Ben reuze ongelukkig op mijn werk

[Jufnaatje]

Na al een aantal reacties op dit forum te hebben geezen van mensen met soortgelijke problemen, wilde ik ook mijn probleem voorleggen, in de hoop dat er mensen zijn die willen reageren en me willen adviseren.

Vorig jaar ben ik naar Frankrijk verhuisd. Ik heb toen een baan in Luxemburg gezocht, daar is de economische situatie beter en is het makkelijker een goedbetaalde baan te krijgen. Na een aantal maanden solliciteren ben ik aangenomen als Kredietadministrateur bij een grote duitse bank. Belangrijkste was toentertijd dat ik 4 talen (NE/EN/DU/FA) spreek, de rest zou ik geleerd krijgen. Ik heb mijn Trainee-ship doorlopen, heb een vast contract gekregen, en... ben reuze ongelukkig op mijn werk...

Mijn voorgeschiedenis:
Ik ben na het VWO geschiedenis gaan studeren, na 3 jaar afgebroken om uit te vinden wat ik werkelijk wilde (een universitaire studie GS was het niet), 2 jaar in een supermarkt gewerkt en daarna HBO lerarenopleiding GS gaan doen. Lerares wil ik al worden sinds ik 7 ben, dus waarom die keuze niet eerder gemaakt, geen idee... Vervolgens tijdens die studie tegelijkertijd op een school stage gaan doen, daar aangenomen (voor GS en Duits) en 5 jaar daar gewerkt. Tot ik dus vorig jaar van baan wisselde.

Wat vind ik niet leuk aan mijn huidige werk?
Om te beginnen mijn (directe) collega´s. De sfeer (die toch al erg ´rustig´ is) is vaak nogal gespannen. Ik heb het hele jaar al moeite gedaan om me part of the team te gaan voelen en me collegiaal opgesteld. Het helpt niet. De 2 blijven elkaar ´opzoeken´, ik val duidelijk buiten de boot. En 1 van de 2 collega´s heeft alleen maar negatieve kritiek op me. Misschien is het haar persoonlijkheid, ik weet het niet, maar als je je uiterste best doet in een vak waar je de opleiding niet voor hebt, is dat nogal teleurstellend.
Daarnaast inhoudelijk. Ik zie het nut van mijn werk niet. Ik ga de hele dag lijsten langs en verander databases, stuur faxen naar banken met info die (afgezien van de bedragen) altijd hetzelfde zijn, en schrijf mensen aan voor info´s (die ik vervolgens weer in één of andere lijst of database moet verwerken). Goed, het zal er voor zorgen dat er dingen goed op orde zijn, dat boekingen worden gemaakt etc... Maar ik voel me zó vervangbaar en niets-betekenend (voel me vaak een zombie). Twee weken geleden kreeg ik een mail van een oudleerlinge met een probleem, iof ze dat bij mij kwijt kon. Kijk, dát is nou écht belangrijk...

Kortom, ik zou best een andere baan willen. Maar problemen (in mijn hoofd of echt bestaand):
-Mijn vriend (fransman, voor wie ik naar Frankrijk ben verhuisd) en ik willen binnen afzienbare tijd een appartement gaan kopen. Niet echt de tijd om van baan te veranderen...
-Als docent kom ik hier niet aan de slag omdat ik geen Luxemburgs spreek. Alle internationale scholen zitten vol (zelfde in Frankrijk).
-Mijn opleiding is heel specifiek (lerarenopleiding), ik heb gen enkele notie van financieen ed. Voor in een land als Luxemburg best wel een handicap.
-Ik wil er niet in salaris op achteruit gaan (als het even kan). Het leven in Frankrijk is erg duur.
-Ik weet op het moment door mijn situatie niet wat ik wil en wat mijn mogelijkheden zijn. Ik weet (omdat ik hier al eens via uitzendburo´s heb gesolliciteerd) dat ik een erg goeie positie heb waar ik nu ben.

Kortom:
-Moet ik van baan veranderen? (of blijven waar ik zit, waar ik op dit moment echt niet gelukkig ben)
-Als ik van baan verander, dan binnen of buiten de bank?
-Als buiten de bank: naar wat moet ik op zoek?

Op het moment spreek ik met een vriendin binnen de bank over bij haar op de afdeling gaan werken (controle van rekeningen). Ik denk dat fijne collega´s hebben me goed zou doen, maar vraag me ook af of ik niet later hetzelfde gevoel krijg: is dit het nou?

[Catbert]

Hoi Jufnaatje,

Bij je collega op de afdeling gaan werken is een goede (tussen)oplossing.

