Weer een slapeloze nacht, school/werk/thuis situatie..
Ik ben 24 jaar en ik volg op het moment de opleiding Interieuradviseur MBO NIV-4 op het hout- en meubileringscollege in Rotterdam. Het gaat niet zo heel erg goed met mijn studie.
Ik ben heel erg creatief op veel gebieden en ik ben zeker geen rekenwonder. Professioneel vind ik onmenselijk, emotie en gevoel vind ik heel erg belangrijk. Vooral omdat het in de maatschappij bijna niet meer voorkomt. De technologie houd ons dom (onwetend) en emoties worden steeds vlakker. Dit wist ik al vanaf kinds af aan en in dit jaar werd mijn gevoel bevestigd. Ik ben iemand met een gebruiksaanwijzing en een behoorlijk rugzakje. Deze twee dingen hebben mij geremd in mijn kwaliteiten. Maar Ik ben trots op wie ik nu ben, toch ben ik zoekende..
Even terug naar het begin:
- Ik heb VMBO basis - Zorg & welzijn gedaan. Ik koos voor deze richting omdat ieder meisje deze richting op ging. Ik wist op jonger leeftijd echt nog niet wat ik wilde bereiken.
- MBO Detailhandel Niveau 2: 1,5 jaar, niet afgerond. Slechte lessen en communicatie's binnen de school.
- 2 jaar fulltime gewerkt, nagedacht wat ik wil met mijn leven.
- MBO sign op het Grafisch lyceum Niveau 2, afgerond met twee vingers in mijn neus. Tijdens mijn stage merkte ik al dat ik niet op een golflengte zat met mijn collega's, zo kon ik sneller schakelen en veel sneller dingen oplossen. Heel deze opleiding was geen uitdaging voor mij, ik vond dit te makkelijk. Daarom ging ik zelf aan de slag om meer mijn grafische kwaliteiten te ontwikkelen. Logo's, brochures, posters noem maar op maakte ik na 1 jaar op het grafisch lyceum. Ik kreeg hier verder geen les in. Ik zoek uitdagingen, ik ben perfectionistisch en mijn werk is altijd geordend. Toch kon ik hier niet mijn passie in vinden.
- MBO Interieuradviseur MBO NIV-4, 2 jaar volgehouden, Slechte lessen (geen goede vakkennis), slechte communicatie's binnen de school. Geen geordend schoolrooster. De school staat slecht aangeschreven leerlingen kregen geen stage's hierdoor.
Dit wist ik natuurlijk later pas.
Mijn moeder heeft mij volwassen opgevoed en ik moest altijd al alles zelf betalen. Van haar moet ik altijd mijn tijd en dag nuttig besteden ook al ben ik ziek. Ik krijg weinig interesse of aandacht van mijn moeder en stiefvader. Als ik aandacht wil moet ik daar om vragen, nog steeds op de dag van vandaag ben ik het daar niet mee eens natuurlijk. Mijn moeder staat niet achter mijn keuzes natuurlijk maar steunt ze ook niet. Zo kreeg ik van de week nog te horen dat het rekenen van mij toch niet meer te redden valt en maar moet accepteren, misschien heeft ze gelijk? misschien ook niet.. Ze had het anders kunnen verwoorden. Ook mijn ouders en ik zitten niet op de zelfde golflengte. Het zijn totaal andere mensen dan ik, dit merk ik elke dag met alles wat ze doen. Dit is dus erg lastig voor mij. Privacy is er niet, en tja genoeg redenen om dus op mijn zelf te gaan wonen. Elke keer als ik er over begin krijg ik een opmerking naar me hoofd. Eigenlijk is mijn moeder gewoon bang om mij kwijt te raken. Maar het zet mij wel onder druk. Ik kan mezelf ook niet verder ontwikkelen.
Tot nu toe volg ik de zelfde opleiding (interieuradviseur, 4 jaar) op het hout- en meubileringscollege in Rotterdam.(eerste jaar) Ik heb een operatie gehad waardoor ik 6 weken afwezig was op school. Ik ben zelfs te enthausiast geweest door toch eerder naar school te gaan..Flauw gevallen op school etc. Ging niet goed. Elke dag na mijn operatie heb ik met een naar voor gevoel gezeten dat het niet goed zou zijn als ik uren van school zou missen.
Op school is er elke 9 weken een nieuw project. 11 maart was mijn eerste schooldag weer na mijn operatie, deze dag kreeg ik te horen dat de deadline voor mij nog steeds het zelfde bleef. Ik moest het project dus maken in 2,5 week.(einde 3e schoolperiode) Ik wist dat ik dit kon want mijn motivatie is oneindig en mijn discipline is heel sterk. Waarom? heel simpel, ik probeer op deze manier aan mijn ouders te laten zien dat ik het kan. Ik ben en blijf een echte strever. Maar gelukkig? nee dat ben ik niet.. Vaak niet tevreden over mijn werk omdat mijn ouders er vaak niet naar om kijken of dan is het 'o nou leuk toch of o wat mooi' ik ben een gevoelig persoon, ik weet echt wel of iets met gevoel is gezegd of niet..
