Bezieling en Geboorte

[Darluz]

Dag allemaal,

Vandaag pluk ik de aardbei.

Naar aanleiding van mijn netwerkgesprek met Mabel van den Dungen heb ik afgelopen week mijn vervolgplannen aan haar teruggekoppeld.

Ik heb besloten mezelf een periode van 3 maanden te geven om het hart van mijn schrijven te onderzoeken en met verkregen adviezen aan de slag te gaan. Te denken aan een weblog voor mijn schriftelijke identiteit, het lezen van literatuur, het verdiepen in de verschillende tijdschriften en schrijfgenres, het bezoeken van andere schrijfwerelden, wie weet zelfs geschreven werk insturen, vacatures in de gaten houden, ervaring opdoen. Aan de slag met een stappenplan.
Maar bovenal in gesprek blijven met mensen die mij dichter brengen bij die schrijfwereld waar ik thuis kom.

Ik heb Mabel voorgesteld uiterlijk 15 december op haar (zeer) gulle stageaanbod terug te komen. Haar reactie was hartverwarmend. Ze vond het fantastisch om te horen. Ze wist niet wat de situatie qua stagiaires was rond december,
maar ze zou zeker haar best voor me doen als ik tegen die tijd nog altijd interesse heb. Het was een warm en opgewekt briesje. Van iemand die oprecht meeleeft en meedoet. Een fijne aanmoediging van doe-je-best en zet-hem-op waaraan ik me kan warmen. Het waren aardbeien die ik hieruit geplukt heb.

Van die grote blozende jongens met vrolijk groen piekende kuif en grinnikende pitjes aan de buitenkant die in je mond tussen het sap door knisperen. Aardbeien die zich volzuigen met de zon die warm aanmoedigt en dan als gekken gaan glimmen.

Fijne aanmoediging van mensen op mijn pad die weten waar ze het over hebben is een welkom kado. Vooral als je zelf aan het begin staat. Dan glim ik.

Darluz

Tip:
sandwich aardbei-kwark-chocolade (op wit brood)
net een gebakje
glimt en bloost ook

[Darluz]

Dag allemaal!

Na de druif en de aardbei vandaag de riekende ananas.

Afgelopen week heb ik 2 keer met mijn leidinggevende rond de tafel gezeten om verder te spreken over ons nieuwe project. Ik merk dat hij mijn plannen zeer serieus neemt en hierover met meer mensen heeft gesproken waarbij hij de credits aan mij geeft en groot enthousiasme uitstraalt voor dit nieuwe avontuur binnen donorzaken. Hij spreekt hierbij in termen van het project Darluz (maar dan mijn echte naam). Ik voel een glimlach van oor tot oor en weer terug.

We zijn allebei gefocussed en met heel ons hart en hoofd erbij. Hierdoor komen de gesprekken tot kern en kwaliteit. Ook daar waar we aanvankelijk verschillen van ideeën blijft het vloeien en komen we tot een superlatief waarbij geïntegreerd en niet uitgesloten wordt. Gedachten delen is het mooiste spel dat er is als je beiden volkomen open staat voor andere gedachten en met hetzelfde doel voor ogen speelt.
In pretlichten en lachkuilen maken we tussen het brainstormen door verbinding en zie ik het enorme plezier van het samen creëren. De ruimte en vrijheid (vertrouwen!) die ik krijg en de respons is niet te beschrijven. We hebben er allebei zin in! De robuuste ananas ligt op tafel.

Om te kijken of de tijd rijp is, hebben we eerst de ananas aan zijn groene brutale stekels getrokken. De binnenste bladeren horen dan makkelijk los te komen, dan is de ananas rijp en niet met geweld uit de boom gerukt. We wilden het zeker weten. De kleur (prachtig geel, weinig groen) en ook de geur (van pure sap die zijn weg naar buiten zoekt) waren ook aanwijzingen in diezelfde richting. De tijd is rijp. Dat was mooi en het rook lekker.