Daarna sta je voor een belangrijke tweesprong:

Ga je alles op alles zetten om de mitsen en maren om wel in het onderwijs weg te werken?
- kweek een 'het lukt me WEL' mentaliteit
- volg cursussen.
- bouw een cv op door onderwijsachtig vrijwilligerswerk te doen.
- solliciteer op alles wat beweegt als het maar met kennisoverdracht te maken heeft.

of

Accepteer je het werk zoals het is en zoek je de zingeving vooral buiten het werk?
- focus op het plezier met je collega's en minder op de werkinhoud.
- accepteer werk als je broodwinnig en zoek zingeving in hobby's en vrienden.
- Zoek uberhaupt niet te veel naar zingeving. Het is pretentieus. Verander je als lerares dan wel de loop van de geschiedenis?

Ik kan de keuze niet maken, maar ik hoop dat ik hiermee je geholpen heb.
Succes!

[Jufnaatje]

Hoi Catbert!

Bedankt voor je reactie!

Ik denk zelf dat juist de zingeving me zo trekt. Je maakt wel degelijk verschil in het leven van een persoon (heb ik al aan den lijfe ondervonden). De loop van de geschiedenis... je kan ook overdrijven natuurlijk (wel grappig, want ik ben van huis uit GS-lerares).

Ik vraag me wel af:
-Wat helpt mij een het-lukt-me-wel-instelling als de kansen er gewoon niet zijn?
-welke cursussen denk jij zelf aan (ik ben zelf trouwens begonnen Luxemburgs te leren-het grootste obstakel om niet op een Luxemburgse school aangenomen te worden, maar voordat ik daarin normaal kan converseren... )
-waaraan denk jij bij ´alles wat beweegt als het maar met kennisoverdracht te maken heeft´?

Misschien is beide wat je zegt mogelijk: voorlopig naar een andere afdeling/bedrijf, en in de tussentijd met je bovenstaande punten aan de slag. Ik zou mezelf alleen graag binnen nu en 5 jaar in een kennis-overdracht-functie zien. Hoe realistisch dat is... (zeker mbt het Luxemburgs)... kan ik zo slecht inschatten...

Nogmaals THANKS voor het meedenken!

[Catbert]

Hoi Jufnaatje,

-Wat helpt mij een het-lukt-me-wel-instelling als de kansen er gewoon niet zijn?
-welke cursussen denk jij zelf aan (ik ben zelf trouwens begonnen Luxemburgs te leren-het grootste obstakel om niet op een Luxemburgse school aangenomen te worden, maar voordat ik daarin normaal kan converseren... )
-waaraan denk jij bij ´alles wat beweegt als het maar met kennisoverdracht te maken heeft´?

• een cursus Luxemburgs is alvast een uitstekende start. Natuurlijk spreek je nu geen vloeiend Luxemburgs, maar over een paar jaar wel. Verder kun je je als geschiedenisleraar verdiepen in de Luxemburgse geschiedenis. Misschien dat je wat pedagogische cursussen kunt volgen. Blijf in ieder geval bezig met onderwijs en jouw vak.
• kennisoverdracht kan op veel manieren, zowel beroeps- als hobbymatig: Mensen inwerken, kinderen muziekles geven, producttrainingen geven, trainer worden op een sportschool, rondleidingen geven in musea....
• wat een het-lukt-me-wel-instelling oplevert is dat je je gaat realiseren dat je meer kans maakt dan je denkt. Je gaat je richten op wat je kunt doen om in de toekomst WEL geschiedenislerares te worden in plaats van de redenen waarom je het op dit moment NIET kunt zijn. Je geeft jezelf een kans dat het gaat lukken in plaats van de zekerheid dat het niet zal gebeuren.

In je hart weet je wat je wilt. Ga ervoor.

[Jufnaatje]

Om jullie op de hoogte te houden...

Gister dus met 2 mensen van de bedrijfsraad gesproken. Die zeiden mij: schakel in ieder geval je vriendin in om serieus te peilen of je bij haar op de afdeling een goede kans maakt. Dus die heeft het gevraagd. Ze hebben eigenlijk wel iemand nodig. Maar aangezien er een fusie aankomt (hebben jullie misschien wel gehoord: Commerzbank en Dresdner Bank) moeten er misschien mensen van Dresdner bij op de afdeling. De chef zou vrijdag met de ´grote´ chef gaan praten. Dat is dus een kleine kans, maar voor mijn POP-gesprek (donderdag) heb ik daar niet zoveel aan.

