Werk is één, maar wat wil ik nou echt?

[mai]

Daar zat ik... rustig en braaf vragen te beantwoorden tijdens mijn sollicitatiegesprek als office assistent. Wat spreekt je aan in de functie? Denk je dat je dit goed kan? Waaruit blijkt dat?

Bij elke vraag dacht ik: “Het lijkt mij verschrikkelijk, de hele dag zitten, zitten op kantoor, klusjes opknappen voor anderen, telefoon opnemen, simpel werk.. pff ik word al moe bij het idee”
Vervolgens kwam er een veelbelovend antwoord “Bladiblaat vind ik leuk, ik ben zus en zo, dit vond ik ook erg leuk bij mijn vorige werkgever. En ik heb ervaring hiermee en .. enz.”

Natuurlijk wist ik vooraf dat dit een baan is die niet bij mij past. Ik heb vergelijkbaar werk inderdaad een aantal jaar geleden gedaan, maar vond dit toen ook al niet leuk. Ik had stille hoop, dat het me wat meer aan zou spreken dan toen. Maar eigenlijk wist ik het. Tussendoor heb ik trouwens gestudeerd (HBO, niet afgemaakt, MBO daarvoor wel) en werkelijk allerlei verschillende baantjes gehad. Ik ben eigenlijk een echte jobhopper; zoekende naar wat ik wil.. maar tot noch toe niets gevonden.

Maar ja, we moeten werken. Anders komt er geen geld binnen en gaan we dood.
Maar wat als je niet weet wat je wilt, welke kant je opmoet, of zelfs niet in welke richting je moet kijken? Wat als meerdere beroepskeuze testen, coaches e.d. uiteindelijk tot niets hebben geleid? Wat als er naast je veel mensen opzoek zijn naar werk, die wel willen? Het is moeilijk met relatief weinig aanbod op de arbeidsmarkt.

Vanmiddag werd ik teruggebeld door het uitzendbureau, dat ze bij het desbetreffende bedrijf meerdere kandidaten hadden, maar hun keuze in principe viel op mij. Ze wilden alleen nog een gesprek om een beter beeld te krijgen van mijn drijfveren... Dit verbaaste mij niets. Eigenlijk heb ik niet echt drijfveren voor deze baan en ik vind het moeilijk om het hele zooitje geloofwaardig bij elkaar te liegen. Mijn enige drijfveren voor deze baan zijn dat het 5 minuten fietsen is en geld verdient.

Nu zal ik het toneelstukje voort moeten zetten. Ik zal me moeten presenteren als iets wat ik niet ben: een kantoortutje. Niet dat ik iets tegen kantoortutjes heb, integendeel, ik zou graag zo willen zijn... Rust vinden in een van 9 tot 5 baantje, tevreden zijn met wat je doet! Lijkt me geweldig! Maar uit ervaring weet ik dat ik die rust niet zal vinden. En aangezien ik, niet alleen tijdens het sollicitatiegesprek, maar als ik aangenomen word ook tijdens mijn werk het toneelstukje zal moeten doorspelen, betekent dat dat ik nooit mezelf kan zijn... een onmogelijke opgave. Het zal een stressvolle periode worden; toneelspelen, verder zoeken, denken en elke dag werk doen wat je niet leuk – verschrikkelijk vindt.

Wat moet ik toch? Ik ben een beetje ten einde raad...

