of mezelf, of de rest van de wereld teleurstellen?

[hans a]

Hallo,

Ik heb een HBO opleiding afgerond, maar ben na mijn studie altijd in een MBO baan blijven hangen. Hoewel ik daar niet ongelukkig in ben is altijd blijven knagen dat ik meer kan en onder mijn niveau werk. Ik ben nu 30 jaar oud.

Inmiddels 4 maanden geleden heb ik gesolliciteerd voor een (HBO) functie als trainer binnen mijn bedrijf. Door een HR fout heeft alles erg lang geduurd, maar na een gesprek en 2 proeftrainingen voor de interviewers die de sollicitatie behandelen ben ik deze week aangenomen.

De interviewers hadden wel een twijfel als het gaat om mijn vermogen om een groep te leiden en mensen te stimuleren, maar de combinatie van mijn kennis van het bedrijf (door mijn ervaring), mijn opleidingsniveau en mijn creatieve vermogen om technisch goede trainingen te bedenken heeft hen doen besluiten mij toch aan te nemen.

Wat een vreugde zou je denken, maar niets is minder waar. Ik ben de afgelopen weken steeds meer gaan twijfelen of ik wel geschikt ben voor deze baan.

De 2e proeftraining waarin de interviewers een rol speelden als onhandelbare trainees heeft mijn roze bril van mijn gezicht geslagen. Ik heb nu een training bijgewoond als "observator" om de kunst af te kijken bij een ervaren trainer en heb nu nog sterker het gevoel hier helemaal niet voor in het wiegje te zijn gelegd. Ik knijp hem bij de gedachte zelf een groepsleider te moeten zijn.

Eigenlijk zou ik gewoon af willen zeggen en verder willen gaan met mijn oude vertrouwde baantje tot ik iets anders vind waarbij ik mij wel goed voel.

Maar.. de druk om wel door te gaan naar de nieuwe baan is enorm. Het halve kantoor inclusief leidinggevenden is enorm blij dat ik ben aangenomen.

Mijn eigen leidinggevende heeft veel vertrouwen in mij en mischien ben ik door invloedrijke collega's zelfs een handje "achter de schermen" geholpen om mij aangenomen te krijgen. Ook de bestaande trainers zijn blij met mijn versterking omdat ze al maanden overbelast zijn.

om maar niet te spreken van familie en vrienden die al jaren roepen "wat zonde van je opleiding dat je in dat baantje blijft hangen"

Iedere verandering brengt stress met zich mee, en met dat uitgangspunt ben ik indertijd wel doorgegaan met de sollicitatieprocedure. Maar ik kan naar mezelf toe niet ontkennen dat ik de belangrijkste kwaliteit die een trainer moet hebben eigenlijk ontbeer.

Wat moet ik nu? moet ik mezelf in het diepe gooien met alle gevolgen van dien? of moet ik al die mensen die het zo goed met mij voor hebben en hoge verwachtingen van mij hebben teleur gaan stellen?

Ik ben er letterlijk ziek van, loop nu 2 maanden met mijn gezondheid te kwakkelen (voor het eerst in mijn leven zo langdurig). Ik wil zo graag een stukje innerlijke rust om te herstellen.

Kan iemand hier iets zinnigs over zeggen?