Wetenschap of bedrijfsleven?

[Tosca81]

Hallo allemaal,

Na enkele dagen googelen met termen als "ik weet niet wat ik wil", "beroepskeuze", "nieuwe baan" etc. toch maar een bericht op dit forum. Wie weet kan iemand me hier helpen met mijn keuze tussen het bedrijfsleven en de wetenschap!

Ik ben een half jaar geleden cum laude gepromoveerd in de scheikunde. In wetenschappelijk onderzoek doen was ik dus blijkbaar erg goed, of in elk geval was mijn professor daarvan overtuigd, maar mijn hart ging er niet echt sneller van kloppen. Sommige collega's praatten tijdens de lunch bijvoorbeeld geanimeerd door over hun experimenten, terwijl ik dit onderwerp het liefst vermeed. In het begin van mijn onderzoek was ik wel wat enthousiaster, bijvoorbeeld als ik een artikel gepubliceerd had, maar hoe langer ik bezig was, hoe minder ik het nut van alles in zag. Mijn onderzoek was fundamenteel en kon aan een buitenstaander moeilijk boeiend verteld worden. Ja, als ik het aandikte met dezelfde slappe excuses als waarmee je de artikelen aan een wetenschappelijk tijdschrift "verkoopt": "In de toekomst kan dit misschien gebruikt worden om nóg snellere computers te maken, en dan zijn de chips niet van silicium, maar van plastic!". Nou, misschien wel, maar daarvoor gaan ze mijn materialen echt niet gebruiken hoor!

Maar goed, omdat ik dus vond dat wetenschappelijk onderzoek gewoon te ver weg staat van de uiteindelijke applicatie, heb ik tot grote teleurstelling van mijn prof besloten om niet verder te gaan in de wetenschap en een baan bij een ingenieursbureau te accepteren, omdat dit werk dan misschien wat minder wetenschappelijk is, maar er tenminste wel meteen iets mee gedaan wordt. Hier werk ik nu ongeveer een half jaar als “onderzoeker”, en.... Ik vind het vreselijk! Al het gezeur over declarabele uren, commercieel denken en je verplaatsen in de klant en nog meer van dat gedoe, terwijl het onderzoekswerk dat ik doe alleen maar bestaat uit het stomweg napluizen van de literatuur om te kijken wat ánderen hebben bedacht. Zelf vernieuwend onderzoek doen zit er niet in. En als ik nou eens het idee had dat ik goed kon worden in dit werk zou het al een stuk minder vervelend zijn, maar dat is ook nog eens een probleem. Ik ben gewoon een typische beta, niet zo sociaal vaardig en behoorlijk verlegen, en met m'n 28 jaar voel ik me nog steeds een klein meisje. Niet bepaald managerskwaliteiten, en als je ooit hogerop wil in dit bedrijf zul je toch echt uiteindelijk manager of een hele goede consultant moeten worden, en dat zit dus absoluut niet in me.

Omdat ik het dus niet naar mijn zin heb op mijn werk ben ik behoorlijk aan het twijfelen. Toch weer de wetenschap in? Maar dan wil ik er wel volledig voor gaan en uiteindelijk professor worden, en dan zit kinderen krijgen er de eerste jaren niet in. "Wetenschap kun je niet part-time beoefenen" is een vaak gehoorde zin. Bovendien is het maar afwachten of je uiteindelijk zo'n baan weet te bemachtigen. Dit lijkt tegenwoordig alleen voor de allerbesten weggelegd te zijn. Niet voor niets verlaat een groot deel van de promovendi en postdocs uiteindelijk toch weer de wetenschap. Maar een echt enthousiaste wetenschappelijk onderzoeker ben ik dus nooit geweest, en ik weet niet of ik dat ooit zal worden, en om het dan op te moeten brengen om de komende 5 jaar 40+ uur per week te werken om een kans op een hoogleraarschap te maken... En als het niet lukt om een vaste aanstelling aan een universiteit te krijgen zal ik uiteindelijk ook weer in het bedrijfsleven belanden. Dan kan ik er beter nu meteen zitten om ervaring op te doen en wat sociale vaardigheden te leren.