Herkenbaar...
Ik ben zomaar begonnen als freelancer. een goedkoop kantoor geregeld in een pand met anderen, plant gekocht, laptop,kaartjes laten drukken en meteen 3 vakanties geboekt en ingeschreven KVK en alle expos en beurzen. zo die zit gebakken voor de komende tijd!
Eenmaal 1 maand verder ooit eens teruggekomen op oorspronkelijke werkplek moest ik constateren dat ik mij NIET kon geloven dat ik daar dag-in-dag-uit jaar-in en uit op die ene plek heb gezeten...
En waarvoor?? om in een auto te rijden om weer naar mn werk te rijden...Wat een zinloze kwestie.
Dus:
1. al je kosten reduceren tot NUL.. je hebt alles al en je hebt NIETS nodig. Hoe meer shit, hoe meer onrust hoe meer je moet schoonmaken, nakijken, repareren en doen. Alles de duer uit, alle abbonementen meteen afzeggen.
2. Als je dan iets nodig hebt: telefoon--> sim only 5 euro per maand, televisie heb je al of haal een ouwe van marktplaats, zo ook voor je interieur.
3. Auto: weg ermee of koop een oud ding van 500 geeft je al je vrijheid die je nodig hebt. als je een beetje zoekt heb je een prachtbak voor weinig. deuk erin? so what! tenminste geen zorgen, en lach je erom!! Hoe vaak heb ik mensen een week chagarijnig gezien omdat ze een deuk moeten laten uitdeuken!! bullshit.

Nu ik als voor mijzelf gestart ben kan ik doen wat ik wil en dat straal ik uit en daardoor komt werk naar mij toe.
Maar als je het echt niet weet: Regel een baantje waarmee je aktief moet zijn, lopen, contact met mensen en niks met een bureau! Gewoon onder je niveau solliciteren, als je maar goed in beweging bent: strandtent, koppieshop, fietsverhuur, kampeerwinkel maakt niet uit! aan het eind van de dag ben je gaar, maar blij.
succes.

[putdus]

Dat is leuk en aardig maar hoe betaal je dan de hypotheek of huur? Wat voor werk doej e als freelancer?

Plus:
1: Als je een gezin moet onderhouden werkt dat natuurlijk niet;
2: Als je een hypotheek hebt werk dat natuurlijk niet;
3: Zo bouw je natuurlijk geen pensioen op;
4: Zo kun je enorme schade op je CV oplopen en is het moeilijker om weer een goed betaalde baan te krijgen wanneer het mislukt;
5: Enzovoorts.

Allemaal erg kort door de bocht.

[ajhoff]

Freelancen moet je doen vanuit passie, niet als vlucht, Gaat helemaal verkeerd lopen.

@Mai: zou eerst het toneelstukje meespelen. Je hebt behoefte aan zekerheid en daar is niets mis mee. Zo moet je deze baan ook maar zien. Voor een doorsnee baan verwacht een werkgever echt geen laaiende passie hoor

Ondertussen is het wel belangrijk dat je voor jezelf bepaald wat je nu echt wilt. Zo doorgaan levert alleen maar frustraties op. Dus niet gaan zitten piekeren, maar actief op zoek naar opleiding/werk dat je aanspreekt en er voor gaan.

Als je een doel hebt kun je een tijdelijke, niet zo leuke situatie, beter aan dan wanneer je het gevoel hebt daarin permanent vast te zitten.

[WendyP]

Net als jij heb ik mijn MBO+ afgerond, maar ipv 1 HBO 2 HBO studies niet afgerond. Na het stoppen van die studies had ik geen flauw idee meer wat ik nu eigenlijk wel wilde en ben fulltime gaan werken bij het bedrijf waar ik parttime naast mijn studie werkte. Na 1,5 jaar bepaalde tijd werd het contract van rechtswege beeindigd omdat ik niet de ambitie had om daar als bedrijfsleider aan de slag te gaan. Vaste contracten werden alleen nog gegeven indien je dat wel wilde. Ik wist in ieder geval wat ik niet wilde, maar nog steeds niets wat ik wel wilde. Na die baan ging ik aan de slag als filiaalmanager in opleiding in een andere branche. Dat heb ik 5 maanden volgehouden, paste totaal niet bij me. Te commercieel, teveel druk omdat ik mezelf in een rol moest duwen die ik niet langer vol kon houden.Daarna ben ik een halfjaar werkzaam geweest in het restaurant van moeder en partner. Totaal iets anders, boekhouding, administratie en totaal geen klantcontact meer. Dat was het ook niet.

