Vreselijke omgang op werk (lang verhaal!)

[Loesje88]

Beste Lezers,
Ik zit met het volgende (lange!) verhaal. Ik zit er zo mee in mijn maag maar ik durf niet goed een beslissing te maken. Ik hoop dat jullie antwoorden mij verheldering op wat voor manier dan ook zullen brengen.

Begin dit jaar ben ik begonnen aan nieuwe uitdaging op een werving en selectiebureau.
Ik ben tegelijkertijd gestart met 4 andere meiden, in totaal waren we dus met vijven.
Hoewel we met zijn alle onder één dak zaten, waren 2 meiden ‘kantoor Amsterdam’ en ik en de andere twee ‘Kantoor Rotterdam’. We bewerkten dus alle een andere markt.
De werkdruk binnen ons kantoor ligt erg hoog. Er wordt constant gekeken naar behaalde targets, omzet, marges en andere aantallen. Dat moet je ding zijn, of niet. Na 3 maanden zijn er 3 opgestapt en een maand later was de 4e ook weg. Ik bleef dus alleen over. Ik had geen eerdere uitzend ervaring, ik was daarvoor werkzaam in een totaal andere branche. Maar omdat we eigenlijk twee kantoren in één waren, kreeg ik dus nu niet alleen kantoor Rotterdam in mijn schoot maar ook kantoor Amsterdam in mijn schoon geworpen. Dat betekende dus; dubbel zoveel uitzendkrachten behandelen en begeleiden en dubbel zoveel klanten onderhouden. Dat was pittig maar ik had al vrij snel besloten niet weg te lopen, want inhoudelijk gezien is dit mijn droombaan en vind ik het heel leuk. Zo gingen er een aantal maanden voorbij, waarbij ik door mijn werkgever op handen werd gedragen en op een voetstuk werd geplaatst, want ik hield twee kantoren bij en genereerde nog omzet ook. Ik vond het prachtig en was sommige dagen pas om half 7 of 7 uur van kantoor vertrokken.

Ergens in deze tijd ben ik, waarschijnlijk door alle stress en drukte, door mijn rug gegaan. Ik ben pas 26 dus zag het ergens niet aankomen. Maar ik gaf zoveel om het werk en ‘mijn’ kantoor dat ik met pijn in mijn rug en een kussen in mijn bureau stoel toch ben gaan werken. Mijn vriend en ouders verklaarde me voor gek, maar er was tenslotte niemand om mijn plek om te vangen, dus ergens vond ik dat ik wel moest en ik niet zomaar een kantoor ‘alleen’ kon laten. Een week later kon ik de pijn niet meer verdragen en ben ik naar een fysio therapeut gegaan. Deze paste de techniek ‘dry needling’ toe waarbij alle pijn in mijn rug met twee behandelingen was verdwenen. Dat was prettig, want ik zou een week later voor 2 weken met vakantie naar Spanje gaan. Rond die tijd werd mijn nieuwe collega aangenomen. Ik draag haar op handen, ik vind haar geweldig. We lijken op elkaar en we kunnen goed samenwerken. Ze had al meerdere jaren uitzendbranche ervaring dus toen ik op vakantie ging vertrouwde ik het kantoor volledig aan haar toe. Uiteraard heb ik echt wel eens gedacht, komt het wel goed zo alleen met haar, maar verder dan dat heb ik me weinig zorgen gemaakt.
Toen ik terug kwam van mijn vakantie leken er dingen veranderd. Ik moest er natuurlijk weer heel erg inkomen na de vakantie en zat ook nog in mijn vakantie ritme. Ik moest weer heel erg mijn best doen om er weer helemaal in te komen en de samenwerking met mijn collega kreeg steeds meer vorm en we begonnen weer omzet te genereren. Vorige week kreeg ik ineens weer last van mijn rug. Ik schrok daar zo erg van (oh nee, niet weer!) dat mijn collega zei snel een fysio of chiropractor te bellen zodat ik langs kon gaan. Ik deed dat en belde een van de betere chiropractors op. Die zei ‘Ik heb over een half uurtje tijd of over 4 weken’. Mijn collega zei; ‘Ga snel, bel morgen vroeg naar het hoofdkantoor en vraag of ze een half uur van je verlof afschrijven.’ Gezien ik had overlegd met haar en het een prima plan was de volgende ochtend meteen naar ons hoofdkantoor te bellen omdat half uur verlof af te laten schrijven, ben ik snel naar de chiropractor gegaan. Dit was om 17.00 uur en om 17.30 uur had ik mijn afspraak. Om 17.30 uur sluiten we ook.


De volgende dag waren de rapen gaar. Mijn leidinggevende belde op want die vond het niet normaal dat ik zomaar was vertrokken en eigen baas speelde. Ik heb daarop aangegeven dat ik het met mijn collega had overlegd, dat ik er verder geen kwaad mee in de zin had en dat ik het zoveel mogelijk aan het einde van de dag wilde doen zodat het bedrijf er zo weinig mogelijk last van ondervond.
Ik werd voor rotte vis uitgemaakt en afgesnauwd en omdat ik mijn computer om 16.15u had uitgelogd, ging ze niet alleen verlof afschrijven vanaf 17.00 uur maar gewoon vanaf 16.15 u want toen had ik uitgelogd dus zal ik dan ook wel zijn vertrokken. Die tijden kunnen ze zien op het hoofdkantoor, maar ik en mijn collega hadden overleg en als je een tijd geen gebruik maakt van je computer logt deze je automatisch uit. Dat weten ze ook, maar daar hielden ze geen rekening mee.

