Vreselijke omgang op werk (lang verhaal!)

[Loesje88]

Beste Lezers,
Ik zit met het volgende (lange!) verhaal. Ik zit er zo mee in mijn maag maar ik durf niet goed een beslissing te maken. Ik hoop dat jullie antwoorden mij verheldering op wat voor manier dan ook zullen brengen.

Begin dit jaar ben ik begonnen aan nieuwe uitdaging op een werving en selectiebureau.
Ik ben tegelijkertijd gestart met 4 andere meiden, in totaal waren we dus met vijven.
Hoewel we met zijn alle onder één dak zaten, waren 2 meiden ‘kantoor Amsterdam’ en ik en de andere twee ‘Kantoor Rotterdam’. We bewerkten dus alle een andere markt.
De werkdruk binnen ons kantoor ligt erg hoog. Er wordt constant gekeken naar behaalde targets, omzet, marges en andere aantallen. Dat moet je ding zijn, of niet. Na 3 maanden zijn er 3 opgestapt en een maand later was de 4e ook weg. Ik bleef dus alleen over. Ik had geen eerdere uitzend ervaring, ik was daarvoor werkzaam in een totaal andere branche. Maar omdat we eigenlijk twee kantoren in één waren, kreeg ik dus nu niet alleen kantoor Rotterdam in mijn schoot maar ook kantoor Amsterdam in mijn schoon geworpen. Dat betekende dus; dubbel zoveel uitzendkrachten behandelen en begeleiden en dubbel zoveel klanten onderhouden. Dat was pittig maar ik had al vrij snel besloten niet weg te lopen, want inhoudelijk gezien is dit mijn droombaan en vind ik het heel leuk. Zo gingen er een aantal maanden voorbij, waarbij ik door mijn werkgever op handen werd gedragen en op een voetstuk werd geplaatst, want ik hield twee kantoren bij en genereerde nog omzet ook. Ik vond het prachtig en was sommige dagen pas om half 7 of 7 uur van kantoor vertrokken.

Ergens in deze tijd ben ik, waarschijnlijk door alle stress en drukte, door mijn rug gegaan. Ik ben pas 26 dus zag het ergens niet aankomen. Maar ik gaf zoveel om het werk en ‘mijn’ kantoor dat ik met pijn in mijn rug en een kussen in mijn bureau stoel toch ben gaan werken. Mijn vriend en ouders verklaarde me voor gek, maar er was tenslotte niemand om mijn plek om te vangen, dus ergens vond ik dat ik wel moest en ik niet zomaar een kantoor ‘alleen’ kon laten. Een week later kon ik de pijn niet meer verdragen en ben ik naar een fysio therapeut gegaan. Deze paste de techniek ‘dry needling’ toe waarbij alle pijn in mijn rug met twee behandelingen was verdwenen. Dat was prettig, want ik zou een week later voor 2 weken met vakantie naar Spanje gaan. Rond die tijd werd mijn nieuwe collega aangenomen. Ik draag haar op handen, ik vind haar geweldig. We lijken op elkaar en we kunnen goed samenwerken. Ze had al meerdere jaren uitzendbranche ervaring dus toen ik op vakantie ging vertrouwde ik het kantoor volledig aan haar toe. Uiteraard heb ik echt wel eens gedacht, komt het wel goed zo alleen met haar, maar verder dan dat heb ik me weinig zorgen gemaakt.
Toen ik terug kwam van mijn vakantie leken er dingen veranderd. Ik moest er natuurlijk weer heel erg inkomen na de vakantie en zat ook nog in mijn vakantie ritme. Ik moest weer heel erg mijn best doen om er weer helemaal in te komen en de samenwerking met mijn collega kreeg steeds meer vorm en we begonnen weer omzet te genereren. Vorige week kreeg ik ineens weer last van mijn rug. Ik schrok daar zo erg van (oh nee, niet weer!) dat mijn collega zei snel een fysio of chiropractor te bellen zodat ik langs kon gaan. Ik deed dat en belde een van de betere chiropractors op. Die zei ‘Ik heb over een half uurtje tijd of over 4 weken’. Mijn collega zei; ‘Ga snel, bel morgen vroeg naar het hoofdkantoor en vraag of ze een half uur van je verlof afschrijven.’ Gezien ik had overlegd met haar en het een prima plan was de volgende ochtend meteen naar ons hoofdkantoor te bellen omdat half uur verlof af te laten schrijven, ben ik snel naar de chiropractor gegaan. Dit was om 17.00 uur en om 17.30 uur had ik mijn afspraak. Om 17.30 uur sluiten we ook.


