Ongelukkig op werk

[mikmak1]

Ik ben nu sinds 3,5 maand aan het werk op de afdeling marketing / organisatie. En al vanaf het begin gaat het niet goed.

Ik voel me onnuttig en heel onzeker. Dit komt doordat weinig te doen heb en de dingen die ik na veel zeuren te doen zijn, zijn klein en hebben prioriteit heel laag. De grotere dingen worden enerzijds al gedaan door mijn collega’s en die willen het ook niet graag loslaten. (ik vraag 10 keer op een dag of ik ze kan helpen, maar het antwoord is steenvast nee)
o Collega 1; alles rond om CRM
o Collega 2; alles rond om marketing
o Collega 3; alles rond om creatievere dingen en evenementjes. Hij zit tevens op tijdelijk een andere afdeling.

Anderzijds kan ik de dingen die zij doen ook niet. In ieder geval niet voor mijn gevoel. Komt omdat ik kennis mis en ik het ook niet zo goed durf. De kennis die ik mis is kennis op het gebied van CRM, product kennis en duitse taal. Ik durf het niet omdat ik totaal dicht klap. Dit komt weer omdat alles wat ik dacht goed gedaan te hebben letterlijk woord voor woord anders moet. Krijg ook nooit complimentjes. Dit zorgt er voor dat ik op mijn werk me druk bezig hou met kleine administratieve dingen wat ik voor mijn gevoel nog niet eens goed doe. Ik heb ook totaal geen toegevoegde waarde. De dingen die ik doe worden 9 van de 10 keer niet gebruikt of zijn al 10 keer nagelezen / verbeterd zodat het mijn product niet meer is. Waar mijn collega’s over praten kan ik 9 van de 10 keer niet over mee praten. Als ik het vraag krijg ik een korte uitleg en dan gaan ze weer verder. Soms heb ik dagen dat ik echt soort van onzichtbaar ben.
Aan de andere kant ben ik ook zo bang dat ik het allemaal niet meer helder zie. Dat ik inderdaad het werk niet zie, dat ik inderdaad blij moet zijn met die kleine dingen, omdat ik een beginner ben. En dat ik grotere dingen ook gewoon niet durf omdat ik een lafaard ben. Dit is namelijk al de 2e baan in een jaar en bij de vorige baan verveelde ik me ook.

Als voorbeeld heb ik ook op mijn lijstje staan dat ik het intranet moet verbeteren. Maar het begint al dat ik niet eens weet hoe het intranet werkt en dat degene die het me kan uitleggen het te druk heeft. En ik durf er dan ook gewoon weer niet aan te beginnen. Bang dat ik het niet volgens hun richtlijnen doe. Dat mensen het weer onzin vind wat ik doe, bang dat ik het niet kan. Stel ga ik idd straks naar systeem beheer, en die willen me helpen. (die kans is al klein, want die hebben het dus rete druk en vinden het onzin) Maar goed stel dat, dan heb ik een aantal ideeën over hoe het moet. Maar wie ben ik, de nieuweling, die denkt dat het zo moet? Zij vinden het dan toch weer onzin en doen het toch weer niet. Nou dan heb ik weer een kut gevoel.

Als ik naar mijn baas toe stap met dit probleem zegt hij dat hij tevreden over me is maar dat ik als ik wat aan het probleem wil veranderen zelf initiatief moet tonen. Dat doe ik ook. Bijvoorbeeld laatst aangeboden om advertenties zelf samen te stellen en gister aangeboden om een soort van manual te maken voor nieuwe medewerkers zodat die wat meer weten wat er ongeveer gebeurd op de afdeling. (geeft mij ook weer het recht om bij mijn collega’s te vragen wat ze doen en daar wat uitleg over te krijgen) Vond mn baas een goed idee, maar als ik dit dan vraag aan mijn collega zegt hij dat het onzin is en dat alles toch weer anders is als er een nieuw iemand is. Druip ik dus weer af. De advertenties was ook geen goed idee want mn baas huurt liever iemand in die het dan doet, ipv het gepruts van mij. Daarnaast zegt hij dat de oplossing van het probleem is dat ik meer vriendjes moet maken in de organisatie. Kortom ga naar andere mensen toe en ga slijmen. Maar hoe kan dat nou als ik niets te doen heb. Ga maar eens naar een onbekend iemand toe die het druk heeft en vragen hoe zn weekend is. Ik ga al wel altijd naar de vrijdagmiddag borrel en lunch in de pauze in de kantine. Daar probeer ik wel met mensen te praten.
Ik was in dit gesprek ook zo gefrustreerd en verdrietig dat ik moest huilen. Hierdoor durfte ik ook niet heel erg op mn strepen te staan. Ik was veel te emotioneel. Dit komt ook omdat ik er nu al zo lang mee loop en het gewoon niet verandert.