Na dit heftige gesprek was mijn leidinggevende de volgende dag bij ons op kantoor.
Ik ben nogmaals naar haar toe gelopen en ik heb nogmaals mijn excuses aangeboden voor het eerdere vertrek van gisteren. Toen ze mijn excuses had geaccepteerd en ik weer dacht door te kunnen gaan op de orde van de dag zei ik dat ik aankomende vrijdag jarig was en of ik misschien de middag vrij kon krijgen want mijn omaatjes kwamen dan en ik wilde hapjes maken en dat soort dingetjes. Je kan het al bijna raden; ze vond het niet normaal dat ik daar zo laat mee kwam. Blijkbaar moet je dat hier 7 dagen van te voren aanvragen, maar gezien ik alleen nog maar ooit zomervakantie had aangevraagd (en dat was ruim van te voren) wist ik dat niet. Ik ben hier ook slecht ingewerkt en de leidinggevende is een iemand die parttime werkt en met 3 dagen denkt 7 kantoren te kunnen leiden. Er is dus nogal veel gebrek aan van alles geweest, met name kennis en dit soort regels.

Ik had nu 4 dagen van te voren aangevraagd en mijn collega was gewoon op kantoor die dag dus er was ook nog eens bezetting, maar ze zei dat ik ‘pech’ had en dat ik mijn verjaardag niet kon vieren. Ik heb nog aangegeven dat ik slechts maar om de middag vroeg (4 uurtjes) maar nee ik had pech ze hield zich aan de regels. Ik heb niet gereageerd toen ze dat zei want ik was zo flabbergasted en besefte dat ik bezoek moest gaan afbellen, waaronder mijn oma met beginnen alzheimer, die in tranen uitbarstte aan de telefoon omdat ze dacht dat ze niet meer welkom was. Na een gesprek met mijn lieve collega zei ze waarom schrijf je geen email waarin je vraagt of ze met haar hand over haar hart wil strijken en ze je alsjeblieft die vier uren voor je verjaardag wil geven. Ik heb maar liefst twee emails gestuurd naar haar maar ze bleef terugmailen dat ze bij haar stand punt bleef en ging totaal niet in op mijn brief inhoudelijk.

Waar het mij nu zo steekt is dat ik enorm veel voor deze zaak heb gedaan. Natuurlijk doe je dat ook voor jezelf, maar ik heb hier twee kantoren draaiende gehouden in tijden van nood wanneer er niemand anders was. Ik heb ze vaak uit de brand geholpen en er hebben inmiddels veel collega’s de revue gepasseerd maar ik ben altijd gebleven. Ik heb met stevige rugpijn en een kussen in mijn rug zitten werken tegen doktersadvies in. Kies ik zelf voor, maar ook omdat ik hart voor de zaak heb.
Ik heb nu het gevoel dat dit mijn ‘dank’ is en ondanks dat ik de regel van 7 dagen van te voren aanvragen begrijp, als iemand zoveel voor je heeft gedaan en het betreft je verjaardag dan vind ik dat je wel eens met je hand over je hart mag strijken. 7 dagen van te voren is een regel die moeilijk toepasbaar is, want soms worden kinderen, huisdieren, ouders wie dan ook wel eens ziek of moet je ineens weg. Dat kan hier dus niet omdat het niet 7 dagen van te voren is. Ze gaan erg hard met hun personeel om. Ik heb inmiddels netjes 7 dagen van te voren nieuw verlof aangevraagd voor volgende week, maar het is niet toegewezen omdat mijn leidinggevende vandaag niet werkt. Er is een grote kans dat ik het nu weer niet krijg omdat ze het dan wel weer zo weet om te draaien dat ik niet op tijd was. Bellen mag ik haar ook niet privé. Maar volgende week heb ik gewoon echt iets waar ik naar toe moet. Ik kan hier gewoon nooit eens weg… en voel me opgesloten.

Ondertussen belde gisteren een collega dat haar hond ernstig ziek was en dat ze de dag erop vrij moest hebben omdat ze bij de hond wilde zijn, moest de hele tijd overgeven enz. maar ze was al bang dat ze geen vrij zou krijgen want het was niet 7 dagen van te voren maar 1.
Uiteindelijk heeft ze vrij gekregen en heeft de leidinggevende tegen haar gezegd, je krijgt vrij maar ze mocht dat niet aan mij vertellen. Dat heeft die collega wel gedaan en nu ben ik kwaad. Ik voel me genaaid op alle fronten. Afgedankt. Haar zieke hond is even belangrijk als mijn verjaardag.

Ik heb inmiddels een gesprek gehad en aan haar verteld dat ik een behoorlijke knauw in mijn motivatie heb gekregen. Ze bleef alleen nog steeds bij haar standpunt en er kwam geen enkel begrip van haar kant uit.

Wie heeft er, na dit lange verhaal, een goede mening / advies / opmerking waardoor ik weer helder kan kijken, aangezien ik er nu tot aan mijn oren in zit ???

Ik hoor het graag.. xxx Loesje88