26 jaar en onzeker over wat ik met mijn leven aan moet

[Armegeddon]

Gewoon doorgaan! 1 jaar is niks! Probeer niet teveel te piekeren. Komt wel goed.

Beste Rudolf,

Hopelijk heeft al je harde werken je nu beloond. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe het met je gaat nu, zou je nog een update willen geven?

Deze brandende vraag omdat ik mezelf in jou zie. Alles wat je zegt of doet, is wat ik heb gezegd of zou kunnen zeggen of doen. Ik ben 30 en moet nog 2 jaar hbo.

Wat is de grootste les die je tot nu toe hebt ervaren?

[Dabo]

Soms moet je ook gewoon je eigen koers durven varen denk ik.

Ik deed zelf een universitaire opleiding, maar ben gestopt na m'n bachelor aangezien fundamenteel onderzoek me niet aansprak en de alternatieve opties eigenlijk ook niet. Geen master dus.

De jaren erna rolde ik van reorganisatie in reorganisatie. Meestal waren het gewoon MBO-banen. Toen kwam ik bij een bedrijf waar ik me erg thuis voelde en daar heb ik mijn nieuwe koers bepaald. Wel heb ik heel vaak gehoord dat het zo zonde is en dat het zo vreemd is dat ik geen baan op niveau zou kunnen krijgen. Helaas moest ik wel weg bij dit bedrijf, opnieuw omdat het economisch slecht ging. Al hebben ze het wel een beetje op de man gespeeld, wat mijn zelfvertrouwen niet ten goede kwam.

Bij de werkgever daarna ben ik toch dezelfde koers blijven varen, maar kansen waren nog steeds schaars. 3 jaarcontracten wegens economische onzekerheid, maar ach, dat was beter dan elke keer na een jaar weg moeten. Toen besloot ik opnieuw een studie te doen bij de NCOI, een HBO programma van een jaar.

Ook bij deze werkgever moest ik uiteindelijk weg en met een vrijstelling van werk zat ik eigenlijk al op het vertrekbankje. Maar ik voer mijn koers al 4 jaar en was niet van plan me van de wijs te laten brengen door zo'n stomme reorganisatie. Er kwam plotseling een interne vacature vrij die in de eerste instantie veel te hoog gegrepen leek en zich allerlei "problemen" voordeden. Maar ik wilde een gesprek afdwingen om te kijken of ik nog wel op de goede koers zat omdat de kansen maar niet kwamen. Volgens mij heb ik ze voor deze ene vacature wel 10 keer aan de telefoon gehad (al was ik niet alle keren de initiatiefnemer).

En wat gebeurde er? Ze hadden zich lelijk vergist, ik was juist wel een interessante kandidaat. Ik kreeg de baan, naar beneden bijgeschaald, met vast contract. Door de vrijstelling van werk kan ik vrije dagen verkopen om de studie te bekostigen. En zo heb ik ineens in 1 keer het complete pakket; baan op niveau, inhoudelijk interessant werkgebied, groeimogelijkheden en een vast contract. En zelfs een leuk salaris, al was dat niet de drijfveer.

Wat hier doorslaggevend was, was het feit dat ik zo enorm had doorgezet. Soms moet je blijkbaar ook gewoon wat lef hebben. Geloof in jezelf, geloof dat je het kunt en luister naar de mensen die je willen helpen om verder te komen. Maar wat je ook doet, geef niet zomaar je koers op. Als je er zelf in gelooft heb je uiteindelijk zoveel stakeholders en zoveel relevante prestaties dat ze gewoon niet meer om je heen kunnen.

[mariekevanoosterhout]

Dank voor je verhaal, Dabo! Hopelijk halen anderen hier inspiratie uit om ook hun eigen koers te (blijven) varen. Veel succes met je nieuwe baan!

Ben ook benieuwd of je hebt gehaald?

ik ben 33 onlangs geswitch van baan met volle overtuig bij nader inzien is het toch niks voor mij. Zitten nadenken en mog steeds weet ik niet zo goed wat ik wil.
vind het lastig om dat aan te geven, want ik durf niet...zit er net 1.5 maand. ik heb namelijk een gezin straks zit ik zonder baan en uitkering..wat vinden jullie?

Hxv

Hoi rudolf,

hoe is het nu met je? ik hoop dat het goed gaat. Ik ben zelf 20 jaar en ook depressief van de studiekeuzes. Toch wil ik jou in ieder geval meegeven dat je niet moet denken dat je nooit een vriendin zal vinden in jouw situatie. Je bescheidenheid wordt gewaardeerd en als je echt voor een meisje gaat zal ze daar heel blij van worden, geloof me! mijn vriend is nu 28 en heeft ook geen solide carrière, hij verdient niet veel en maakt zich soms ook zorgen, maar ik hou heel veel van hem en ik weet dat hij mijn steun daarin apprecieert. Ik weet niet hoe het nu met je studie gaat maar ik gun je alle geluk, weet in ieder geval dat er mensen zijn die om je geven

Groetjes!

[terrortukker]

Dag allemaal,

Alle posts hier klinken mij vrij bekend in de oren dus ik denk ik plemp ook even wat. Ben 21 jaar en sinds ik de HAVO heb afgerond zit ik met het opleidingvraagstuk. Heb alleen maar kut baantjes gehad waar ik me nooit op mijn gemak heb kunnen voelen en zo snel mogelijk weer weg wou. Elke dag denk ik over mijn toekomst na en ik word er momenteel een beetje moe van. Ik schaam me vreselijk over het feit dat ik soms zonder baan of opleiding zit en als mensen me vragen waar ik mee bezig ben weet ik niet wat ik moet zeggen, kunt u zich dat voorstellen op verjaardagen of met visite etc.

Ik weet niet hoe ik het moet oplossen omdat ik een lichte vorm van sociale angst heb ontwikkelt waardoor ik niet solliciteer op bepaalde banen en niet begin aan opleidingen die mij enigszins interesseren. Ik heb wel het gevoel dat als ik iets 'leuks' vindt qua werk of opleiding dat ik me er dan voor de volle 100% kan inzetten. Het enige wat mij bezig houd is naar de sportschool gaan, dit doe ik met veel plezier en zou in principe best een opleiding willen volgen (geen personal trainer dit lijkt mij niks) die over 't menselijk lichaam gaat. fysiotherapeut of bewegingsstudies maar dan schrik ik meteen omdat ik dan naar een HBO school moet gaan, presenteren etc...