De volgende dag waren de rapen gaar. Mijn leidinggevende belde op want die vond het niet normaal dat ik zomaar was vertrokken en eigen baas speelde. Ik heb daarop aangegeven dat ik het met mijn collega had overlegd, dat ik er verder geen kwaad mee in de zin had en dat ik het zoveel mogelijk aan het einde van de dag wilde doen zodat het bedrijf er zo weinig mogelijk last van ondervond.
Ik werd voor rotte vis uitgemaakt en afgesnauwd en omdat ik mijn computer om 16.15u had uitgelogd, ging ze niet alleen verlof afschrijven vanaf 17.00 uur maar gewoon vanaf 16.15 u want toen had ik uitgelogd dus zal ik dan ook wel zijn vertrokken. Die tijden kunnen ze zien op het hoofdkantoor, maar ik en mijn collega hadden overleg en als je een tijd geen gebruik maakt van je computer logt deze je automatisch uit. Dat weten ze ook, maar daar hielden ze geen rekening mee.

Na dit heftige gesprek was mijn leidinggevende de volgende dag bij ons op kantoor.
Ik ben nogmaals naar haar toe gelopen en ik heb nogmaals mijn excuses aangeboden voor het eerdere vertrek van gisteren. Toen ze mijn excuses had geaccepteerd en ik weer dacht door te kunnen gaan op de orde van de dag zei ik dat ik aankomende vrijdag jarig was en of ik misschien de middag vrij kon krijgen want mijn omaatjes kwamen dan en ik wilde hapjes maken en dat soort dingetjes. Je kan het al bijna raden; ze vond het niet normaal dat ik daar zo laat mee kwam. Blijkbaar moet je dat hier 7 dagen van te voren aanvragen, maar gezien ik alleen nog maar ooit zomervakantie had aangevraagd (en dat was ruim van te voren) wist ik dat niet. Ik ben hier ook slecht ingewerkt en de leidinggevende is een iemand die parttime werkt en met 3 dagen denkt 7 kantoren te kunnen leiden. Er is dus nogal veel gebrek aan van alles geweest, met name kennis en dit soort regels.

Ik had nu 4 dagen van te voren aangevraagd en mijn collega was gewoon op kantoor die dag dus er was ook nog eens bezetting, maar ze zei dat ik ‘pech’ had en dat ik mijn verjaardag niet kon vieren. Ik heb nog aangegeven dat ik slechts maar om de middag vroeg (4 uurtjes) maar nee ik had pech ze hield zich aan de regels. Ik heb niet gereageerd toen ze dat zei want ik was zo flabbergasted en besefte dat ik bezoek moest gaan afbellen, waaronder mijn oma met beginnen alzheimer, die in tranen uitbarstte aan de telefoon omdat ze dacht dat ze niet meer welkom was. Na een gesprek met mijn lieve collega zei ze waarom schrijf je geen email waarin je vraagt of ze met haar hand over haar hart wil strijken en ze je alsjeblieft die vier uren voor je verjaardag wil geven. Ik heb maar liefst twee emails gestuurd naar haar maar ze bleef terugmailen dat ze bij haar stand punt bleef en ging totaal niet in op mijn brief inhoudelijk.

Waar het mij nu zo steekt is dat ik enorm veel voor deze zaak heb gedaan. Natuurlijk doe je dat ook voor jezelf, maar ik heb hier twee kantoren draaiende gehouden in tijden van nood wanneer er niemand anders was. Ik heb ze vaak uit de brand geholpen en er hebben inmiddels veel collega’s de revue gepasseerd maar ik ben altijd gebleven. Ik heb met stevige rugpijn en een kussen in mijn rug zitten werken tegen doktersadvies in. Kies ik zelf voor, maar ook omdat ik hart voor de zaak heb.
Ik heb nu het gevoel dat dit mijn ‘dank’ is en ondanks dat ik de regel van 7 dagen van te voren aanvragen begrijp, als iemand zoveel voor je heeft gedaan en het betreft je verjaardag dan vind ik dat je wel eens met je hand over je hart mag strijken. 7 dagen van te voren is een regel die moeilijk toepasbaar is, want soms worden kinderen, huisdieren, ouders wie dan ook wel eens ziek of moet je ineens weg. Dat kan hier dus niet omdat het niet 7 dagen van te voren is. Ze gaan erg hard met hun personeel om. Ik heb inmiddels netjes 7 dagen van te voren nieuw verlof aangevraagd voor volgende week, maar het is niet toegewezen omdat mijn leidinggevende vandaag niet werkt. Er is een grote kans dat ik het nu weer niet krijg omdat ze het dan wel weer zo weet om te draaien dat ik niet op tijd was. Bellen mag ik haar ook niet privé. Maar volgende week heb ik gewoon echt iets waar ik naar toe moet. Ik kan hier gewoon nooit eens weg… en voel me opgesloten.