Maar wat ik nu van het bedrijfsleven heb gezien vind ik totaal niet leuk, en ik weet niet of ik het ooit wel leuk ga vinden, ook als ik eventueel bij een ander, wat meer onderzoeksgericht bedrijf zou gaan werken. Wat dat betreft hoor ik met mijn karakter misschien toch meer in de wetenschappelijke wereld thuis. Ik ben ook bang dat ik mijn cum laude “weggooi”. In de wetenschap betekent dat namelijk iets, in het bedrijfsleven zegt dit hooguit dat je intelligent bent en hard doorwerkt, maar met die eigenschappen alleen kom je er niet. Ook niet in de wetenschap hoor, maar daar wordt het je naar mijn idee wel wat sneller vergeven dat je contactuele vaardigheden wat minder zijn.

Met andere woorden: Ik weet het niet! Bij dit bedrijf voel ik me een complete nul, iedereen lijkt daar op zijn plek te zitten behalve ik. In de wetenschap was ik goed, maar voelde ik me ook niet echt gelukkig. Het zou allemaal een stuk makkelijker zijn als ik wist wat ik nou precies leuk vind om te doen, maar dat weet ik dus ook niet... Verschillende online tests kunnen me ook niet verder helpen, er komt altijd uit dat ik alles even leuk/even niet leuk vind.
Is er iemand die na dit misschien wat warrige verhaal tips voor me heeft, of misschien alleen blijk van herkenning kan geven?

Groetjes,
Tosca

[Catbert]

Beste Tosca,

Dit is een heel echt, levensgroot dilemma. Beide keuzen hebben hun plussen en minnen. Het kenmerk van een dilemma is dat je het nooit helemaal goed, of helemaal fout kan doen.
Daarnaast is het - en dat weet jij ook - een hele grove versimpeling om "de wetenschap" en "het bedrijfsleven" op twee hele grote hopen te vegen.

Ik vrees dat het antwoord niet op internet te vinden is en zeker niet in mij. Die zit in jezelf.

Ik kan je alleen maar veel wijsheid toewensen. Het enige advies dat ik je kan geven: Praat veel met vrienden of ouders, ga mediteren, ga hardlopen, ga langs het strand lopen (althans - dat helpt mij) en zoek naar mogelijkheden in beide richtingen. Vertrouw erop dat het juiste antwoord op je pad zal komen.

Ik wens je veel sterkte.

Beste Tosca,

Ik herken een deel van het verhaal, vooral de keuze tussen wetenschap en bedrijf (ben nu aan het zoeken naar een PhD in de life science). Maar zoek iets wat er tussenin zit: echte research binnen een bedrijf (dan kun je of vanzelf groeien naar dat management, of binnen de R&D blijven en hoef je niet alleen literatuurstudie te doen), of een niet-fundamenteel onderzoek! dat bestaat ook, veel funding komt immers van bedrijven. Dan voel je je al een stuk nuttiger en komt dat enthousiasme ook vanzelf. En afdelingen verschillen ook onderling: waar het bij de ene afdeling vaak alleen maar over het onderzoek, publicaties en impact factors gaat, is het bij een andere afdeling alleen maar over auto's, hypotheken, vakanties & kinderen, of juist over films in de bioscoop/muziek op de radio/het weer, of je kletst gewoon veel met nieuwe studenten, over feesten, buitenland en op kamers wonen . En er zijn ook vrouwen die in het laatste jaar van hun promotietraject al een kind krijgen (of dat goed te doen is, weet ik niet), en daarna doorgaan met een postdoc. Succes met kiezen wat te doen.

Groetjes,
Pauline

[Tosca81]

Catbert en Pauline,

nog van harte bedankt voor jullie reacties. Catbert, een strand om langs te lopen had ik hier helaas niet in de buurt, maar veel praten en nadenken heb ik zeker gedaan. Ik weet inderdaad dat het een enorme versimpeling is om "het bedrijfsleven" en "de wetenschap" op twee grote hopen te vegen, want wat jij zegt Pauline klopt ook helemaal: er bestaan R&D banen waarin de focus echt op onderzoek ligt, en het onderzoek bij een universiteit hoeft niet altijd fundamenteel te zijn, maar desondanks voelde de keuze voor mij wel zo zwart-wit. Misschien ook omdat er op de universiteit altijd zo over werd gepraat.

