... ja ik ben toen gestopt met mijn studie, maar ik ben ook persoonlijk heel erg gegroeid, ik weet nu wat ik niet wil en het heeft me dichter gebracht bij de keuze die mij wel interesseert.

Be happy. En een psycholoog.. ik dacht ook dat ik die nodig had.. Ik heb al een coach. Die coach is fijn, die helpt mij de stappen te nemen, die ik soms niet durf te nemen.
Blijkbaar heb ik geen psycholoog nodig. Ik heb gewoon stres, omdat ik de stap niet durfte te nemen om de opleiding te stoppen.. wat zorgde voor nog meer kwalen. Het is vrij simpel.
Dare to live!

Academische kennis? En dan raden ze je aan om leraar Handarbeid te worden???

Oorspronkelijk geplaatst door Niet geregistreerd

Ik wil reageren op het laatste bericht.
Wat een negatieve afsluiter. Geloof jij echt dat een (serieus) bedrijf liever iemand heeft die 22 jaar is en afgestudeerd is dan een dertiger die gepokt en gemazeld is door het leven. Dat jonge gastje is er (vaak) alleen op uit om snel geld binnen te halen, opleiding mee te pakken en dan verder te jobhoppen.
Ik ben 43 jaar, HBO-diploma op zak, tijdens mijn studie de meest smerige baantjes aangepakt om de eindjes aan elkaar te knopen, en nu in het "bezit" van een goede baan. Ben vaak op mijn "bek" gegaan, veel fouten gemaakt, maar daardoor bezit ik nu heel veel levenservaring. Ze kunnen mij niet gek meer maken. Het kabinet niet door bezuinigingen en mijn werkgever niet door de komende jaren geen salarisverhoging meer in het vooruitzicht te stellen.
Ik werk om te leven en leef niet om te werken!
Sta positief in het leven, leer van je fouten, praat met mensen in alle lagen van de bevolking en doe er je voordeel mee!!!

Een optimist

Helemaal mee eens!!
Je hebt in ieder geval een hoop dingen gezien die je niet interessant vindt, des te dichter bij ben je bij hetgene dat je wel interessant vindt. Blijf proberen en grijp de kansen die je krijgt!

Heel veel succes ermee!

Een thread waarin ik mezelf keer op keer terugvind, ik ben 24 jaar en sinds 2 maanden gestart aan de opleiding HRM. Maar ik merk dat ik last heb met de motivatie vinden om de lesstof erin te stampen, zo'n hbo is veel zelfstudie dus jullie kunnen je wel voorstellen dat me dat in een lastige situatie brengt. Maar ach ik blijf goede moed hebben, mocht ik besluiten dat dit het toch niet word. Dan ga ik toch weer een jaartje werken, en dan eind dit jaar deel nemen aan zo veel mogelijk open dagen om een zeer uitgebreide visie te creëren over wat welke opleiding precies inhoudt.

Ik vraag me af hoe het met je gaat rudolf, mocht je dit lezen dan hoor ik graag van je waar je nu precies staat. Wat ik me trouwens ook afvroeg is hoe jij je jezelf zover krijgt om je huiswerk te maken wanneer je voelt dat je totaal niet gemotiveerd bent voor de studie in kwestie.

[Rudolf84]

Hoi,

Ik ben een tijdje hier niet geweest maar zie dat er veel berichten zijn gepost. Dank! Ik ben (nog steeds) erg benieuwd naar ieders visie.

Op dit moment ben ik 30 jaar. Ik heb toch doorgezet voor het papiertje en ben nu laatstejaars van de opleiding. Maar ik loop dus een jaar achter. Bij laatste jaar zeggen de meeste, oh dan ben je zo klaar. Maar ik ervaar het als te moeilijk en te zwaar.

Doordat Inholland een tik op de vingers heeft gehad, zijn ze erg strenger geworden en is het nog moeilijker geworden allemaal. Ik ben nog bezig met het halen van twee tweedejaars tentamens en daarnaast moet ik nog twee tentamens uit jaar 3 van twee minors maken. De tentamens zijn moeilijker geworden en worden strenger nagekeken. En ook het studeren vind ik erg lastig en ook steeds weer voor opnieuw. Het gaat nog steeds niet goed met me. Of soms gaat het goed, maar dan kijk ik weer door een roze bril en denk ik dat ik wel succesvol kan worden. Maar ik weet nu ook dat dit gewoon een flut studie is met weinig toekomstperspectief. En het erge nog vind ik dat men doet alsof de studie waardevol is. Er wordt namelijk flink bezuinigd in de televisiewereld, waar ik heen zou willen, en er worden daarnaast gewoon mensen aangenomen die juist iets anders hebben gestudeerd. Meer hoog gekwalificeerd personeel op WO niveau.

Inholland heeft me nog depressiever gemaakt.

In die vier jaar tijd, na het eerste bericht op dit forum, heb ik eigenlijk met een roze bril geleefd. Ik heb gedacht dat ik door moest gaan en dat ik uiteindelijk veel kon bereiken met mijn studie. Ik heb lange tijd bij een studentenvereniging gezeten, die ik niet wilde opgeven. Daarnaast werd ik door de mensen om me heen aangemoedigd om door te gaan. Maar het voelt als een blok aan me been.
De enige reden dat ik nog wil afstuderen is doordat mijn studieschuld dan wat minder is, wanneer ik geslaagd ben. Maar het afstuderen bij Inholland kost gewoon meer dan een jaar.