Daarna zijn we gaan kijken hoe we het sap er het best uit kunnen krijgen. De geur is puur belofte en die belofte moet je waarmaken. We willen hierbij zo optimaal mogelijk gebruik maken van de eigenschappen en aardigheden van de ananas.
De (prachtige) stoere sterke schil. Met houtachtige schubben, een schorsige huid. Het volgezogen vruchtvlees en de speciale bijt die niet te vergelijken is met een bijt in een appel of banaan. De dikke puntige donkergroene bladeren op de kruin. Het pure sap. De witte harde kern die veel mensen eruit snijden.
Uitgangspunt is dat we zoveel mogelijk ananas in 1 bijt willen kunnen proeven, zien, ruiken, voelen. En de ananas hierbij geen geweld aandoen. Niet bijlen en zagen dus. De ananas in al zijn mogelijkheid zien en deze verder uitdiepen en vernieuwen.

De ananas in ronde repen snijden, wat goed bij cake werkt, viel dus af. Deze methode is weliswaar handig want je kunt elke keer een plakje eraf snijden en de rest in de koelkast on hold leggen. Maar voor de ananas minder prettig. Half onthoofd in de koelkast en het vruchtvlees roept dat het tocht. Het sap probeert zich terug te trekken in het veilige vruchtvlees maar die raakt eens vol en kan niet nog meer opzuigen dan zij al zuigt. Aan de tochtrand ontstaat een riekend gelek en uitdroging. De hele koelkast smaakt ineens naar ananas. Het vruchtvlees raakt gedesullisioneerd en verhardt.
Het duurt niet lang of heel de ananas (ook in de top) weet ervan want het gonst van de ananasverhalen in de koelkast.
Geen enkele smaak komt meer tot zijn recht. Daarbij komt dat je de schijf op je bord keer op keer moet ontdoen van de robuuste houtachtige schil, waardoor er weinig overblijft van die krachtige schors. Ervan uitgaande dat dit kunstje echt een kunst is en de meesten er zich met een paar grove hakvlakken vanaf brengen, gaat er hierbij wederom vruchtvlees verloren. Dan moet de witte kern er ook nog vaak uit, vindt men. En dat wordt dan allemaal bij elkaar met de neus omhoog tezamen van het bord geschoven en afgedankt. Van de ananas blijft geen donder over. En natuurlijk zijn er ananasvrienden die de kunst beheersen om prachtige diagonale snijlijnen te snijden langs de ronde binnenste kern en zo al het vruchtvlees benutten en alleen een klein wit rondje overhouden. Maar dit is meer uitzondering dan regel. Een andere manier dus.

Wij hebben de ananas eerst in de lengte gehalveerd zoals je dit ook met een meloen zou doen. Met een vlijmscherp mens, snel en pijnloos, de ananas voelt er niks van. Je kunt hem zo weer in elkaar zetten, niets is verloren gegaan. Afhankelijk van het aantal mensen dat dorstig loopt te wezen, blijf je de ananas halveren. Je krijgt dan mooie gelijkmatige langwerpige stukken (net als bij de meloen). De blaadjes komen dan los te zitten, dat gebeurt vanzelf, ook weer geen geweld voor nodig. Deze steken we straks in het bolletje ijs (vernieuwing). Met de grote bladeren kunnen we dit ijs oplepelen (geen lepel meer nodig). De schil is handig om de ananas aan vast te pakken als we hem eten. Dit spaart bord en bestek uit, en we voelen ons mobiel blijven bewegen.

De witte kern snijden we er alleen uit als deze echt te hard is, want dat is teken dat er geen enkele druppel sap inzit, en dan is het vergelijkbaar met een pit van elke andere vrucht. Zijn bedoeling is dan niet-eetbaar overblijven. Dat willen we respecteren. We gaan dus niet op de automatische piloot de witte kern uit de ananas snijden en daarmee onszelf en het oude te herhalen. We geven het een nieuwe kans en proeven in elke kern een nieuw keuzemoment.
Als de kern pitmateriaal blijkt, dan kan dit in 1 vloeiende moeiteloze beweging weggesneden worden. No swet no pain. De ananas voelt het hooguit kietelen. De witte kern zelf wordt onze uitdaging om iets mee te doen, niet te snel denken in termen van onbruikbaar afvalproduct.

