Hallo allemaal,
Ik ben 28 jaar en een klein half jaar geleden afgestudeerd (WO). Ik ben er via de lange weg gekomen (MBO, HBO propedeuse en toen WO) en heb alle opleidingen met goede cijfers en binnen de tijd die er voor staat afgerond. Daarnaast heb ik wel bijbaantjes gehad, maar niet echt iets relevants. Ook heb ik na het MBO een jaar fulltime gewerkt. Al met al heb ik altijd hard gewerkt en ben ik, zeker op de universiteit, vrij ambitieus geweest.
En toen kwam het moment van een echte baan zoeken. Ik had geen geld meer en ik heb ook geen recht op een uitkering. Ik teerde dus op het inkomen van mijn vriend en dit stond me flink tegen. Omdat ik al een tijd aan het zoeken was en niks kon vinden (crisis, te algemene studie, te weinig relevante werkervaring, ja zelfs 'te hoog opgeleid') heb ik een baan aangenomen onder mijn niveau. Dit is een baan op MBO niveau, waar ik dus al wel ervaring in heb.
Natuurlijk ben ik blij dat ik uberhaupt werk gevonden heb. Het had echt veel minder gekund en sowieso is alles beter dan werkloos zijn. Ook is het helemaal geen verkeerd werk en ik heb er best wel zin in om daar te beginnen. Daarnaast is het lekker dichtbij en (om ook over na te denken op mijn leeftijd) goeie mogelijkheden om werk en gezin te combineren.
Toch zit me iets dwars. Ik ben namelijk bang dat ik geen baan meer op niveau kan krijgen omdat ik nu zo laag instap. Ik heb bijvoorbeeld ergens gelezen dat wanneer je een baan onder je niveau neemt, je die schade nooit meer inhaalt. Ook voel ik me nu een beetje een loser, op de manier van 'zie je wel dat je het niet waar kan maken'. Ik ben namelijk, om heel eerlijk te zijn, ook gaan studeren om me te bewijzen tegenover al die mensen die destijds zo op me neer keken als MBOertje
(kijk er zelf niet op neer hoor!). Dan past dit natuurlijk niet in het plaatje.
En stel nou dat het me erg goed bevalt daar? Of mijn vriend en ik willen inderdaad op korte termijn aan kinderen beginnen? Wil/durf ik deze baan dan uberhaupt nog wel in te ruilen voor een 'baan op niveau'? Een baan op niveau is tenslotte niet de garantie dat je het naar je zin hebt of een gelukkiger leven krijgt.
Aan de ene kant denk ik: so what, als ik in die MBO baan gelukkig ben of als het leven nou eenmaal zo loopt dat ik niks anders vind, dan mag ik best tevreden en trots op mezelf zijn. Een baan zegt tenslotte niks over mij als persoon en ook niks over mijn intelligentie. Bovendien houd ik bij een dergelijke baan meer 'energie' over voor hobbies, sociaal leven etc.
Aan de andere kant ben ik wel zo'n streber die altijd meer, beter, hoger moet van mezelf en er uit wil halen wat er in zit. Alleen soms twijfel ik er wel aan of ik dit daadwerkelijk voor mezelf doe of toch stiekem omdat ik waardering en erkenning wil van anderen.
Wat ook meespeelt is dat ik faalangst heb en mezelf vaak laag inschat (dacht ooit dat ik de mavo niet zou halen). Daarom zie ik vaak torenhoog tegen uitdagingen op. Dus misschien is het vluchtgedrag dat ik de neiging heb om tevreden te zijn met die MBO baan?
Pff, sorry voor het lange verhaal, maar ik pieker er al zo lang over. Moet ik me schuldig voelen, of dom, of ambitieloos? In mijn omgeving vind iedereen het zonde, of zeggen ze: 'maar je moet wel meteen weer verder zoeken hoor'. Daar zie ik nou net zo tegen op