Met school wist ik dat er iets achter zat.. Zo kreeg ik dus een gesprek met mijn reken docent. zij vertelde dus even dat ze gaan vergaderen en de kans groot is dat ik dit jaar opnieuw moet gaan doen (vanwege mijn absentie). Mijn rekendocent demotiveer mij door elke keer deadlines te stellen en te zeggen dat ik dit of dat moet doen, want als ik dat niet doe ga ik het niet redden. Ze zet mij onderdruk waardoor ik nog onzekerder wordt over dit vak. Ik had 2,5 week de tijd voor mijn project tot de eindweek van de 3e periode. Ik heb al mijn aandacht en mijn motivatie gestort op mijn hoofdvak Interieuradviseur. Een docent van dit vak vertelde dat ze trots op me was en gelijk gaf dat ik het op deze manier de periode wilde oplossen en niet had verwacht dat ik het af zou krijgen. Zo noemde ze mij dus een 'angel'. Eerder die dag huilde ik omdat ik me druk maakte om mijn toekomst, door het gesprek met mijn rekendocent. Ik betaal mijn eigen opleidingen, mijn motivatie is oneindig. Toch blijkt dit niet voldoende te zijn.. Mijn projecten zijn tot bijna in de punten helemaal top in vergelijking met andere leerlingen. Interieuradvies is mijn passie omdat ik in een rommelige leefomgeving woon. Heel mijn leven is er geen harmonie in huis, geen rust en chaotische sfeer. Niet alleen qua gevoel maar ook kleurgebruik, soorten meubels en materialen.
Ik ben gevoelig voor kleur materiaal en omgeving. Ik laat me helemaal gaan in mijn projecten en ik ben heel erg streng voor mezelf. Dit is natuurlijk niet goed maar daardoor lever ik wel hele goede projecten af. Toch is dit niet goed genoeg heb ik het idee.
Vaak denk ik was ik maar eerder gestopt met de vorige opleiding dan had ik doorgestroomd in het jaar dat rekenen nog geen examenvak was.. Dus kon ik deze opleiding in versneld traject(3 jaar) doen en kost het me 2,500 euro minder. Daarbij is het toch het overwegen waard omdat ik dan nog meer stage loop en wil ik hier goed gebruik van maken. In ieder geval mijn plan zou zijn om vooral mijn voordeel te halen uit stages in het buitenland.Ik hou van reizen, ontdekken, genieten en lekker onafhankelijk zijn. Dit kan ik goed combineren met deze opleiding. Ik heb het idee dat ik geen ander keus heb omdat ik 24 ben en gemiddelde leeftijd
in mijn klas is 17.
Maar mijn zwakste punten zijn dus rekenen en professioneel zijn. Dit zijn twee kanten die ik wel kan ontwikkelen maar ik ben bang dat dit heel moeizaam zal gaan. Ik moet me richten op mijn sterkte punten het liefst doe ik niets anders dan tekenen en met kleuren bezig zijn. Ik vind het prachtig om een bepaald gevoel over te brengen naar een ander. Dat maakt mij eigenlijk niet uit in welke richting of manier. Ik ben goed in mensen overtuigen en ik ben spontaan.
Diploma's, werkervaring. OJA werk.. ik heb 9 jaar gewerkt en ik weet niet beter.. Maar sinds vorig jaar werd ik toch echt te duur voor mijn zaterdag baantje.Ik heb dus geen werk meer. Ik ben wel aangenomen bij Eurocamp, dus ik ben in de zomer 2 maanden weg om te werken en levenservaring op te bouwen. Mijn engels is redelijk en ik ben daar onzeker over. Door mezelf in het diepe te gooien moet ik wel engels praten en alleen dingen ondernemen. Ondanks ik al heel erg volwassen ben voor mijn leeftijd vind ik dit een goede les voor mezelf. Helaas heb ik nog geen werk in nederland kunnen vinden. Ik ben misschien ook te moeilijk geworden, ik wil genieten en wil werk doen wat ik leuk vind. Dit vind ik belangrijker dan meer verdienen.
Ik vind geld niet belangrijk, geld maakt het makkelijk maar is geen sleutel tot succes. Geld is het gene wat ons kapot maakt. De maatschappij creëert ons op deze manier te leven, door naar andere te kijken en onzeker te worden. Inderdaad ook ik ben onzeker, ik kijk ook naar andere omdat ik me blind staar op mijn negatieve kanten. Dit moet ik los maken, hier ben ik mee bezig maar het gaat niet echt vooruit.
Er is geen liefde op het moment, als het op mijn pad komt accepteer ik deze. Maar nog steeds kan ik niemand vinden die op de zelfde golflengte zit als ik. Ik stoor me er niet aan, ik leef mijn eigen leven en ik zie wel waar ik eindig.Toch zet mij dit aan het denken. Ben ik te hard? ben ik de enige op deze leeftijd die zo denkt?
De reden waarom mij dit bezig houd is dat je zonder zonder papiertje nergens aan de bak komt. Terwijl het in de toekomst juist draait om voor je zelf en thuis werken. Hier heb ik natuurlijk geen problemen mee ! Maar toch heb ik zo mijn vraagtekens, weet ik niet wat ik moet doen en welke keuzes ik moet maken.
Excuses voor dit uitgebreide verhaal. Voor mij is dit de enige manier om duidelijk over te komen naar jullie.
Gr Taryza
|
Soortgelijke discussies
, maar misschien wel het allerbelangrijkste stukje. Houd dat zelfvertrouwen vast! Ik kan uit je verhaal niet zo goed opmaken wat je nu precies wilt. Ik begrijp dat je verschillende frustraties hebt en het is verstandig als je deze eens bespreekt met iemand van school. Je mentor bijvoorbeeld of een vertrouwenspersoon. Iemand die jou helpt je gedachten te ordenen en samen met jou kijkt hoe je je schoolcarrière verder vorm kunt geven en een diploma kunt halen. Want zoals je zelf al schrijft; zonder diploma ben je tegenwoordig nergens. Als je weet wat je wilt, kun je keuzes gaan maken en je eigen leven vormgeven. Natuurlijk zullen er altijd belemmeringen zijn, maar als je iets heel graag wilt ga je vanzelf oplossingen verzinnen voor de obstakels die je tegenkomt. Echt waar 
! 
Lineaire weergave