Eindelijk kunnen we onze tanden in het vruchtvlees zetten. Dan komt het genieten en uit dit genieten nog meer inspiratie om elke keer meer uit een ananas te halen. Van de kaalgevroten schors blijft een halve maan over. Daar maken we bootjes van die in de vijver onze ideeën vrolijk ananasriekend ronddrijven.

Volgende week ga ik samen met de leidinggevende en een extern persoon praten over de kickoff/aftrap van ons project,
het moment waarop we het op de afdeling naar buiten brengen. We willen dit doen in de vorm van een bijeenkomst voor alle medewerkers binnen Donoradministratie en Callcenter waarin we het ananasgevoel gaan aansnijden. Op een nieuwe en verfrissende manier zodat iedereen zo veel mogelijk uit de automatische piloot en ingeblikte gedachten geïnspireerd wordt te komen. Want uit v e r s e ananas kun je zoveel meer halen.

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Ik sluit het vierluik af met walnoten.

Afgelopen donderdag had ik een netwerkgesprek met Boudewijn Slager, een bezield loopbaanadviseur die in het verleden veel ervaring en contacten heeft opgedaan binnen de wereld van de uitgeverijen.
Ik wilde met hem spreken over het hart van mijn schrijven, en de verschillende (tijdschrift)werelden waarbinnen bezieling, ontmoeting en ervaring het vertrekpunt van schrijven is. De dinsdag ervoor heb ik hem telefonisch benaderd en nodigde hij me uit om de daaropvolgende donderdag te komen praten. Het was een fijne vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn en tussendoor veel rust en ruimte. Iets van warmte.

In de trein naar Amsterdam bedacht ik me dat ik intuïtief het gesprek inging. Een aantal brandende vragen in de pocket, maar veel meer ook niet. Het gesprek en het moment plukken zoals het zich aandient, en het niet onder laten nevelen door van tevoren opgezette praat, want dit gaf een rookgordijn aan ellende (zie druiven plukken).
De zon beloofde wat. En scheen eigenwijs tussen mijn zenuwen door. Voor zenuwen bleek bij aankomst geen enkele reden. Er was meteen wederzijdse sympathie en ontspanning.

Het was een bijzondere ontmoeting waarin ik mij volkomen begrepen en beantwoord heb gevoeld en waarin het hart van mijn schrijven niet alleen ontvangen werd, maar goed voor mogelijk gezien. Zonder concessies.
Boudewijn heeft het hart van mijn schrijven gedurende het hele gesprek geen seconde uit het oog verloren. En het belang van dat hart om geraakt te willen zijn (en dit ook nodig te hebben om te leven), begrepen. Hij heeft daarmee mij als persoon die in de kern op zoek is naar verbinding en vervlechting, in zekere zin geldig verklaard. Sterker nog, beantwoord.

De momenten uit het eigen leven en het eigen zoeken die hij met mij heeft gedeeld waren stuk voor stuk verhalen die mij in de kern raken en waarin ik herkenning vind. Tegelijkertijd overstijgend in de zin dat ze mij meer dan alleen mezelf aanreiken. De betrokkenheid en openheid heeft me omringd, geraakt en bewogen. Ik kwam als vanzelf en geheel natuurlijk tot mijn kern. Niet veel mensen geven iets persoonlijks weg in het meedenken met een ander. Het uitwisselen van stukjes leven met elkaar vanuit verbondenheid, is ingrijpend anders dan het verwoorden van de les zelf. Een oprechte ervaring van een ander maakt de les doorleefd, echt, voelbaar, en ingebed. Dat is mijn persoonlijke ervaring en voor iedereen anders.
Iets van jezelf weg geven en in het contact leggen is een gulle investering in een ander. De parallellen en excursies naar andere onderwerpen tijdens het gesprek hadden ziel en daardoor zin. Het was een ruimte van samenzijn waarin ik, maar ook de ander zichzelf heeft willen laten zien.