Ondertussen belde gisteren een collega dat haar hond ernstig ziek was en dat ze de dag erop vrij moest hebben omdat ze bij de hond wilde zijn, moest de hele tijd overgeven enz. maar ze was al bang dat ze geen vrij zou krijgen want het was niet 7 dagen van te voren maar 1.
Uiteindelijk heeft ze vrij gekregen en heeft de leidinggevende tegen haar gezegd, je krijgt vrij maar ze mocht dat niet aan mij vertellen. Dat heeft die collega wel gedaan en nu ben ik kwaad. Ik voel me genaaid op alle fronten. Afgedankt. Haar zieke hond is even belangrijk als mijn verjaardag.

Ik heb inmiddels een gesprek gehad en aan haar verteld dat ik een behoorlijke knauw in mijn motivatie heb gekregen. Ze bleef alleen nog steeds bij haar standpunt en er kwam geen enkel begrip van haar kant uit.

Wie heeft er, na dit lange verhaal, een goede mening / advies / opmerking waardoor ik weer helder kan kijken, aangezien ik er nu tot aan mijn oren in zit ???

Ik hoor het graag.. xxx Loesje88

[Yvonnevto]

Hoi Loesje,

Jeetje wat vervelend allemaal.
Omdat ik je werkgever niet ken en ook niet weet hoe de hiërarchie is, kan ik weinig over de situatie zelf zeggen.

Wel weet ik dat er altijd wel eens een werkgever tussenzit, waarin je dit soort situaties tegenkomt. Het is erg vervelend wanneer je het gevoel hebt, alles te hebben gegeven en je werkgever vervolgens niet ruim omgaat met begrippen zoals het aanvragen van vrije dagen.
In zo'n situatie bedenk ik altijd dat mijn werkgever wel degene is die mijn salaris betaalt en dus bepaald.
Dat neemt niet weg dat je eens uit zou kunnen zoeken wat je rechten zijn zoals beschreven in jullie personeelsgids m.b.t. bijzonder verlof. Wettelijke bepalingen zijn overigens altijd leidend, maar dat wist je natuurlijk al.
http://www.rijksoverheid.nl/onderwer...of-en-vakantie

Probeer je zoveel mogelijk aan de "regels" te houden en blijf plezier houden in je werk. Haal energie uit de dingen die je doet en voor elkaar krijgt. En probeer soms de woorden van je manager/leidinggevende het ene oor in en het andere oor uit te laten gaan. Nu weet je dus dat er een aantal zaken niet flexibel zijn, hoe flauw of hoe dwars iemand jou ook wil zitten. (want het lijkt wel of ze je alleen maar tracht dwars te zitten op persoonlijk vlak zoals je het omschrijft) Klinkt makkelijk gezegd dat gedaan, maar is toch het advies wat ik je mee wil geven.
Indien je het echt niet meer uithoudt kan je altijd verder solliciteren vanuit je huidige baan.

Je werkt natuurlijk het meest constructief wanneer je werkgever je alle waardering geeft die je toe zou moeten komen. Jammer dat sommige leidinggevenden/werkgevers dit nog steeds niet snappen.

Heel veel succes in ieder geval en ik hoop dat je er iets werkbaars van kan maken!

ZSM op zoek naar ander werk. Eventueel de ziektewet in. Succes!

[Yvonnevto]

Ik weet niet goed wat voor advies dat is Pietje, maar "gewoon" de ziektewet in is wel erg onprofessioneel.
Dat zou ik niemand aanraden om dat dan maar "gewoon" te doen.
Het kan natuurlijk wel dat je daar in terecht komt wanneer je klachten blijven terugkomen, maar meld je alleen ziek wanneer dit ook terecht is en niet wanneer je het even niet meer weet. (NB: ziektewet kan ook bijv door psychische problemen etc, maar goed, ik hoop dat je begrijpt wat ik probeer te zeggen)

[jimh307]

Het verhaal is lang geleden gepost en wie het leest kan er nog wat van opsteken, daarom wil ik alsnog mijn visie plaatsen, puur voor wie het leest.