Ik was er tot dan aan toe in ieder geval achter wat ik niet wilde, maar wat wilde ik dan wel? Ik heb me ingeschreven bij diverse uitzendbureau's en had op het bureau waar ik momenteel nog voor werk een heel goed gesprek en een geweldige intercedente. Kenbaar gemaakt dat ik geen idee meer had wat ik wilde, wel steeds beter wat ik niet wilde. Zij stelde voor om de eerste tijd projectmatig te gaan werken in verschillende soorten banen bij verschillende werkgevers. In de eerste plaats om uiteindelijk iets te vinden wat wel aanspreekt, in de tweede plaats omdat werken gezonder is dan werkloos thuiszitten en beter op je CV staat en in de derde plaats, met lang voor hetzelfde uitzendbureau werken vervalt je status als "job-hoper" Mijn gedachte was en is nog steeds, werk is werk en alles is beter dan thuis met een uitkering op de bank zitten. Het eerste project diende zich 3 weken na het gesprek aan. Absoluut geen toekomstdroom, maar binnen de gemeente en wie weet was doorgroeien een kans. Na het project kon ik nog een tijdje aanblijven bij de facilitaire dienst. Hoewel leuk, was het toch niet wat ik zocht. Ambtenarij past niet en ik had het gevoel weg te kwijnen. Het 2e project diende zich aan bij een zorgverzekeraar. Leuk om te doen, maar geen perspectief door een aankomende fusie en reorganisatie. Inmiddels de wanhoop nabij (studies gestopt, werken onder niveau) besloot ik weer een studie op te pakken en gelijktijdig te reageren op een functie die me heel leuk leek en het bedrijf sprak heel erg aan. Dat bedrijf ben ik nu nog steeds bij gedetacheerd via dat uitzendbureau van 3 jaar geleden en heb vandaag, na iets meer dan 2 jaar detachering, het gesprek gehad voor een vaste aanstelling binnen het bedrijf zelf en aanstelling gekregen.

Een zoektocht met veel banen die het niet waren, veel uitproberen en uiteindelijk een baan gevonden die ik wel wil blijven doen met een mooi toekomstperspectief. Maar daar zijn wel een paar jaar overheen gegaan, bijna 6 jaar om precies te zijn

[Groenevlinder]

Dit is voor mij 100% herkenbaar...
Deze discussie is alweer van enige tijd terug, maar ik zag mezelf hier zo duidelijk in terug dat ik toch even wilde reageren!

Ik ben net als jij, een jobhopper, heb veel verschillende banen gehad en had het er eigenlijk elke keer naar een paar maanden alweer gezien...
Niks kan me echt lang boeien en het slokt me elke keer weer op.
Ik haal er geen voldoening uit.
Ik heb wel banen gehad waar ik een paar jaar heb gewerkt, dus niet alleen korte baantjes.

Ik zit nu al enige tijd zonder werk en ik kan alleen maar reageren op vacatures die aansluiten op mijn CV
(en laten dat dan net de banen zijn die ik niet meer wil...)
Ik heb deze week een paar sollicitatiegesprekken omdat ik echt werk moet hebben, maar ik weet ook niet goed waar de energie vandaan moet halen om me te verkopen... Want ik solliciteer inderdaad puur voor het geld.
Diep van binnen wil ik niet meer die richting in, maar ik heb het nu gewoon niet voor het zeggen.
Er is al niet veel werk, dus ik mag natuurlijk blij zijn dat ik werk heb straks.

Het liefst laat ik me omscholen maar daar heb ik momenteel de financiën niet voor, dus ik weet dat ik even door moet bijten en een baan zal moeten gaan doen die ik niet leuk vind, want als ik niks doe kom ik ook niet verder.
Ik weet wel dat ik iets wil doen wat er echt toedoet, voldoening uit mijn werk halen, met dieren of mensen, helpen, verzorgen. Maar wat dan?
Ik doe wel vrijwilligerswerk in een asiel en dat geeft me veel voldoening, ook al is het soms vies werk, kon ik daar mijn beroep maar van maken, maar ik heb gewoon niet het geld voor een opleiding en dat zit er de komende tijd ook niet in... en dan loop je vast.

Weet niet of je er iets aan hebt, ben ook benieuwd hoe het nu gaat, maar ik herken het in ieder geval helemaal!!