Naast een oprecht en opgewekt gevoel heeft hij me concrete nieuwe mogelijkheden aangereikt. Niet alleen ten aanzien van mijn verdere stappen in de richting van Happinez, maar ook de wereld van de televisie komt ineens dichtbij.
Mijn passie voor taal-beeld-geluid bracht hem tot deze wereld. We zijn achter het internet gaan zitten en hebben gezocht op personen/programma’s die mij raken. Rob Felderhof (Villa Felderhof), Bas Haring (Stof), Het Klokhuis, Zomergasten, De Lama’s, documentaires/portretten. Het leek mij onbereikbaar, moeilijk denkbaar. In mensen/programma’s die mij raken een mogelijkheid zien, was zijn advies. En aan elke gedachte (of gevoel van onzekerheid) die dit lam legt voorbijgaan.
Leven met de eigen onzekerheid is ter sprake gekomen. Boudewijn opperde het idee om met 1 van die mensen in gesprek te gaan. Hij sloot niet uit dat die ander wederkerig ook iets in mij ziet. Hij had het hoopvolle nieuwtje dat ook een ander in mij kan zien of ik ergens wel of niet thuishoor. Het geraakt zijn vanuit je kern is inderdaad over het algemeen vaak wederkerig. En daar waar dit niet zo is, heeft het niet zo mogen zijn en zoek je verder.

Hij gaat mij in contact brengen met een redacteur van Vrij Nederland omdat zij en ik elkaar naar zijn idee goed zullen begrijpen en zij mij wellicht een contact in mijn beoogde schrijfwereld kan bezorgen (niet de VN zelf). Ook de Ode kan een goede bron zijn die mij mogelijk informatie of een contactpersoon op kan leveren, onderweg naar een wereld waar ik thuis kom. Mabel heeft in een eerder gesprek dit blad ook als mogelijkheid genoemd.

Boudewijn heeft me bovendien vertrouwen gegeven in mijn eigen aanpak, met als centrum intuïtie. En me op het hart gedrukt bij mijn eigen gevoel te blijven. Hij zag in mij iemand die wist wat ik wilde en dit op de juiste plek wel weet te verkopen. Vanuit mijn eigen bezieling met mensen spreken en vanuit het moment, zou mij daar brengen waar ik thuis hoor.
Een proces dat heel je leven lang duurt.

Onderweg naar huis proefde ik de smaak van walnoten die zonder moeite en zonder kraken open gaan. Walnoten openen waarbij je de noot noch de dop verwoest dat kan niet iedereen. Zelf kan ik dat alleen met een briefopener of een puntige schaar. Die steek je in het kleine puntje onderaan de vlakke kant van de walnoot. En je draait een paar keer. Het slot van de walnoot springt dan vanzelf open. De noot en de notendop allebei nog perfect in staat. De kern intact en in volle glorie.
Maar dit was toch iets anders.

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Mission Happinez heeft afgelopen week een vervolg gekregen. Mijn brief aan Inez. Het zou een titel voor een roman kunnen zijn.
Met als ondertitel: een weesgegroet, mag ik een baan. Op het eerste gezicht weinig romantisch aan. Tóch, als ik zie hoeveel versies hier met zorgvuldig gew(r)ik en geweeg aan vooraf zijn gegaan, verdient het een plek op de psychologische schap naast andere onzekere briefverhalen die meesterlijk en veelbelovend eindigen, dankzij co-schrijverschap.

De versies zijn per electronische meeuw tussen mij heen en Pierre terug gevlogen. Hij plaatste er keer op keer bruikbare adviezen bij. Onze visies zijn aanvullend en Pierre heeft geen last van zenuwen, hij waait er als een frisse, praktische wind doorheen. Niet mijn sterkste kant als het gaat om zelfpresentatie.
In woorden tot ziel komen is onder een trilling van zenuwen niet eenvoudig. Ook het gesprek met Boudewijn en het telefonische druifspektakel leverden tips op om mee te nemen. Na versie 3 dacht ik de definitieve versie in handen te hebben. Ik besloot dit keer niet alleen Pierre, maar ook Boudewijn de versie te sturen.
Een prachtige versie is hieruit gerold. Laat ik daar nu graag onbescheiden over zijn. Van zelfpresentatie hebben zij duidelijk alle soorten kaas gegeten.

