Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door RCH
Je moet het (leren) zien als jouw ontwikkeling en niet als een wedstrijd.
|
Kijk, en dat is nou precies waar ik mee worstel
Ik weet dat ik studeren/carrière maken (of niet) voor mezelf moet doen en niet voor een ander. Het is tenslotte mijn leven. Maar het is net of ik mezelf niet kan onttrekken aan die wedstrijd. Of die wedstrijd zich nou alleen in mijn hoofd afspeelt of dat het daadwerkelijk in samenspel met anderen is, ik zit er toch mee.
Overigens heeft iedereen hier gelijk: ik werk nog een jaar of 40, dus mocht ik dat willen zijn er vast mogelijkheden om door te groeien, waar dan ook. Dat is ook eigenlijk het probleem niet. Het probleem is denk ik dat, ondanks dat ik het ontzettend naar mijn zin heb op mijn werk nu, er haast met een schuldgevoel naartoe ga. Ik MOET dit niet willen of leuk vinden, ik MOET in ieder geval proberen een baan op niveau te vinden en dan ook het liefst meteen, of ik er nou zin in heb of niet. Snappen jullie wat ik bedoel? Ik vind geen rust in mezelf. Zo heb ik een paar maanden geleden een PhD functie afgewezen omdat het me op dat moment echt zwaar tegen stond om dat te gaan doen om verschillende redenen. Nu heb ik spijt. Niet eens omdat me het zo leuk lijkt om te promoveren, maar omdat ik die kans heb laten schieten terwijl ik die volgens mijn standaarden hoe dan ook moet nemen.
Tja, heel soms komt mijn echte 'ik' ook nog boven en die denkt: je leeft maar 1 keer en je leeft vooral niet om te werken, dus niet druk maken
Soortgelijke discussies
Vertakte weergave