Maar omdat ik in mijn huidige baan zo doodongelukkig ben raadden mijn vriend en familie me aan om toch maar weer eens contact op te nemen met mijn prof. en dit heb ik ook gedaan. Deze was natuurlijk erg enthousiast dat ik erover nadacht om toch een postdoc te doen en is voor mij meteen op zoek gegaan naar mogelijke postdoc plaatsen in het buitenland (want wil je kans maken om uiteindelijk hogerop te komen, dan zul je een tijdje in het buitenland bij een goede universiteit moeten hebben gezeten). Ik heb nu contact met een prof. in het buitenland die wat meer toepassingsgericht onderzoek doet, terwijl hij toch ook gebruik maakt van materialen waar ik veel mee heb gewerkt. Of ik een plek in zijn groep kan krijgen is nog niet helemaal zeker, maar het idee dat ik straks weer lekker "proefjes" kan doen en wetenschappelijk bezig kan zijn zonder me druk te hoeven maken om de hoeveelheid geld die een onderzoek uiteindelijk moet opbrengen maakt me al helemaal blij! En dat geeft me weer het gevoel dat ik met het zoeken van een postdoc de juiste keuze maak.

Het is jammer dat ik daarvoor eerst ergens moest zitten waar ik totaal ontevreden was, voordat ik kon zien hoe goed ik op de universiteit eigenlijk op mijn plek zat. Ik zag op het laatst alleen nog maar de nadelen van mijn werk op de universiteit, in plaats van ook de vele positieve punten te bekijken. Ik ben bang dat dat nou eenmaal mijn karakter is en ik helaas zo iemand ben voor wie het glas altijd half leeg zal zijn in plaats van half vol.

De kinderen zullen helaas even moeten wachten, maar ben wel van plan om niet langer dan 2 jaar (samen met mijn vriend, want die gaat gewoon mee) in het buitenland te zitten, en wanneer ik terug ben hoe dan ook kinderen (proberen) te krijgen. Pauline, een vrouwelijke prof. bij ons op de universiteit zei ook altijd dat het laatste jaar van je promotie de beste tijd is om kinderen te krijgen. Zelf had ze ze later gekregen, wat in haar geval dus ook goed is gegaan, maar eerder kon ze zeker aanbevelen. Nou ja, ik zie vanzelf wel hoe het allemaal loopt. Voorlopig vind ik het belangrijk dat ik het op mijn werk naar mijn zin krijg, waardoor ik beter in mijn vel zit en de rest vanzelf ook wel goed zal komen! Ik kan de toekomst wel willen controleren, maar het leven loopt toch nooit zoals je denkt, dus kun je beter doen wat je op het moment zelf het leukst vindt, toch?

Het enige probleem is dat ik het op mijn huidige werk zo langzamerhand zo gezien heb, dat ik enorm op zie tegen de lange tijd die ik er nog moet werken (2 maanden opzegtermijn plus de tijd die ik nog nodig heb om een postdoc te vinden) en ik ook geen idee heb wat ik moet zeggen tegen mijn baas wanneer hij vraagt hoe het gaat. "goed" zeggen vind ik verschrikkelijk hypocriet, want ik zou het zelf ook niet leuk vinden als hij me ineens uit het niets zou ontslaan, maar iedereen raadt me af om te zeggen hoe het werkelijk zit, omdat ik mezelf dan in mijn vingers snijd als ik hier nog enkele maanden zal moeten zitten... Nou ja, voorlopig ploeter ik nog wel even door hier

Groetjes,
Wendy

[Catbert]

Goed om te lezen dat je een keuze hebt kunnen maken. Dat je zo opgetogen bent moet wel betekenen dat het een juiste beslissing is. Ik hoop dat je snel een mooie postdoc-plek vindt. Sterkte met de laatste loodjes (die als altijd weer het zwaarst wegen) en veel succes!