Ik wilde even reageren omdat dit voor mij zo herkenbaar is.

Ik ben na verschillende opleidingen (begonnen in de zorg en daarna administratief) tercht gekomen bij verschillende uitzendbureau's. Na verschillende banen die het allemaal niet waren, ben ik op mij 30e weer opnieuw naar school gegaan, en heb de opleiding SPW met succes afgerond. Heb daardoor toen een baan in de kinderopvang gekregen. Het werken met kinderen was alles voor me totdat ik er achter kwam wat ik moest doen voor het bedrijf om maar klanten te behouden. Dat was LIEGEN, iets wat ik niet kan en niet wil dat is tegen mijn principe's in. Open en eerlijkheid staan bij mij hoog in het vaandal. Na de zoveelste baan in de kinderopvang en een bedrijfsongeval ben ik door beïndiging van mijn contract via rechtwege thuis komen te zitten. Na verloop van tijd kreeg ik geen uitkering meer dus ik moest iets gaan doen, je fincïele verplichtingen en zorg voor je gezin gaat toch door. Ik ben toen gaan werken als postbezorger en was toen lekker buiten en meestal wel in contact met mensen die het waarderen wat je doet. Doordat het post bezorgen te zwaar voor me werd i.v.m. medische klachten heb ik toen besloten om weer een baan op kantoor te gaan zoeken. Dit is me gelukt maar nu zit ik overspannen thuis omdat het me allemaal te veel geworden is en "ik niet meer wat wat ik nu wil".
Ik hoop hier snel weer uit te komen met de juiste steun en vertrouwen van mensen die wel in mij geloven en dat ik zal vinden wat ik zoek.
De juiste baan waarin ik gewaardeerd wordt om wie ik ben en dat ik daar mijn voldoening uit kan halen.

Bedankt voor jullie luisterend oor.

Wat is nu eigenlijk uw vraag?

[SteenbergenConsultancy]

Oorspronkelijk geplaatst door Qwendelyn

Ik wilde even reageren omdat dit voor mij zo herkenbaar is.

Ik ben na verschillende opleidingen (begonnen in de zorg en daarna administratief) tercht gekomen bij verschillende uitzendbureau's. Na verschillende banen die het allemaal niet waren, ben ik op mij 30e weer opnieuw naar school gegaan, en heb de opleiding SPW met succes afgerond. Heb daardoor toen een baan in de kinderopvang gekregen. Het werken met kinderen was alles voor me totdat ik er achter kwam wat ik moest doen voor het bedrijf om maar klanten te behouden. Dat was LIEGEN, iets wat ik niet kan en niet wil dat is tegen mijn principe's in. Open en eerlijkheid staan bij mij hoog in het vaandal. Na de zoveelste baan in de kinderopvang en een bedrijfsongeval ben ik door beïndiging van mijn contract via rechtwege thuis komen te zitten. Na verloop van tijd kreeg ik geen uitkering meer dus ik moest iets gaan doen, je fincïele verplichtingen en zorg voor je gezin gaat toch door. Ik ben toen gaan werken als postbezorger en was toen lekker buiten en meestal wel in contact met mensen die het waarderen wat je doet. Doordat het post bezorgen te zwaar voor me werd i.v.m. medische klachten heb ik toen besloten om weer een baan op kantoor te gaan zoeken. Dit is me gelukt maar nu zit ik overspannen thuis omdat het me allemaal te veel geworden is en "ik niet meer wat wat ik nu wil".
Ik hoop hier snel weer uit te komen met de juiste steun en vertrouwen van mensen die wel in mij geloven en dat ik zal vinden wat ik zoek.
De juiste baan waarin ik gewaardeerd wordt om wie ik ben en dat ik daar mijn voldoening uit kan halen.

Bedankt voor jullie luisterend oor.

Bedankt voor het delen van je verhaal. Dit soort situaties zijn altijd erg vervelend. Wel valt het me op dat je niet bij de pakken neer gaat zitten en pro-actief je situatie probeerd te verbeteren: top!

Ik heb je ook even een PM gestuurd.