Zoals ik het bezie, is de inhoud en ziel van mij en de structuur en zelfverzekerdheid van hen. Deze ervaring heeft het schrijven van een ‘sollicitatie’ brief verheven tot een kunst. Ervan uitgaande dat telepathie bestaat en dat gebundelde gedachten die naar 1 persoon uitgaan ontvangen kunnen worden, heeft Inez een formidabele week achter de rug.

Uit het gesprek met Barbara van Erp (redacteur VN) kwam gisteren het laatste staartje, een inzicht. Deze heb ik verwerkt in mijn cv. Het blijft jammer dat je de eigen ziel niet uit de mouw kunt schudden en geruisloos in een envelop kunt laten glijden om dan per wind direct te laten bezorgen met de hartelijke groeten van de zon eronder. Maar het is niet anders. We leven (helaas) niet in een dierenverhaal van Toon Tellegen. Gelukkig is papier geduldig en stil, dat geeft concentratie en word ik omringd door goede adviezen.

De meeuwen hebben de brief gisteravond rond 20.00 uur bezorgd. Met een onzichtbare maar daarom niet minder verpletterende regel eronder: met dank aan Boudewijn en Pierre, zonder wiens adviezen deze vrucht nog aan de boom zou hangen.

Het wachten is nu een schone zaak. Vanochtend heb ik als een meeuw op de wind, op mijn bus staan wachten. De buschauffeur vroeg zich af wat hij zag. Hij is het niet gewend dat ik met een gevleugeld warm geduld op hem sta te wachten en dat mijn buskaart zo kalm met mijn geduld meewappert. Ik rol meestal met wind en al de bus binnen met een fronsende gekreukte buskaart en rol ons beide voor zijn neus uit. Hij moet er vaak om lachen, maar vandaag keek hij verbaasd. Ik heb hem uitgelegd dat ik me aan het voorbereiden ben. En dat het straks een kwestie is van vliegen. En dat het niets persoonlijks is, en ik de volgende keer weer naar hem grom, fluit en snuif omdat hij laat is terwijl ik onderzoek of het gaspedaal wel werkt. Hij begreep het gelukkig en veegde zijn vriendelijke witte snor, die ook op het krullige punt staat weg te vliegen.

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Afgelopen vrijdag heb ik een gesprek gehad met Barbara van Erp, redacteur van Vrij Nederland. In de trein ernaar toe zocht ik mijn rust en concentratie op.
Deze werd na een half uur ingedeukt door een grafstem die zwaar en traag door de intercom bromde dat er een aanrijding was geweest en de trein niet doorreed. Ik en velen met mij pakten dezelfde andere trein, volgestouwd met vissen happend naar zuurstof. Gelukkig vond ik een plek en minder gelukkig was dit naast iemand die op 15 minuten na de hele tocht in zijn mobiel heeft lopen stampvoeten dat dit toch zomaar niet kón, want hij was wéér te laat, en dat het maar góed was dat hij de politiek (SP) inging. Ik vroeg het mij af. Ik probeerde mijn en zijn rustpunt te onderhandelen door hem aan te kijken en iets in mijn ogen te leggen van: is-dit-nu-een-manier-om-kiezers-te-trekken-kom-eens-tot-bedaren-man-ik-heb-zo-een-belangrijk-gesprek-en-het-interesseert-me-niet-dat-jij-bij-de-SP-gaat-is-dat-overigens-echt-nodig erg-sociaal-ben-je-niet-noch-ruimdenkend-schuif-eens-op-je-stem-slaat-striemen-tegen-mijn-wang. Het effect was averechts. Ik ben maar uit het raam mezelf tot hypnose gaan staren. Toen hij ophing ging er een zucht van jewelste als een wave door de trein. Totdat zijn woeste mp3 speler in schreeuwen uitbarstte en de oorlog tegen de NS bloederig naas me verder ging in death metal taal die de hele trein wegblies, bijna verorberde. Deze man heeft een onwisbare indruk op zijn omgeving achtergelaten en dat was duidelijk zijn bedoeling. We waren er allemaal kapot van en kunnen onze oren wel beter besteden.

