Bezieling en Geboorte

[Darluz]

Dag allemaal,

Mijn lichaam heeft besloten met hamerslagen in het hoofd aan te geven wanneer iets genoeg is.
Mijn huidige werkomgeving is luid en duidelijk genoeg (het project buiten beschouwing gelaten).
En dat is geen pretje.
Karweitjes, klusjes die ik eerder zonder morren want-hup-in-de-automaat klaarde, met twee vingers in de neus en 8 in de lucht,
doe ik nu met luid getimmer in het hoofd.
Timmersalvo’s van loodzware demotiverende werkzaamheden kettingbotsend op onwrikbaar metalen oninspirerende denkwijzen
die zich herhalen als een gong in een gong in een gong.
Kadoing-oing-oiing.
De harmonie in elk geluid is uit mijn hoofd gerukt. Het klettert alle kanten op.
Tussen het gekletter door handel ik telefoontjes af en doe administratie.
Ik heb hierbij al mijn vingers, ook die twee in mijn neus waarmee ik normaal makkelijk wegkom, hard nodig om mijn implosieve hoofd vast te houden en niet als een paard door te laten draven.
Glorieus maar-niet-heus.
Mijn hoofd had weinig zin in om daar te zijn.
Het 'daar zijn' kostte afgelopen week dan ook meer energie dan me lief is.
Het scheelde maar een ananas of mijn hart had het pand verlaten.

Inez heeft niet gereageerd en ook dit geeft onrust.
Het wachten als een meeuw op de wind, gaat me niet gevleugeld af.
Mocht ik na deze week nog altijd geen reactie gekregen hebben dan zal ik een vervolgstap moeten nemen.
Ik sluit niet uit dat ik opgepropt lig te wezen in een happinez prullenbakje.
Dan wordt het een minder gelukkige zaak om die kreukels glad te strijken en verder te gaan.

Mooier kan ik het niet maken. Het was een week om snel te vergeten.

Darluz

[Siebrich]

Hallo Darluz,

Deze week belde een vriend uit het westen. Hij werkt o.a. bij een biologisch tuindersbedrijf en vroeg of er in het oosten ook zoveel appels aan de bomen hingen. Hun laagstambomen waren zo vol dat de takjes zelfs afbraken door het gewicht.
'Mijn' twee appelbomen, tegenover het spoor, midden in de stad, hingen inderdaad ook boordevol met appels. En als het zonnig en onbewolkt is geniet ik van de bomen met de overvloed aan appels die warmgeel en zachtrood afsteken tegen de blauwe lucht. Als ik er langs fiets, kijk ik er altijd even naar.

Er is bijna altijd veel bloesem in het voorjaar, maar de oogst is elk jaar weer een verrassing. Soms zijn er twee jaren na elkaar dat er maar weinig appels zijn en het jaar erna hangt de boom weer boordevol.

Het is een beweging tussen veel en weinig, hoog en laag. Een natuurlijk proces...dat je ook in een mensenleven terug kunt vinden, zo ging ons gesprek verder.

Niemand is altijd in de wolken, je zou dan ook niet meer beseffen wat de waarde er van is. Juist in het donker besef je wat licht is.

Het is wel een kunst om je niet mee te laten slepen door de minder goede perioden. En dat kan ook betrekking hebben op praktische gebeurtenissen, zoals jij nu meemaakt. In de afwisselingen van 'goed' en 'minder goed', is een midden te vinden. En als je het midden opzoekt en de golfbeweging voor ogen houdt, besef je in 'stilstand' dat vanzelf de 'vooruitgang' weer zal komen. Al moet je er soms geduld voor hebben.

Groet van Siebrich

[Darluz]

Hoi Siebrich,

Dankjewel voor de rustige fijne wandeling in de boomgaard van je vriend.
Het zou een tekening kunnen zijn, of een prachtige foto.
Eentje die met mijn verbeelding en zintuigen op de vrolijke loop gaat.
Je schrijft mooi!

Mensen leven inderdaad in vrije jaargetijden net als bomen.
De herfst is puur vanwege de kleurexplosie en het vallen en dwarrelen daar midden in.
Elk jaargetijde wil beleefd worden en laat iets eigens achter dat zorgt voor wisseling van gedaante en het opgemerkt blijven.
Het doseren en het onopvallende 'midden' opzoeken is niet zijn bedoeling.
Een jaargetijde wil voelbaar zijn en aanraken en alles ervaren wat daarvan komt.

Je kunt ervoor kiezen om je te identificeren met de jaargetijde i.p.v. de bomen.
Dan is het een keuze om van alles (hoe zuur of zoet ook) het beste en het slechtste te willen ervaren, en te benoemen.
Zoals elk jaargetijde zichzelf in bomen benoemt.
Ik wil de uithoeken ervaren ook van herfst en voelen dat ik leef.
Dan is het nu gewoon eventjes herfst en gelukkig is dat alles.