Mijn studieschuld is nu nog hoger en daarom durf ik ook geen relatie aan te gaan terwijl ik het wel graag zou willen. Ik denk ook dat niemand iemand wil die zo'n hoge studieschuld heeft. Ik kan toch nauwelijks een gezin onderhouden met zo weinig geld.

Ik weet dus nog steeds niet wat ik wil met mijn leven. Ik heb niet een specifiek iets als wat ik wil gaan doen. Ik ben Grafisch Vormgever en werk daar ook Freelance in. Daarnaast ben ik net aan de slag als koerier bij een bedrijf. De televisie of filmwereld lijkt me wel leuk. Tijdens een laatste stage heb ik een eigen televisieprogramma gemaakt.
Maar ik blijf dus met de vraag of ik nu moet stoppen of niet. Als ik stop dan zal ik enorm veel spijt hebben denk ik dat ik het niet heb afgemaakt en zal ik nog meer terug moeten betalen maar als ik door ga weet ik niet hoelang het nog duurt voordat ik afgestudeerd ben.

Sorry voor dit negatieve verhaal. Ik loop nog steeds bij een psycholoog, maar die kent dit verhaal nu al door en door. Iedere keer weer probeer ik wat beter te voelen en soms gaat het wat beter, maar soms zoals nu vraag ik me af van wat heeft het leven nog voor zin.

Rudolf

[Armegeddon]

Gewoon doorgaan! 1 jaar is niks! Probeer niet teveel te piekeren. Komt wel goed.

Beste Rudolf,

Hopelijk heeft al je harde werken je nu beloond. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe het met je gaat nu, zou je nog een update willen geven?

Deze brandende vraag omdat ik mezelf in jou zie. Alles wat je zegt of doet, is wat ik heb gezegd of zou kunnen zeggen of doen. Ik ben 30 en moet nog 2 jaar hbo.

Wat is de grootste les die je tot nu toe hebt ervaren?

[Dabo]

Soms moet je ook gewoon je eigen koers durven varen denk ik.

Ik deed zelf een universitaire opleiding, maar ben gestopt na m'n bachelor aangezien fundamenteel onderzoek me niet aansprak en de alternatieve opties eigenlijk ook niet. Geen master dus.

De jaren erna rolde ik van reorganisatie in reorganisatie. Meestal waren het gewoon MBO-banen. Toen kwam ik bij een bedrijf waar ik me erg thuis voelde en daar heb ik mijn nieuwe koers bepaald. Wel heb ik heel vaak gehoord dat het zo zonde is en dat het zo vreemd is dat ik geen baan op niveau zou kunnen krijgen. Helaas moest ik wel weg bij dit bedrijf, opnieuw omdat het economisch slecht ging. Al hebben ze het wel een beetje op de man gespeeld, wat mijn zelfvertrouwen niet ten goede kwam.

Bij de werkgever daarna ben ik toch dezelfde koers blijven varen, maar kansen waren nog steeds schaars. 3 jaarcontracten wegens economische onzekerheid, maar ach, dat was beter dan elke keer na een jaar weg moeten. Toen besloot ik opnieuw een studie te doen bij de NCOI, een HBO programma van een jaar.

Ook bij deze werkgever moest ik uiteindelijk weg en met een vrijstelling van werk zat ik eigenlijk al op het vertrekbankje. Maar ik voer mijn koers al 4 jaar en was niet van plan me van de wijs te laten brengen door zo'n stomme reorganisatie. Er kwam plotseling een interne vacature vrij die in de eerste instantie veel te hoog gegrepen leek en zich allerlei "problemen" voordeden. Maar ik wilde een gesprek afdwingen om te kijken of ik nog wel op de goede koers zat omdat de kansen maar niet kwamen. Volgens mij heb ik ze voor deze ene vacature wel 10 keer aan de telefoon gehad (al was ik niet alle keren de initiatiefnemer).

En wat gebeurde er? Ze hadden zich lelijk vergist, ik was juist wel een interessante kandidaat. Ik kreeg de baan, naar beneden bijgeschaald, met vast contract. Door de vrijstelling van werk kan ik vrije dagen verkopen om de studie te bekostigen. En zo heb ik ineens in 1 keer het complete pakket; baan op niveau, inhoudelijk interessant werkgebied, groeimogelijkheden en een vast contract. En zelfs een leuk salaris, al was dat niet de drijfveer.

Wat hier doorslaggevend was, was het feit dat ik zo enorm had doorgezet. Soms moet je blijkbaar ook gewoon wat lef hebben. Geloof in jezelf, geloof dat je het kunt en luister naar de mensen die je willen helpen om verder te komen. Maar wat je ook doet, geef niet zomaar je koers op. Als je er zelf in gelooft heb je uiteindelijk zoveel stakeholders en zoveel relevante prestaties dat ze gewoon niet meer om je heen kunnen.

[mariekevanoosterhout]

Dank voor je verhaal, Dabo! Hopelijk halen anderen hier inspiratie uit om ook hun eigen koers te (blijven) varen. Veel succes met je nieuwe baan!

Ben ook benieuwd of je hebt gehaald?

ik ben 33 onlangs geswitch van baan met volle overtuig bij nader inzien is het toch niks voor mij. Zitten nadenken en mog steeds weet ik niet zo goed wat ik wil.
vind het lastig om dat aan te geven, want ik durf niet...zit er net 1.5 maand. ik heb namelijk een gezin straks zit ik zonder baan en uitkering..wat vinden jullie?

Hxv