Het gekke is dat ik normaal een hele assertieve meid ben, geen problemen heb om ook maar op iemand af te stappen of om dingen aan te geven. Maar op de een of andere manier lukt het me hier gewoon niet. Ik denk op de een of andere manier ook dat ik nu de beslissing moet maken dat ik me er bij neer moet leggen of weg moet gaan. Want nog een keer naar mn baas gaan zie ik niet echt heel erg zitten. Vooral omdat er toch niets verandert en hij toch al weinig tot geen tijd heeft. Inmiddels neemt het heel mn leven over en zit ik alleen maar op de klok te kijken wanneer de dag weer over is. Zodat ik weer mn zelf kan zijn.
Toch wil ik ook weer niet weggaan, want dit is dus al de tweede baan in een jaar tijd. Het staat super slecht op mn cv als ik weer weg ga. En aan de andere kant twijfel ik ook echt zo aan mezelf, dat ik bang ben dat het in een volgende situatie weer precies hetzelfde is.

Wat moet ik nu?

[JuliaV]

Hoi Mikmak,

Jouw verhaal had de mijne kunnen zijn...
Ik werk inmiddels iets langer op deze plek, in het begin vol zelfvertrouwen, ik "ging als een speer"
Toen ging mijn collega 4 weken op vakantie en daarna was er ineens vanalles niet goed... ik had het ook niet druk gehad, maar wel wat dingetjes ondernomen om meer te kunnen doen, maarja je bent nieuw in de grote organisatie, nieuw in de functie... waar begin je? ik zou ook niet zonder reden bij een willekeurig iemand het kantoor binnen stappen... wat die mensen doen sluit totaal niet aan bij mij werk... hoe kunnen ze mij dan aan werk helpen?

Ik werd er vreselijk onzeker van en durfde steeds minder goed initiatief te nemen... waardoor ik weer meer verwijten naar mijn hoofd kreeg geslingerd..

daarnaast is die collega ook nog een enorme controlfreak, en nu moeten wij samen de functie uitoefenen die ze b ijna 10 jaar in haar eentje heeft uitgevoerd... aan de ene kant wil ze meer initiatief zien, meer nieuwe ideeen... aan de andere kant is bijna geen idee goed genoeg, ze weet alles beter en bovendien heeft ze het liefst dat ik elk emailtje wat ik verstuur naar haar cc zodat ze me beter in de gaten kan houden...

inmiddels ben ik dus weer druk aan het solliciteren, want deze situatie werkt voor geen meter... ik ben er bijna aan onderdoor gegaan, loop nu bij een psycholoog (niet alleen hiervoor natuurlijk, het was een welbekende druppel)... ik ben nu niet zo labiel meer (bij elke boe of bah barste ik al in tranen uit) maar ben nog wel heel erg moe...

Hoe je dit het beste aan kunt pakken weet ik niet, want ik zit er zelf ook nog midden in... mij wordt geadviseerd om te gaan praten met de arbo-arts, maar wat die er verder aan kan doen?

het liefste ben ik zo snel mogelijk weg daar... er is me ook aangeboden dat ik de tijd krijg om iets anders te zoeken, ik krijg dan gewoon doorbetaald en hoef maar minimaal te werken... dat aanbod klinkt heel erg verleidelijk, maar ik ben toch bang... op deze manier verspeel ik wel mijn recht op een uitkering... nou ben ik niet zo heel bang dat ik die zal nodig hebben.... maar toch, ik heb nu een jaarcontract dus de komende 6 maand zouden ze niet van me af kunnen komen

Het enige wat ik je kan adviseren is probeer iemand te vinden binnen het bedrijf waarmee je hierover kan praten...
en verder zou ik toch alvast eens rond gaan kijken naar vacatures... praat jezelf niet aan dat het overal zo zal gaan... er zijn vast genoeg bedrijven die zitten te springen om jou en waar je je meteen goed op je gemak voelt... het ene bedrijf past nou eenmaal beter bij je dan het andere bedrijf...

ik ben er in elk geval achter dat ik niet bij te grote bedrijven moet werken, en al helemaal niet bij overheidsinstellingen...

misschien kan je dat ook voor jezelf bedenken? in welke ba(a)n(en) voelde je je prettig en waar kwam dat door?