Groet terug,

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

De afgelopen 2/3 weken ben ik druk geweest met het project en de herfst.
Het vliegen van overleg naar overleg is leuk. Ook het meedenken over een verscheidenheid aan deelprojectjes maakt het werk bevlogener.
Het besef dat ik elders thuis hoor, zorgt zo nu en dan voor onverenigbare klanken in het hoofd. Maar dat is niet anders.

De afspraak was aanvankelijk dat ik m.i.v. van september 1 dag per week vrij gemaakt zou worden voor het project, en een extra vergoeding zou krijgen.
Het zal niemand ontgaan zijn, maar de blaadjes beginnen te vallen en november nadert. Nog altijd is het van beide afspraken niet gekomen.
Het brainstormen is en blijft met hart en ziel, maar helaas als vanouds: tussen alle bedrijven door. Over de extra vergoeding is niet meer gerept.
Old habits die hard.

Vorige week ben ik dan ook in de mail geklommen en heb mijn leidinggevende een bericht gestuurd. Daarin heb ik de afspraken zoals die aanvankelijk gemaakt waren nog eens verwoord, en de vraag gesteld wanneer hij het moment rijp acht om het een en ander te concretiseren aangezien mijn commitment hem geenszins ontgaan kon zijn. Hier tussendoor heb ik een zakelijk soort vriendelijkheid geweven.

Dit keer geen magnetron effect. De reactie liet iets langer op zich wachten.
(Beter) laat (dan nooit) in de middag kreeg ik zijn antwoord.
Hij bedankte mij voor mijn mail en had er begrip voor dat ik duidelijkheid wenste. Helaas was het door grote personele onderbezetting er niet eerder van gekomen om mij een dag per week vrij te maken.
Zijn verwachtig was dat dit m.i.v. 6 november een feit wordt.
Ook schreef hij deze week nog een gesprek met HRM aan te gaan aangaande de extra vergoeding.

Ik blijf het jammer vinden dat het spreekwoord 'een man een man, een woord een woord' in eerste instantie niet altijd opgaat, en dat er schriftelijke actie nodig is om mondelinge afspraken te bestendigen, maar het zij zo.
Ik ben er voorlopig gerust op dat het goed komt.

Vandaag heb ik met de redactie van Happinez gebeld.
Met vuur in de wangen en plakkende zenuwen druipend tussen het mobieltje en mijn rechterhand dacht ik even dat het morsen zou worden, maar niks gespild.
De medewerkster kwam mij vriendelijk en betrokken tegemoet.
Het vuur zakte uit de wangen en ik depte mijn handen.
Om te voorkomen dat er wellicht iets verkeerd gegaan is bij het versturen van mijn mail, vroeg ze mij nogmaals de brief aan Inez door te sturen en dit keer naar het redactieadres o.v.v. haar naam. We spraken kort over de inhoud en intentie van mijn brief en uit zichzelf bood zij aan om intern te gaan kijken naar de mogelijkheden om voor mij een gesprek te kunnen organiseren met iemand van de organisatie. Ik ving tussen neus en lippen door dat het op dit moment razend druk was op de redactie, hetgeen een goede verklaring zou kunnen zijn voor het feit dat mijn brief tot dusver onderaan de prioriteiten betekenisloos en als een vergeet-me-niet met 1 teen van de grond bungelde.
Dan hoop ik nu met dit persoonlijke onderhoud net dat beetje extra betekenis gegeven te hebben die nodig is om uit dat gevaarlijke bungelen te komen.

Vanavond heb ik samen met Siebrich en Biatch een gezellige samenkomst met Marieke en Isabelle van Carrièretijger.
Ik verheug me erop om iedereen te zien!
Tijdens een vrolijk hapje en drankje vindt de gezamenlijke eindevaluatie plaats van het traject.
Niet zonder pijn in het hart wat mij betreft.
Afscheid nemen van iets moois is soms onvermijdelijk en juist de bedoeling van het verder gaan.

Dag allemaal,

Darluz

[Siebrich]

Hallo Darluz!

Het treinkaartje ligt al klaar en ook ik heb er zin in om Marieke en Isabelle, Biatch en jou in levende lijve te zien!
Misschien blijft via het forum het contact nog wel even Darluz .... Wat mij betreft hoop ik dat dat lukt. Regelmaat is niet mijn sterkste punt en ook merk ik dat wanneer dingen me raken (en dat gebeurde nogal eens tijdens het traject, op verschillende terreinen) ik de draad makkelijk kwijt raak. Dat zie je terug in mijn verslag van het traject, waarin ik jammergenoeg achterloop.

In ieder geval had ik dit niet willen missen allemaal.
En besef ik steeds meer, dat dit traject je vooral op een spoor zet. De route zelf is misschien wel helemaal niet te plannen zoals ik verwachtte.... Ik ga zo naar de boekwinkel om het boek 'de creatiespiraal' van Marinus Knoope te halen (meer info op zijn site).

Groet van Siebrich

ook voor jou Biatch als je dit nog leest..