Lang geleden ben ik begonnen met mijn eigen accugroothandel en ik heb best wat personeel in dienst. De tevredenheid onder mijn werknemers is best groot. Ik ben zelf dus een werkgever. De 'baas' dus, maar ten eerste ben ik net zo goed een mens en des te meer tevreden jij je werknemers houdt des te minder verzuim zal er zijn en des te meer winst draai ik.

Je baas is een omzethoarder en het klinkt als uitbuiten. Ik heb heel het verhaal gelezen en ik heb het wel met je te doen. Dit is een prachtig voorbeeld van winst willen maken over iemand anders zijn rug. Je raakt gestrest, je krijgt klachten zoals je rug en als je vrij wil nemen om de chiropractor nog te kunnen zien kost je baas dit een half uur en je bent nog zo keurig om dit als verlof op te nemen. Vervolgens krijg je een uitbrander van heb ik jou daar.

Hier spelen er een paar dingen: je baas ziet jou niet, maar het geld. Als er een rimpeltje in komt dan loopt hij geld mis en jij bent er om geld binnen te harken. Jij bent geen @Loesje88, maar een object om geld te verdienen. Je werkt soms wat over en als jij dan wat hebt dan is niemand thuis. De hond van je collega is ziek en jij mag de klappen er van opvangen.

Wat zeg ik hierop?
>Je baan is niet vol te houden: Je bent een mens en als mijn werknemers klachten krijgen dan doe ik iets voor die klachten en vraag ik mezelf af of ik ze niet te hard laat werken. Ik zou me dan zelfs schuldig gaan voelen want dan behandel ik mijn werknemers niet goed en behalve veel meer ziekteverzuim werk ik indirect ook naar mijn eigen ondergang van de zaak. Jouw baas is dus absoluut niet slim bezig zacht gezegd.
>Je komt in de ziektewet: Dit kost de overheid (uitkering) geld en daar betaald jouw baas ook indirect aan mee. Hij zal steeds minder gewaardeerd worden en uiteindelijk kan zijn zaak naar de Filistijnen gaan.
>Hij trekt anderen voor: Dit is bijster onprofessioneel en dan krijg je scheve verhoudingen tussen collega's onderling.
>Natuurlijk ga je dan de ziektewet in. Je bent geen robot en je secundaire arbeidsomstandigheden zijn tegen de 0 aan.

Wat is mijn visie?
=Je komt naar je werk omdat er gewerkt moet worden. Ik stel een bepaald verwachtingspatroon vast die bij de sollicitatie al bekend is. Het is dan aan de toekomstige werknemer de keus dit te aanvaarden.
=Er mogen grappen gemaakt worden en mag gelachen worden; graag zelfs, maar er moet ook gewerkt worden.
=Er zijn duidelijke regels en er mag alsnog best veel. Pestgedrag op de werkvloer pak ik hard aan. Dit doe je maar 1 keer.
=Respect onderling, positieve en constructieve uitdaging, het biertje op de vrijdagmiddag en groeimogelijkheden. Teambuilding en een heldere taakverdeling.

Althans ik tracht dit na te streven en jouw baas is zo anders dan als ik ben. En ja, mijn zaak loopt goed en ik zorg ervoor dat het ook leuk blijft en er genoeg uitdaging is. Natuurlijk ben ik soms best wel streng en bewust zodat de grens tussen lol maken en serieus werken ook duidelijk is. Ik heb een bepaald verwachtingspatroon welke goed vol te houden is. Bezoek aan medische instanties doe je in je vrije tijd en mocht dit echt niet gaan, neem verlof die je ook krijgt zonder uitbrander erna. Moet je plotseling weg en je kon dit niet plannen dan kan dat bijna in elk geval, maar overleg met je collega's die het gat kunnen vullen. Is de reden echt gegrond dan kun je zelfs buitengewoon betaald verlof krijgen. Natuurlijk niet elke week of zo, maar als het écht niet anders kan zei het zo.

Natuurlijk meld jij je ziek. Volkomen begrijpelijk want dit is niet vol te houden zo en zo kan niemand werken, en al helemaal niet als andere collega's voorgetrokken worden. Ik vond het een heel aandoenlijk verhaal en als ik zo met mijn werknemers zou omspringen zou ik twijfelen aan mijn eigen mensheid en me diep schamen.