[wieteke]

Dag Mikmak,

wat een ontzettende vervelende situatie waar je in bent beland. Als ik jouw verhaal lees heb ik nog een paar vragen;
welke opleiding heb je gedaan en voor welke functie ben je aangenomen? Ik neem aan dat er toch een "gat" in de organisatie was waar men "vulling" voor zocht. Overigens lijkt je verhaal erg op het artikel dat recent in de Intermediair stond over "bore-out". Er blijken relatief veel mensen die zich vervelen op hun werk. Maar daar ben jij niet mee geholpen.
Is er een collega (evt met dezelfde functie als waar jij voor bent aangenomen) waar je wel goed contact mee hebt en die je in kan werken en ook opbouwende feedback kan geven op je werk? Zo iemand heb je wel hard nodig wat deze situatie is vooral niet goed voor je zelfvertrouwen, die gaat op deze manier wel heel hardhollend achteruit.
Je kunt ook overwegen om toch nog een keer met je baas te gaan praten waarbij je nogmaals goed jouw problemen aankaart en ook samen kijkt naar de functiebeschrijving en de jouw taken die daar bij horen.
Mocht het allemaal niets opleveren dan zit er misschien toch niets anders op dan nog een keer verder zoeken. Drie keer is scheepsrecht....
Veel succes

[mikmak1]

Super bedankt voor de reacties!

Ik heb de opleiding facility management gedaan, maar eigenlijk meer een marketing gerichte afstudeeropdracht. Dus opzich sluit dat redelijk aan zou je zo zeggen.

In het gesprek met mijn baas heb ik ook letterlijk gezegd dat ik nog steeds niet weet waarvoor ik aangenomen ben. Hij geeft dan als commenaar dat er niet direct een functieprofiel is maar dat er 'gewoon' genoeg te doen is en dat ik dat zelf ook wel moet zien. Nou ik zie het dus niet... Hij is communicatief zo vaardig (of onvaardig tis maar hoe je het bekijkt) dat ik me na zo'n gesprek alleen maar dom voel dat ik het ook echt niet zie en denk dat hij gelijk heeft. Eigenlijk een hele knappe eigenschap :S.
Ergens heeft hij de strekking van het verhaal de vorige keer wel begrepen, want hij kwam zelf met het artikel uit de intermediar aanzetten. Dat hij aan me moest denken. Maar toen bracht hij het nog zo dat het mn eigen schuld was. Of ik interpreteerde het zo dat het mijn eigen schuld was. Ik herkende me overigens wel enorm in dat artikel!
Alle drie mijn collega's proberen ook echt een wit voetje te halen bij mn baas dus echt een goed gesprek met hun erover hebben en over de situatie op de afdeling is niet gemakkelijk.
Het is me wel een keer gelukt, iedereen was toen op dat moment afwezig en ik zat er toen echt doorheen en heb toen de situatie aan hem uitgelegd. Dat ik graag wat meer in gewerkt zou willen worden. Toen kwam het verhaal dat hij het in het begin (en stiekem denk ik nog steeds) ook heel erg moeilijk vond. Maar hij is daar later nooit meer op terug gekomen. En het heeft de situatie helaas ook niet verbeterd.

Ergens denk ik ook dat het in deze functie wel erg belangrijk is om creatief en intiatiefrijk moet zijn en ook zelf je eigen functie moet creeeren. Het is tenslotte marketing. Dus zo makkelijk wil ik het ook weer niet afschuiven op de hele organisatie. Ik kan me alleen dan zo kapot aan mezelf ergeren dat het mij dus niet lukt. En daar krijg ik ook al die stress van.

Ik kom ook net terug van mijn laatste gesprek met mn loopbaancoach. Heb het opgezegd. Ben nu ongeveer 6 keer geweest en het enige wat zij kan zeggen is zoek een nieuwe baan, dit past niet bij je. Of ga een opleiding doen. Makkelijk gezegd, er moet ook geld verdient worden, en met leren lukt dat helaas niet...

[JuliaV]

Oorspronkelijk geplaatst door mikmak1

Super bedankt voor de reacties!

Hij is communicatief zo vaardig (of onvaardig tis maar hoe je het bekijkt) dat ik me na zo'n gesprek alleen maar dom voel dat ik het ook echt niet zie en denk dat hij gelijk heeft. Eigenlijk een hele knappe eigenschap :S.

dit komt me zo bekend voor... heb de afgelopen tijd veel van dat soort gesprekken gehad... en ik kan je zeggen, dat is niet goed voor je zelfvertrouwen

ik begin nu kwaad te worden, ten eerste op mezelf omdat ik weet dat ik het WEL kan en me toch een minderwaardigheidsgevoel aan laat praten... en ten tweede op de persoon die me dit gevoel geeft, want dit is alles behalve opbouwende manier van kritiek geven

[Dien]

Wat sneu voor je zeg! Gewoon door solliciteren joh, want hier word je niet gelukkig van en als ik het zo lees, wordt het misschien alleen maar erger. Blijf in jezelf geloven, je hebt het gewoon niet getroffen met je werkplek en je collega's. Kan gebeuren (zelfs twee keer) en zodra je iets anders hebt, ben je er lekker vanaf! Succes!!!!