Ik kwam een uur later dan afgesproken aan op het terras waar Barbara op mij zat te wachten en we besloten een blokje te gaan lopen. Haar baby was mee, en die had zich natuurlijk een uur lang stierlijk verveeld met wachten op een vreemde dame. Er was meteen een click. Die kan ik het best uitleggen aan de hand van de ogen. Felix (baby) had een grote blauwe glimlach in zijn ogen die zacht is en tegelijkertijd dapper. Barbara had dezelfde glimlach in het diep donkerbruin, maar net zo gul en optimistisch al lag er in de hare natuurlijk wel wat meer levenservaring. Haar manier van zijn was mij vertrouwd, iets van herkenning. Ik was verkocht.

We liepen naar de redactie van VN waar Barbara me rondleidde terwijl Felix als een gelukspop liefdevol van de ene in de andere vertroetelende armen zweefde. Felix was zo klein als die was een volleerd bliksemafleider waardoor ik rustig en onopvallend wat van de sfeer heb kunnen inademen. Een sfeer van stilte en concentratie die vrij en ontspannen in de ruimte hangt en het zachte tikken van vingers op het toetsenbord. Er zaten schrijvers, redacteuren, een persoon die de foto’s bewerkt, eindredacteuren allemaal tezamen in 1 grote open hoge zaal in clusters bij elkaar. Het viel me op dat 1 van de schrijvers een krachtige levendige blik op oneindig had die van zijn scherm naar zijn vingers op en neer schoot, totaal verzonken in de wereld waarover hij schreef en het vinden van letters. Het gevoel dat ik op de goede weg ben en dat de schrijfwereld mijn wereld is, overviel mij.

In het pand waren meerdere redacties ondergebracht van dezelfde uitgever (b.v. tijdschrift Psychologie). Na de rondleiding kwamen we in de zon op een terras verder op verhaal. We hadden een VN meegenomen om te analyseren. Barbara vertelde me hoe zij geheel zonder papieren het redactievak in was gerold. Het was een indrukwekkend verhaal van vele wegen die naar Rome leiden. Ik voel hieruit een optimisme dat ik er zonder papiertje wel kom.

Ze vertelde me van origine zelf niets met schrijven te hebben. Omdat zij een grote honger heeft en altijd gehad om zich verder te ontwikkelen maar dit niet in de studiebanken heeft gedaan, heeft zij altijd veel gelezen. Het schrijven is vanzelf gekomen door veel te lezen, en door redactionele ervaringen steeds verder uit te bouwen. Nog altijd is lezen een groot onderdeel van haar werk. Research doen, artikelen lezen, boeken lezen, internet en de eigen database waarin alle gepubliceerde artikelen over 1 bepaalde persoon terug te vinden zijn, raadplegen.

We hebben het gehad over het schrijfhart van VN, en deze vergeleken met het mijne. De VN is met name gericht op actualiteiten, nieuws, wereldlijke onderwerpen en beschrijft deze van buitenaf. Ik ben een persoon die weken, soms maanden geen enkel journaal kijkt en hier erg gelukkig bij leeft. De actualiteiten zelf zetten mij zelden in vuur en vlam, het zijn vaak de achtergronden van die actualiteiten, de verhalen van de mens erachter die mij warm maken. Als ik de VN bestudeer zijn het met name de stukken die over mensen gaan die me interesseren (de interviews, of de stukken waar mensen over zichzelf en het leven schrijven), en ook de sectie letteren, kunst en cultuur. Barbara schrijft o.a. de artikelen voor de sectie Kunst en Cultuur.

Ze raadde me aan een stageplek te organiseren. En vertelde me dat men in redacties vaak warm loopt voor mensen van mijn leeftijd die levenservaring hebben ten opzichte van een 23-jarige die koud onder moeder vleugels vandaan komt. Ik sprong onzichtbaar op uit mijn stoel. Ze vertelde me dat er op dit moment veel interne beweging binnen VN was in de sectie Kunst en Cultuur en geen goed moment om een stageplek binnen die sectie aan te vragen. Ze bracht me op het idee om een blad op te delen in items en wellicht voor 1 specifiek item in stage te gaan. De stages zijn vaak fulltime, maar ze sloot niet uit dat er redacties waren waar een stage van enkele dagen per week mogelijk was zodat ik daarnaast kon blijven werken om rond te komen.

