Het niet meer willen

[koekenbakker]

Op het moment ben ik 30 jaar, worstel ik al met het probleem “niet mee willen doen” sinds ik voor het eerst actief in de maatschappij mee moest doen. School dus.

Ik was een rot leerling, nam niks aan van niemand, wist het altijd beter, werd gepest, was een vervelende leerling en ga zo maar door. Dit heeft zich doorgezet tot middelbaar onderwijs. Ik ben begonnen op havo/vwo maar werd al snel terug geplaatst naar de mavo waar ik uiteindelijk in het 3e jaar vanaf getrapt was omdat mijn cijfers te laag waren, ik altijd te laat was, spijbelde vaak (of zoals ik het toen zei “ik ging vaak op avontuur") en ik had niet de motivatie om hier iets aan te doen. Vanaf de mavo ben ik op speciaal onderwijs geplaatst omdat ik leerplichtig was. Als 15 jarige kreeg ik opnieuw de tafels van 1 tot 10 en andere lesstof op niveau aardappel. Gelukkig zagen de leraren dat ik niet geheel onbekwaam was en toch wel een paar hersencellen had dus werd ik via een speciaal traject op mbo geplaatst, opleiding “Systeem en Netwerk-beheer” niveau 3 BBL traject. Deze opleiding heb ik zonder al te veel inspanning gehaald.

Ik ben gaan werken in de ICT sector en heb in mijn vrije uren thuis studies gedaan richting software en web development en nu als 30er kan ik zeggen dat ik een bijzonder goed CV heb en extreem goede kansen op de arbeidsmarkt. Toch ben ik ongelukkig in mijn vak.

Het probleem waar ik altijd tegen aanloop is dat ik geen ochtendmens ben, letterlijk. Onlangs is bij mij de diagnose Delayed Sleep Phase Disorder gesteld wat in het kort inhoudt dat mijn bioritme gespiegeld is en opstaan voor mij een hel is. Ik kan niet uitleggen hoe veel moeite en zeer het doet om voor de middag op te staan. Door het gevolg van deze ziekte ben ik dus heel m’n leven altijd te laat wat weer zorgt voor andere symptomen zoals oververmoeidheid, depressie, boosheid en veel conflicten op werk. Door deze conflicten ben ik ook een aantal keer ontslagen, aantal keer zelf ontslag genomen en nu is het zover gekomen dat ik steeds depressiever word, steeds bozer en alles mij steeds minder interesseert.

Zoals ik in de eerste alinea schrijf wil ik niet meer mee doen. Niets in deze maatschappij interesseert mij meer. Ik vecht al te lang tegen mijzelf, tegen de druk en verwachtingen en tegen de algehele geld-verslaving waar heel deze maatschappij op gebaseerd is, de verheerlijkte economie van onze kansrijke staat.

“Waarom ga je dan niet weg?” is een zin die ik al veels te vaak te horen krijg… waarom zou ik weg moeten? Mijn vrienden en familie zijn hier. Niet in Kuala Lumpur. Ook heb ik een keer in een verstandsverbijstering een huis gekocht dus ik zit met een financiële strop om m’n nek waar ik niet onderuit kom, dus ik MOET hier blijven en ik MOET hier werken omdat ik nou eenmaal een keer een hele verkeerde keuze heb genomen.

Ik dacht ooit depressief te zijn omdat ik suïcidale neigingen heb en uiteraard heb ik hiervoor hulp gezocht. De gesprekken die ik gevoerd heb met de meest saaie psychologen die elke casus als een schoolvoorbeeld behandelen hebben toch wel voor enige vorm van baat gehad (dacht ik!) want ik werd aan medicatie gezet, met als doel mij wat te kalmeren zodat ik beter zou kunnen functioneren in de maatschappij. Stom dat ik daar in getrapt was, antidepressiva is een vloek. Het maakt je dom, vlak en onverschillig. Precies zoals de overheid haar inwoners wilt hebben.

Goed en wat nu? Dat is precies de reden voor mijn post hier… wat nu? Het enige wat ik leuk vind aan werken is leren… als ik een nieuwe baan heb waar ik in mijn functie complexe taken heb die ik niet snap en dus moet studeren ben ik hartstikke gemotiveerd… tot ik het snap, en dan kickt de saaiheid in en word ik weer ongelukkig en ga ik alweer zoeken naar een nieuwe baan.

Ik weet het niet meer, ik weet niet wat ik wil, ik heb geen idee wat voor soort baan ik zou willen doen. Ja, het liefst eentje waar ik heel de dag mag experimenteren, bouwen, leren en uitzoeken naar stof/materie die MIJ boeit maar ik ben bang dat zelfs dat mij gaat vervelen, en daarnaast is zo'n baan een utopie.

Hoe moet iemand hier mee omgaan? Zijn er mensen die in hetzelfde schuitje zitten, of beter nog, mensen die hierin hebben gezeten en nu wel gelukkig zijn?