Hallo, ik snap jullie problemen erg goed. Ik was een tijdje geleden werkzaam in een bedrijf waar ik ook helemaal niets te doen had, dit is echt niet vol te houden. Toch heb ik dit precies 1 jaar volgehouden. Nu ben ik ergens anders werkzaam waar ik mezelf nog veel ongelukkiger voel dan toen.
Ik heb namelijk eerst 8 jaar een eigen bedrijf gehad waarna ik weer bij een baas ben gaan werken, toen in het bedrijf waar ik mezelf zo erg verveelde maar ik steeds tegen mezelf zei dat dat wel zal komen doordat ik een eigen bedrijf heb gehad. Toen toch de stap genomen om weg te gaan en nu ben ik bijna 3 maanden in dit bedrijf werkzaam waar ik me onwijs alleen voel. Wel veel werk maar alles moet ik hier helemaal alleen doen waardoor je zo verschikkelijk onzeker wordt. Steeds wanneer ik iets gedaan heb en het resultaat terug koppel is het niet goed of niet voldoende of moet het gewoon helemaal anders. Gek wordt ik ervan........... maar ja... ik kan toch zeker niet weer van baan wisselen ??? Mensen zien mij aankomen dat ik nu alweer aan andere baan heb. Soms zou ik wel gewoon gemeente tuintjes willen schoffeen, dan heb je verder weinig zorgen en kan je lekker onbezorgd je werk doen !!

Hoi Iedereen,

Helaas moet ik ook bekennen dat ik met hetzelfde probleem zit. Ik heb net een studie rechten afgerond en een jaar drie dagen per week bij een overheidsinstelling gewerkt. Dat was veel te traag voor me en ik verveelde me er. Ik had echter wel hele lieve collega's en dat maakte de dagen draaglijk.
Ik ben dus gaan solliciteren in de advocatuur en dacht mijn droombaan gevonden te hebben op een groot kantoor. Sinds een maand zit ik hier nu. Ik heb veel reistijd, maak 9 uur per dag achter een pc'tje in een kamertje en ben diep ongelukkig. Er is geen variatie what so ever en na informeren blijkt dat dat op deze sectie er ook niet in zit. Ik ken het gevoel niet op je plek te zitten en ik ben niet van plan om het maar te blijven aankijken net als bij de overheid.
Net als jullie ben ik bang dat als ik weer van baan wissel, dit slecht staat op mijn cv. Bovendien wat moet ik nu gaan doen? Dit is iets waar ik al van jongs af aan naartoe werk?! En als ik met een nieuwe baan begin, wie zegt dan dat ik wéér niet ongelukkig ben daar.
Ik wil echt graag werken. Ik heb naast een voltijdstudie altijd 2 a 3 dagen gewerkt, maar ik weet nu gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik weet alleen dat ik hier en nu erg ongelukkig ben.

[Primago advies]

Als je ongelukkig op het werk bent, maak dan deze opdracht.

Op deze manier ontdek je waar je ideale baan aan moet voldoen.

Groeten van Hetty

Hallo,

Ik ben al 15 jaar werkzaam in een bedrijf en sinds 2 jaar in een leidinggevende functie. Al van meet af aan ging het niet goed: de sfeer in het team was al lang beneden nul en als er iets is, waarin ik NIET functioneer, dan is het een slechte sfeer. Het ging van kwaad naar erger en heb het proberen oplossen. Vind van mezelf dat ik hierin de juiste stappen genomen heb, maar nu, meer dan een jaar later, voel ik nog steeds erg slecht, onzeker en ZEER ongelukkig. Opleidingen e.d. krijg ik wel, alleen coaching door mijn directe leidinggevende niet. Heb het gevoel dat ik hét gewoon niet in me heb. Eerlijk gezegd, moesten ze me morgen die verantwoordelijkheid afnemen, dan zou er een enorm pak van mijn schouders vallen. Maar aan de andere kant wil ik ook niet zomaar opgeven, dat is de eeuwige doorzetter in mezelf. Ik leer nu ook ontzettend veel, maar toch gaat het ten koste van mezelf. Ben enorm gestresseerd op het werk en kijk er torenhoog tegenop na een verlofperiode, om terug te gaan. Kan zelfs wel huilen als ik naar het werk rijd. En eigenlijk is er geen rechtstreeks aanleiding voor! Zo vreemd...denk dat ik echt met een burn out kamp...ben al in therapie geweest, maar heb het gevoel dat ik ook daar geen stap vooruitgeraak. Loopbaanbegeleiding overweeg ik nu ook, maar heb zo het gevoel dat daar iets uit gaat voortkomen waarvoor ik helemaal niet gestudeerd heb. En dus volledig zal moeten omscholen. Nu, wil alles doen om terug met een goed gevoel te gaan werken, maar in combinatie met een druk gezinsleven is dat ook niet evident...

Help, zit in zo'n negatieve en vicieuze spiraal...Wie ervaart dit nog?