Motivatieprobleem en twijfels over beroep Interaction Designer en opleiding CMD

[topTijgertje]

Ik ben 25 jaar, 3e jaars CMD HBO student en ben het op het moment echt helemaal kwijt. Geen motivatie, geen zin meer om zaken aan te pakken. Ik zie alles als een berg. Ook onderwaardeer ik mezelf ontzettend, vind mezelf dom en traag in alles. Beslissingen nemen doe ik niet en ben bang om fouten te maken.

Op het moment heb ik een verantwoordelijke baan als Interaction Designer maar daar zit ik niet zo lekker in mijn vel. Het lukt mij niet mijn werk op deadline af te krijgen met gewenste kwaliteit. Ik werk er net 3 maanden. Heb echt dat Big Brother gevoel, om de 10 min wordt door mijn werkgevers (2 personen) gevraagd hoe ver ik ben en komen ze over mijn schouder meekijken op mijn beeldscherm, daar wordt ik echt helemaal nerveus van. Elke nieuwe project waar ik mee ben begonnen is het mis gegaan en dan krijg ik van hen kritiek waar de hele crew bij zit. Hierdoor voel ik mij steeds meer onzekerder, mijn creativiteit, besluitvaardigheid en probleem oplossendvermogen gaat hierdoor sterk achteruit. Ik zit echt lang te turen naar mijn scherm voordat er ook daadwerkelijk iets concreets op papier gebeurt bij wijze van spreke.


Ik ben sterk aan het twijfelen of de studie die ik doe wel bij mijn past en ICT & Media uberhaupt wel iets voor mij is. Mijn gedachten gaan alle richtingen op. En maak ik domme beslissingen.

Voor nu zie ik 2 opties:

• Stoppen met werken en opleiding afmaken, maar ja dan moet ik door blijven lenen bij studiefinanciering tot afstuderen en bouw ik een hogere studieschuld op. Verder kan ik een bijbaan nemen om toch iets extra's te hebben;
• Of niet snel opgeven blijven werken en duaal of deeltijd mijn studie afmaken maar makkelijk wordt het niet. Hoogst waarschijnlijk zal mijn studie daardoor vertragen omdat de praktijk lastig is aan te sluiten op de competenties van studie. Daarnaast heb ik het niet meer naar mijn zin op werk en wil ik gezien opleiding en beroep iets anders.

Daarnaast woon ik samen en heeft mijn partner toekomstplannen die door het opgeven van mijn baan uitgesteld worden zoals: huwelijk, kinderen en verhuizen te weinig financieel draagvlak en is ze emotioneel onder. De afgelopen 4 a 5 jaar heeft ze hard gewerkt voor ons, bijna alle lasten gedragen omdat ik nog studeerde en nagenoeg geen inkomsten had. Ook heeft ze mij de ruimte gegeven om een eigen bedrijf te starten wat ik 2 jaar heb volgehouden en studie heeft stil gestaan. Afgelopen Maart ben ik hiermee gestopt omdat ik te hard moest werken tegen weinig inkomsten, ook boterde het niet meer zo tussen mij en partners, hier ben ik nogsteeds niet zo overheen en heb het gevoel gefaald te hebben. Meteen na het stoppen met mijn bedrijf ben ik maar aan het solliciteren gegaan. Ben uiteindelijk aangenomen bij een klein design bureau waar ik het uiteindelijk niet meer naar mijn zin heb maar wel een redelijke salaris om toekomstplannen te verwezenlijken met mijn partner.

Ik zelf wil gaan voor persoonlijkgeluk binnen mijn beroep. Maar mijn partner vindt het wel welletjes wat ik ook kan begrijpen. Ik weet niet meer wat ik moet doen. En voel mij emotioneel helemaal in de put. Met mijn partner kan ik niet meer goed communiceren, die heeft genoeg van mijn pessimistische humeur.

Als ik kijk naar mijn baantjes in het verleden heb ik zo nooit lang kunnen volhouden. Ook heb ik in het verleden een persoonlijkheidstest ondergaan waar ik vandaag toe telleurgesteld in ben in mijn eigen kunnen. Mijn ouders (gescheiden) hebben mij wel altijd gesteund maar nooit echt mijn interesses en hobby begrepen. Zijn pushen mij altijd in de richting van een baan met zekerheid terwijl ik de avontuur opzoek maar uiteindelijk niet in slaag. Ook heb ik een versleutelde jeugd gekent waar het niet allemaal op rolletjes is gegaan. Heb sterk het vermoedde dat ik daar nu de vruchten van pluk.

Emotioneel zit ik ff helemaal in de put. Misschien moest ik maar eens gaan praten met een psychiater maar initiatief neem ik ook helemaal niet.

[Primago advies]

Beste Tijgertje,

Je weet goed te verwoorden wat je voelt en je geeft ook aan dat je hulp nodig hebt. Ik adviseer je om morgen hulp te vragen. Dit kan hulp zijn bij de RIAGG als je denkt dat je dingen uit je jeugd moet/wilt verwerken, maar je kunt ook hulp vragen aan een loopbaanbegeleider.

Zorg hoe dan ook dat je hulp zoekt en dat dit bij iemand is waar jij je helemaal op je gemak voelt en waar je gehoord wordt. Ook is het belangrijk om aan je zelfvertrouwen te werken en te weten dat gevoelens van mensen op en neer gaan. Dat is een heel normaal iets, maar als het hoge pieken en dalen zijn dan kan het lastig zijn om daarmee om te gaan.

Ik hoop dat je wat met mijn schrijven kunt.

In elk geval sterkte.

Tijgertje,

Het klinkt heel schattig! Ik loop nu al ruim 3 jaar te sukkelen kan niet aan de bak komen. Heb een HBO techn. bedrijfskundige opleiding met WTB. Leeftijd 51 jaar barst van de energie en wil heel graag werken. Heb nog jonge kinderen dure hypotheek en ik weet het ook niet meer. Eigenlijk wil ik wel alles doen als er maar weer geld binnenkomt.

Oftewel, je partner wil neem ik aan, niets liever dat je gelukkig wordt! Denk daar eens aan.
Dan maar niet verhuizen, gewoon lekker in je vel zitten en even overal de tijd voor nemen.
Misschien moet je gewoon wat leuks gaan doen. In een winkel gaan werken of zoiets nu ga je regelrecht op een depressie af, niet doen, wat leuks gaan doen. Totdat je weet wat je wil.

gr.

Boven de 45 gaat het om je netwerk bij het vinden van een baan. Formele sollicitaties leveren dan vrijwel nooit iets op.

Ga dus netwerken!

[Ri@nne]

Netwerken is zeker voor de plussers (nog meer) belangrijk.

Maar toch ook maar blijven schrijven. Soms levert het wel iets op, ook voor de 50plusser. Bij mij wel in ieder geval.