We hadden het over de verschillende bladen en uit zichzelf noemde ze het tijdschrift Rails in relatie tot mijn schrijven. De overige bladen waar mijn hart naar uitgaat kende ze helaas niet. Het toeval wil dat ik een van diegenen ben die de Rails altijd mee gapt uit de trein omdat ik dit inderdaad een geweldig blad vind. Ze vertelde me dat de redactie van Rails een kleine redactie was, en dat ik het juist van dit soort kleine redacties moest hebben voor een stageplek. Ze gaf me het idee dat die redacties heel goed benaderbaar waren. Ervaring opdoen bij een vrouwenblad zoals BLVD was ook een optie die zij noemde. Haar advies was te gaan voor een maandblad, niet een dag- of weekblad. Ze benadrukte dat de slaagkans voor een stage groter werd naarmate de uitgeverij minder groot was, en de redactie van het blad niet gevestigd was in 1 van de grote steden maar in de omringende steden.
Het Colofon achterin elk tijdschrift gaf goede informatie over wie je het best kon benaderen en bruikbare adressen. En anders dan was dit eenvoudig via internet te achterhalen.

Felix hield zich kranig gedurende het hele gesprek, maar begon zich te realiseren dat hij die dag toch wel erg veel verschillende armen, ogen en stemmen had gevoeld en dit voor zo’n klein dapper ventje. Hij had er nú genoeg van. Dat die rare dame zei dat zijn naam 'geluk' betekende in het Latijn wist hij al lang, en dat geluk werd nu wel héel erg op de proef gesteld. Daarbij had hij nu toch wel érg lang zijn moeder aan allerhande wezens uitgeleend en wilde haar onverdeelde aandacht terug. Die vreemde dame die wist nu toch zeker wel genoeg en anders kon híj er wel een boek over schrijven. En zijn moeder had toch net gezegd dat die dame best nog eens mocht bellen dus dat was dan opgelost, maar niet in zijn tijd graag. Ook vond hij het niet eerlijk dat hij al die tijd droog stond terwijl die vreemde dame aan haar ice-tea zat te lurken, zijn speen was lang zo lekker niet, waarom mocht híj eigenlijk geen rietje. Hij was ontroostbaar. Tijd om naar bed te gaan. Barbara en ik namen afscheid terwijl ze me nog een laatste tip gaf om -nu ik toch in Amsterdam was- naar de winkel Athenaeum te gaan op het Spui. En ik heb het geweten. Ik heb 2 uur tussen ontelbare tijdschriften gedanst waarvan ik het bestaan niet wist, en met een tas vol moois heb ik de stad glunderend verlaten. Mijn hart sprong open.

Een glimlach, groot, gelukkig en blauw.

Het is toch niet te geloven.
Ik voel me steeds dichterbij huis.

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Voor degene die zich verzwikt en verstuikt heeft in de metaforische ananas, volgt nu een bondig vervolg in blessuretijd. Aanstaande maandag vindt het gesprek plaats met de externe trainer. Het heeft er niet eerder van kunnen komen, maar de ananas lives on. Een goede winter die mij tegenhoudt.

Van Barbara heb ik vandaag per mail een krachtige opsteker gekregen en een lieve deur die openstaat. Zo eentje met glas-in-lood. Aan de vruchten (Felix) herkent men de boom. Het was dan ook precies zoals dat vaak gaat bij gelukkige bomen: dan hang ik in zwiepende schommels ondersteboven in een omhelzing van woorden. Niks sentimenteels aan. Een omhelzing is vaak kort en onvergetelijk krachtig.

Van Inez heb ik nog geen reactie gekregen. Ze vraagt zich wellicht af wat die onzichtbare regel (die haar verpletterd heeft) te betekenen heeft en heeft er een privé-detective op gezet. In dat geval kan het nog even duren eer ik respons krijg. Wie weet experimenteert ze nu zelf wel met onzichtbare regels in de Happinez. Ik heb er een stille koffer van vol en kom deze graag hoogstpersoonlijk afleveren.