Tweede wat ze zeiden: je moet je afvragen wát je ervoor over hebt om niet meer op je afdeling te hoeven werken. Als je daar eigenlijk alles voor over hebt, kan je donderdag je kaarten op tafel leggen (met dan de kans dat ze zeggen: dan scheiden zich hier onze wegen). Zo niet, dan zul je moeten liegen en om de hete brei heen praten.

En eigenlijk... had ik de keus al genomen. Ik had de bevestiging nog nodig (1 van de mensen van de bedrijfsraad zei: 10 jaar geleden heb ik een in zo´n zelfde situatie gezeten, dat sloopt je). Gisteravond nog eens serieus met mijn vriend gepraat over eventuele consequenties en ik ben eruit: ik ga mijn cheffin morgen de waarheid zeggen (dat klinkt wat agressiever dan dat ik het bedoel ). Met een eventuele baan binnen de bank, sollicitaties buiten de bank die onderweg zijn en natuurlijk altijd nog het uitzendburo (die mij al een aantal keer hebben gezegd: we hebben heus werk voor je, maar dan hebben we je per direkt nodig) waag ik het erop.

Supereng natuurlijk (ouders die me hebben geleerd: geen oude schoenen weggooien voordat je nieuwe hebt), maar het ´onderbuikgevoel´ is goed, dus daar laat ik me maar door leiden.

Krijg ik van jullie nog wat feedback/aanmoediging? (heb ik ff nodig )

[Primago advies]

Je bent heel goed bezig. Volg je onderbuik gevoel, maak jezelf gelukkig en heb vertrouwen.

Je weet van te voren nooit wat er gaat gebeuren, maar het geeft vast een bevrijdt gevoel dat je nu actie aan het ondernemen bent. Ga zo door en ik ben benieuwd naar het vervolg

[Jufnaatje]

Hoi Hetty,

Bedankt voor de aanmoediging (als een loopbaanadviseur zegt dat ik op het goede spoor zit, vind ik dat toch wel een goed teken ).

En je hebt gelijk, ik voel me nu al (!!) een stuk ´lichter´.

Ik laat weten hoe het ´afloopt´.

Groetjes!

Hoi,

Ik kan je gevoel helemaal begrijpen. Ik heb sinds 4 maanden de baan die ik nu heb en voel me hier absoluut niet gelukkig. De baan is leuk en de meeste collega`s ook, alleen mijn directe chef is erg gemeen en is op alles en iedereen negatief. Wanneer ik het gevoel heb dat ik op mijn plek zit en het naar mijn zin heb komt hij weer met opmerkingen zodat ik weer onzeker ben en het niet meer naar mijn zin heb. Het is een drukke baan en mijn agenda staat altijd vol, en dan komt hij ineens met allerlei werk wat hij er even bij verzint en nooit heel erg zinvol blijkt te zijn. Wanneer hij dit vraagt wil ik dit direct uitvoeren en laat derest van mijn werk even liggen, tot de volgende dag hij weer negatief gaat doen over het werk dat ik dan even heb laten liggen want dat had dan ineens weer af moeten zijn. Die momenten snap ik echt niet hoe die man in elkaar zit en heb het gevoel dat hij steeds weer een stoorzender is in mijn werkzaamheden.
Iedereen heeft hetzelfde probleem met deze man maar niemand zegt het tegen hem waardoor de sfeer echt niet te genieten is. Hoe kan een mens zoals hij ZO negatief zijn op alles en iedereen ??? Een teamleider moet toch juist positief tegen het personeel zijn ?
En zo blijf ik steeds met zoveel vragen zitten waardoor je onzeker wordt en het niet meer helemaal naar je zin hebt. Je neemt dit gevoel overal mee naartoe en thuis denk je er nog aan. Het lekker van mij afzetten en me storten op mijn werk is moeilijk.

Ik heb zo 1 2 3 dus geen tips voor je maar misschien heb je wat aan mijn verhaal/ gevoel, je bent niet de enige maar er zijn denk ik erg veel mensen die hier mee zitten. Zelf heb ik al vele keren gedacht om weer te swichen van baan maar dat heb ik al zo vaak gedaan dat ik dat ook niet meer durf. Heb een beetje ht idee gekregen dat alles wel aan mij zal liggen en dat het waarschijnlijk bij een volgende baan exact hetzelfde weer zal zijn. Toch maar proberen je erbij neer te leggen en genieten van je thuissituatie !!!

[Jufnaatje]

En nu... is het uit met vriend... en zie ik in dat ik vanwege hem hier was en hier (Frankrijk en Luxemburg) niks meer te zoeken heb...

Ik ga terug naar mijn roots. En dat idee maakt me heel gelukkig!!

[vogelbekdier]

Je hebt in ieder geval een ervaring erbij!