|
6 september 2010, 11:55
|
Veteraan
|
|
Geregistreerd: 26 maart 2010
Berichten: 451
|
|
Je kunt het rustig neerzetten, maar anders verwoorden. Het "zat zijn" is ook naar mijn mening in een (toch formeel) stuk als een CV niet echt op z'n plaats.
Meer in de trant van op zoek zijn naar een baan waarin je langere tijd je enthousiasme in kwijt kunt. Klinkt wat positiever
|
6 september 2010, 21:40
|
Lid
|
|
Geregistreerd: 4 september 2010
Berichten: 15
|
|
Wat ontzettend pijnlijk voor je, om steeds weer die afwijzing te moeten ervaren. Jeetje, ik vind het echt erg om te lezen, hoe mensen zo onbegripvol kunnen zijn. Ik dacht dat P&O 'ers wel geleerd werd om tactisch te zijn en dat ze goed met mensen moeten kunnen omgaan.
En als je eerlijk bent over je verleden, als je zegt dat persoonlijke omstandigheden de oorzaak zijn? Of zeg ik nu iets heel doms?
|
8 september 2010, 10:04
|
Seniorlid
|
|
Geregistreerd: 16 augustus 2009
Berichten: 30
|
|
Hallo allemaal,
Heel erg bedankt voor alle reacties.
Door omstandigheden heb ik mijn middelbare schooldiploma dus later gehaald dan gebruikelijk. Wel ben ik meteen na het halen van mijn middelbare schooldiploma aan mijn studie begonnen.
In die tijd gaf men de indruk van als ik maar mijn diploma's haal, ook al is het wat later, ik toch een goede kans op de arbeidsmarkt zou hebben.
Het begon al tijdens mijn studie. Tijdens een sollicitatiegesprek voor een vrijwilligerswerk door studenten werd ik ook al in een bepaalde hoek gezet. Later bij een sollicitatiegesprek voor een stage, duurde het weken voordat ik iets hoorde. Uiteindelijk heb ik zelf geïnformeerd, ik moest wel mijn trimester inplannen. Zij reageerden ook al denigrerend, zo van oh ja, dat is waar ook, helaas ben je hier niet op je plek.
Na mijn studie begon het. Steevast ieder gesprek werd mij gevraagd over mijn middelbare school. Ik heb het gevoel om iedere keer in de verdediging te moeten schieten.
Nu komt er nog bij dat ik nu ook nog erbij moet uitleggen waarom ik iedere keer van baan ben gewisseld. Voor mij was dat geen persoonlijke keuze, en hierdoor vluchtte ik weer in een andere baan waar ik zelf niet helemaal achter stond, maar ik wilde aan het werk blijven.
In de loop van de jaren heb ik al zoveel gesprekken gehad, en ik merk dat het me steeds meer energie kost.
Het liefst zou ik even een time out hebben, dat ik straks weer fris de sollicitatiegesprekken in ga. Door alle afwijzingen wordt ik steeds onzekerder en zie ik steeds meer tegen een sollicitatiegesprek op. Maar goed, ik moet natuurlijk wel een inkomen hebben.
|
8 september 2010, 14:24
|
Lid
|
|
Geregistreerd: 4 september 2010
Berichten: 15
|
|
En als je eerlijk bent? Je hoeft natuurlijk niet in detail te treden, maar werkelijk iedereen krijgt in zijn of haar leven te maken met problemen, de een vroeger dan de ander. Je hebt toch niks meer te verliezen.
|
8 september 2010, 20:55
|
|
Ik heb nog nooit iets over mijn Middelbare school in mijn cv gezet, anders dan het jaar van het behaalde diploma. Daar hebben ze ook niets mee te maken. Bij mij heeft er nooit iemand een vraag over gesteld.
Wel over andere nare dingen uit mijn CV. Blijkbaar "ruiken" ze (de interviewers) de onzekerheid/eigen onvrede met bepaalde plekken in het CV. Bij jou dus en ook bij mij. Zorg dat je jezelf verzoent met je cv (dus ook met de rare plaatsen erin). Dat vind ik zelf nogal moeilijk, maar het is voor mij ook de enige weg. Alleen dan kan ik vrij en neutraal vragen op dat vlak beantwoorden waar ze tevreden mee zijn. Anders blijft er een "luchtje" aan zitten (in hun gevoel). En dat is terecht, want het issue is binnen jezelf onverwerkt.
|
20 december 2011, 10:57
|
|
solliciteren
ik heb een ander probleem, maar toch wil ik hier even op reageren.
Ik heb dus helemaal geen problemen met solliciteren op zich. Ik word vrij snel aangenomen, terwijl ik echt geen kei ben in het presenteren van mezelf. Maar blijkbaar toch wel iets heb, waardoor ik snel aangenomen word. Ik zeg ook niet zo heel veel tijdens een sollicitatiegesprek, ik hou het kort en bondig en geef alleen de noodzakelijke en relevante informatie die ik kwijt wil. Verder blijf ik beleefd en bij rare te persoonlijke vragen ga ik er niet echt op in.
Wat ik kwijt wil, is dat ik na verloop van tijd, na de inwerkperiode, niet functioneer. Ik word bij elke werkgever weer weggestuurd. En dit knakt op een gegeven moment je zelfvertrouwen. Ik sta nu op het punt weer te solliciteren naar een baan die ogenschijnlijk perfect zou kunnen passen. Maar ik ben bang dat het ook weer niets gaat worden. Wéér een dumper. Mijn man heeft een baan, we redden het zo, dus het ik hoef niet persé te solliciteren en wéér voor de zoveelste onderuit te gaan (hoogstwaarschijnlijk). Voor mij de vraag: ´wat moet ik doen, zal ik wel of niet het risico nemen weer de mist in te gaan?´
|
20 december 2011, 11:07
|
Veteraan
|
|
Geregistreerd: 12 april 2006
Berichten: 1.720
|
|
Beste ......,
Uit wat je schrijft, maak ik op dat je niet veel vragen stelt tijdens het gesprek. Door deze vragen kom je er achter of de baan en de werkgever echt bij je passen.
Mijn advies: wel solliciteren als je weer aan het werk wilt.
Tijdens het gesprek vragen stellen (die vooraf op papier zetten) en een dag meelopen/kijken/observeren, voordat je ja tegen een baan zegt.
Succes.
Groeten van Hetty
|
21 december 2011, 00:12
|
|
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Niet geregistreerd
Wat ik kwijt wil, is dat ik na verloop van tijd, na de inwerkperiode, niet functioneer. Ik word bij elke werkgever weer weggestuurd. En dit knakt op een gegeven moment je zelfvertrouwen. Ik sta nu op het punt weer te solliciteren naar een baan die ogenschijnlijk perfect zou kunnen passen. Maar ik ben bang dat het ook weer niets gaat worden. Wéér een dumper. Mijn man heeft een baan, we redden het zo, dus het ik hoef niet persé te solliciteren en wéér voor de zoveelste onderuit te gaan (hoogstwaarschijnlijk). Voor mij de vraag: ´wat moet ik doen, zal ik wel of niet het risico nemen weer de mist in te gaan?´
|
Ik zou de oplossing in gedragsanalyse en -therapie/begeleiding zoeken.
|
|