Misschien is ze bezig haar uitgever over te halen ´Mijn brief aan Inez´ te publiceren (met harde kaft) en het op dat bewuste psychologische schap naast andere briefverhalen (die meesterlijk eindigen) te krijgen. Dat vind ik goed en het liefst voor morgen. Dan mag ze wel opschieten.

Ik maak nu grapjes en dan is het menens. Het weglachen van zenuwen als je vergaat van de kriebels.
Is net zo goed een harde kaft.

Darluz

[Darluz]

Dag allemaal,

Mijn lichaam heeft besloten met hamerslagen in het hoofd aan te geven wanneer iets genoeg is.
Mijn huidige werkomgeving is luid en duidelijk genoeg (het project buiten beschouwing gelaten).
En dat is geen pretje.
Karweitjes, klusjes die ik eerder zonder morren want-hup-in-de-automaat klaarde, met twee vingers in de neus en 8 in de lucht,
doe ik nu met luid getimmer in het hoofd.
Timmersalvo’s van loodzware demotiverende werkzaamheden kettingbotsend op onwrikbaar metalen oninspirerende denkwijzen
die zich herhalen als een gong in een gong in een gong.
Kadoing-oing-oiing.
De harmonie in elk geluid is uit mijn hoofd gerukt. Het klettert alle kanten op.
Tussen het gekletter door handel ik telefoontjes af en doe administratie.
Ik heb hierbij al mijn vingers, ook die twee in mijn neus waarmee ik normaal makkelijk wegkom, hard nodig om mijn implosieve hoofd vast te houden en niet als een paard door te laten draven.
Glorieus maar-niet-heus.
Mijn hoofd had weinig zin in om daar te zijn.
Het 'daar zijn' kostte afgelopen week dan ook meer energie dan me lief is.
Het scheelde maar een ananas of mijn hart had het pand verlaten.

Inez heeft niet gereageerd en ook dit geeft onrust.
Het wachten als een meeuw op de wind, gaat me niet gevleugeld af.
Mocht ik na deze week nog altijd geen reactie gekregen hebben dan zal ik een vervolgstap moeten nemen.
Ik sluit niet uit dat ik opgepropt lig te wezen in een happinez prullenbakje.
Dan wordt het een minder gelukkige zaak om die kreukels glad te strijken en verder te gaan.

Mooier kan ik het niet maken. Het was een week om snel te vergeten.

Darluz

[Siebrich]

Hallo Darluz,

Deze week belde een vriend uit het westen. Hij werkt o.a. bij een biologisch tuindersbedrijf en vroeg of er in het oosten ook zoveel appels aan de bomen hingen. Hun laagstambomen waren zo vol dat de takjes zelfs afbraken door het gewicht.
'Mijn' twee appelbomen, tegenover het spoor, midden in de stad, hingen inderdaad ook boordevol met appels. En als het zonnig en onbewolkt is geniet ik van de bomen met de overvloed aan appels die warmgeel en zachtrood afsteken tegen de blauwe lucht. Als ik er langs fiets, kijk ik er altijd even naar.

Er is bijna altijd veel bloesem in het voorjaar, maar de oogst is elk jaar weer een verrassing. Soms zijn er twee jaren na elkaar dat er maar weinig appels zijn en het jaar erna hangt de boom weer boordevol.

Het is een beweging tussen veel en weinig, hoog en laag. Een natuurlijk proces...dat je ook in een mensenleven terug kunt vinden, zo ging ons gesprek verder.

Niemand is altijd in de wolken, je zou dan ook niet meer beseffen wat de waarde er van is. Juist in het donker besef je wat licht is.

Het is wel een kunst om je niet mee te laten slepen door de minder goede perioden. En dat kan ook betrekking hebben op praktische gebeurtenissen, zoals jij nu meemaakt. In de afwisselingen van 'goed' en 'minder goed', is een midden te vinden. En als je het midden opzoekt en de golfbeweging voor ogen houdt, besef je in 'stilstand' dat vanzelf de 'vooruitgang' weer zal komen. Al moet je er soms geduld voor hebben.

Groet van Siebrich